هدف یکی از ملاک‌های تشخیصی اختلال اتیسم، آسیب به مهارت‌های ارتباطی فرد است که مشکلاتی را در فراگیری مهارت‌های زبانی و گفتاری به‌وجود می‌آورد. امروزه استفاده از بازی‌درمانی با هدف حمایت از کودکان با اختلال اتیسم رواج یافته است. بازی‌درمانی رویکردی فعال است که به کودک اجازه می‌­دهد تا احساسات هشیار و ناهشیار خود را به‌واسطه بازی آشکار کند. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی بازی‌درمانی گروهی بر ارتباط کودکان 5 تا 8 سال مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا انجام شد.
روش بررسی پژوهش حاضر مطالعه‌ای آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با یک گروه کنترل بود. از جامعه آماری کودکان پسر 5 تا 8 ساله مبتلا به اختلال اتیسم، 12 کودک مراجعه‌کننده به بنیاد خیریه کودکان اتیسم در سال 1392، به‌شیوه هدفمند انتخاب شدند. معیارهای ورود کودکان به مطالعه شامل این نکات بود: تشخیص اختلال اتیسم با عملکرد بالا، باسوادبودن والدین برای تکمیل پرسش‌نامه، مبتلانبودن کودک به اختلال‌های بینایی و شنوایی و جسمی‌حرکتی مانند فلج مغزی و حضورنداشتن در جلسات مداخله بازی‌درمانی مشابه به‌طورهم‌زمان. کودکان به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 6 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش افزون‌بر خدمات آموزشی بنیاد خیریه (شرکت در جلسات کاردرمانی ذهنی و جسمی و گفتاردرمانی)، در 20 جلسه 45 تا 60 دقیقه‌ای (3 جلسه در هفته) بازی‌درمانی گروهی شرکت کردند؛ ولی گروه کنترل فقط خدمات آموزشی و درمانی روزانه بنیاد خیریه را دریافت کردند. افراد هر دو گروه از نظر مهارت‌های ارتباطی قبل و بعد از بازی‌درمانی گروهی و 2 ماه پس از آن، با استفاده از مقیاس رتبه‌بندی اوتیسم گیلیام (گارس) ارزیابی شدند. داده‌های به‌دست‌آمده از مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شد. به‌منظور بررسی پایداری اثر مداخله (2 ماه پس از آخرین جلسه بازی‌درمانی) آزمون اندازه‌گیری مکرر به‌کار رفت.
یافته‌ها نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بازی‌درمانی گروهی بر ارتباط کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا تأثیر معنادار می‌گذارد. همچنین نتایج آزمون اندازه‌گیری مکرر بیانگر آن بود که این تأثیر پس از 2 ماه پیگیری باقی می‌ماند (001/0>P).
نتیجه‌گیری از پژوهش حاضر نتیجه گرفته می‌شود که بازی‌درمانی گروهی به‌عنوان فعالیتی با قابلیت انطباق‌پذیری درخور توجه، نوعی وسیله برای درک و برقراری ارتباط با کودک به‌شمار می‌رود و نتایجی از این دست را در کودک به‌دنبال دارد: 1. در برقراری ارتباط با دیگران از نمادهای غیرکلامی استفاده کند؛ 2. ادراکش را گسترش دهد؛ 3. اضطراب کمتری را تجربه کند؛ 4. با کاوش درزمینه تعارض‌های پیرامون خود احساسات خود را بروز دهد؛ 5. خلأ بزرگ بین تجارب و ادراک خود را برطرف کند و از این طریق بتواند به بینش و حل‌مسئله دست یابد. در بازی‌درمانی گروهی کودک شیوه همکاری و تبادل با دیگران و رعایت حقوق آن‌ها را می‌آموزد و طبیعی به‌نظر می‌رسد که کودک بتواند در مقابل کمک‌خواهی دیگران پاسخگو باشد و به‌هنگام بروز مشکلات در حین بازی، بردباری و صبوری نشان دهد و از این طریق، مهارت ارتباط را در خود ارتقا بخشد. بنابراین بازی به‌عنوان یک روش آموزشی و درمانی مناسب برای ارتقای مهارت‌های ارتباطی کودکان با اختلال اتیسم به‌شمار می‌­رود.