هدف گروهی از افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا، با وجود اینکه علائمی از سستی لیگامان‌های خارجی مفصل را نشان نمی‌دهند، از کاهش عملکرد و خالی‌شدن مفصل مچ پا به‌ویژه حین انجام فعالیت‌های دینامیک رنج می‌برند که از آن با عنوان بی‌ثباتی عملکردی مچ پا یاد می‌شود. سازماندهی اطلاعات دریافتی از سیستم‌های حسی و به دنبال آن تولید پاسخ‌های حرکتی مناسب و نیز تعدیل استراتژی‌های مورد نیاز برای تطبیق موقعیت بدن نسبت به شرایط محیطی، نیازمند فعالیت سیستم‌های شناختی و توجه است. مطالعات اندکی به بررسی تأثیر فعالیت شناختی بر کنترل پوسچرال افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا پرداخته‌اند. این مطالعات قابل تعمیم به شرایط دینامیک راه‌رفتن به عنوان یکی از مهم‌ترین و پراستفاده‌ترین فعالیت‌های روزانه نیست. اعمال تکلیف شناختی می‌تواند باعث ایجاد تغییراتی در روند راه‌رفتن و تعادل شود که ممکن است احتمال خالی‌شدن مفصل مچ پا را افزایش دهد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر فعالیت شناختی بر تعادل حین راه‌رفتن در افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا انجام شده است.
روش بررسی به منظور انجام این پژوهش ۱۲ فرد آماده از نظر جسمانی که به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا مبتلا بودند و ۱۲ فرد سالم انتخاب شدند. برای هر فرد سه مرحله ارزیابی انجام شد که عبارت بود از: راه‌رفتن با سرعت عادی و راه‌رفتن همراه با اعمال تکلیف شناختی و اعمال تکلیف شناختی در وضعیت نشسته. برای انجام تکلیف شناختی از افراد خواسته شد هم‌زمان با راه‌رفتن از رقمی که به صورت تصادفی اعلام می‌شود (اعداد بین ۲۰۰ تا ۲۵۰؛ ارقامی که به ۰ یا ۷ ختم می‌شوند حذف شدند)، ۷ تا ۷ تا به عقب برگردند. داده‌ها با استفاده از هفت دوربین مادون قرمز ثبت و با نرم‌افزار Visual-۳D محاسبه شد. متغیرهای سرعت راه‌رفتن، زمان و طول قدم، زمان فاز استانس و سوئینگ محاسبه شد. برای مقایسه متغیرها قبل و بعد از تحمیل تکلیف شناختی از آزمون پارامتریک تی زوج و برای مقایسه نتایج بین گروه مبتلا و کنترل از آزمون تی مستقل استفاده شد. تغییرپذیری زمان قدم با استفاده از ضریب همبستگی درون‌گروهی محاسبه شد. 
یافته‌ها افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا در سرعت قدم کاهش معنادار و در زمان فاز استانس و سوئینگ و زمان قدم طی اعمال تکلیف شناختی نسبت به شرایط بدون اعمال تکلیف شناختی افزایش معناداری نشان دادند (۰/۰۵>P). افراد مبتلا، تغییرپذیری بیشتری را در هر دو حالت راه‌رفتن و در متغیر زمان قدم نسبت به گروه سالم نشان دادند. 
نتیجه‌گیری با توجه به نتایج به‌دست‌آمده مشخص شد افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا در وضعیت تکلیف دوگانه زمان بیشتری را در فاز سوئینگ سپری می‌کنند و در هر دو حالت تکلیف یگانه و تکلیف دوگانه نسبت به افراد سالم ثبات دینامیک کمتری دارند. استراتژی حرکتی متفاوت افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به افراد سالم می‌تواند خطر پیچ‌خوردگی مجدد را افزایش دهد.