هدف: اختلال در کنترل پاسچر به عنوان مهمترین عامل زمین‌خوردن در افراد همی‌پارزی به دنبال سکته مغزی شناخته شده است. یکی از مشخصات بارز عدم تعادل پاسچرال در این بیماران، عدم تقارن در تحمل وزن روی اندام تحتانی است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر بهبود تقارن از طریق مداخلات درمانی بر ثبات پاسچر در بیماران همی‌پارزی بود.

روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می‌باشد، 27 بیمار همی‌پارزی به روش در دسترس و ساده از بین بیماران همی‌پارزی مراجعه‌کننده به درمانگاه اعصاب بیمارستان حضرت رسول انتخاب شدند. جهت ارزیابی انحراف پاسچرال از بیماران خواسته شد با چشمان باز و بسته روی صفحات نیرو بایستند. ارزیابی‌ها شامل اندازه‌گیری شاخص عدم تقارن، ریشه دوم میانگین (RMS) نوسان مرکز فشار و RMS سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال بود. در مرحله بعد در حالی‌ که یک کفی 10 میلی‌متری زیر پای غیردرگیر بیمار قرار داده شده بود، ارزیابی‌های اولیه تکرار ‌شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه‌گیریهای مکرر استفاده شد.

یافته‌ها: تأثیر خالص کفی بر شاخص عدم تقارن معنی‌دار بود (P<0/0001). کفی و حالت بینایی تعاملی با یکدیگر نداشته و تأثیر خالص کفی بر شاخصه‌های ثبات پاسچر معنی‌دار نبود (مقدار احتمال برای RMS نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب P=0/186 و P=0/245 و برای RMS سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب P=0/259 و P=0/342 بدست آمد).

نتیجه‌گیری: قراردادن کفی با مایل نمودن مرکز گرانش به سمت خط وسط بدن، باعث بهبود تقارن می‌شود. با توجه به این که بهبود تقارن باعث کاهش بی‌ثباتی پاسچرال نگردید، تحمل وزن نامتقارن نمی‌تواند عامل اصلی بی ثباتی پاسچرال باشد. لذا درصورت تأیید این مطلب در مطالعات دیگر و بدون محدودیت‌های این تحقیق، بهبود تقارن نباید هدف اصلی برنامه‌های توانبخشی باشد که به دنبال بهبود تعادل ایستاده هستند.