هدف: افزایش انعطاف پذیری و کاهش سفتی عضله، از دیدگاه متخصصین توانبخشی و طب ورزشی اهمیت زیادی دارد. در فیزیوتراپی و تربیت بدنی، برای مقابله با کوتاهی عضلات روش های متعددی وجود دارد. هدف این مطالعه، مقایسه اثر کشش به روش های پی ان اف و هارمونیک بر انعطاف پذیری عضله چهار سرران است.

روش بررسی: این پژوهش، به روش مداخله ای تجربی (کار آزمایی بالینی تصادفی) انجام شده است. تعداد 45 نفر دانشجو در محدوده سنی 18 تا 35 سال، به روش نمونه گیری آسان (Sample of Convenience) انتخاب شدند و در سه گروه 15 نفرۀ هارمونیک، پی.ان.اف و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها بدون اختلالات دردناک کمر و اندام تحتانی در شش ماه قبل از شرکت در تحقیق بودند، عضله چهار سرران آنها نسبتا کوتاه بود (20 درجه کمبود در تست اکستانسیون فعال زانو AKE) و سابقه فعالیت ورزشی حرفه ای نداشتند. متغیرهای مورد بررسی عبارتند از سفتی عضله و طول همسترینگ که زاویۀ پوپلیته در تست AKE شاخص آن است. در یک مطالعۀ مقدماتی، تکرار پذیری اندازه گیری این دو متغیر مورد تأیید قرار گرفت و سپس افراد گروه هارمونیک به روش هارمونیک و افراد گروه پی ان اف به روش پی ان اف به مدت 6 هفته تحت تمرینات کششی قرار گرفتند،رژیم تمرین 5دقیقه در روز و سه روز در هفته بود. در مورد گروه کنترل اقدام خاصی صورت نگرفت.

یافته‌ها: در این مطالعه مشخص شد که طول همسترینگ در اثر هر دو روش کشش، دارای تغییرات معنی داری بود (در هر دو مورد P>0/001) ولی تغییرات گروه کنترل معنی‌دار نبود. تفاوت بین میزان تغییرات ناشی از دو روش کشش، از نظر آماری معنی دار نبود. اندازه سفتی عضله فقط در گروه هارمونیک دارای تغییر معنی دار بود (P>0/03).

نتیجه‌گیری: یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهند که هردو روش هارمونیک و پی ان اف به یک اندازه در افزایش طول همسترینگ مؤثر هستند، و روش هارمونیک می‌تواند به عنوان جایگزین روش های دیگر کشش مورد استفاده قرار بگیرد. شاید روش هارمونیک بهتر از روش پی ان اف باشد، زیرا همان گونه که ذکر شد اندازه سفتی فقط در این گروه تغییرات معنی‌داری داشته است؛ یعنی نه تنها طول عضله افزایش می‌یابد بلکه تغییرات چشمگیر بیومکانیکی در عضله در اثر این روش ایجاد می‌شود که نمود این تغییرات کاهش سفتی در این گروه است؛ و شاید افزایش طول در گروه پی. ان. اف تغییرات واقعی در انعطاف پذیری نبوده و فقط تحمل افراد به کشش زیاد شده است.