هدف: اختلال تعادل یکی از اختلالات مشاهده شده در افرادی با وضعیت جلوآمده سر می‌باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر تمرینات ثباتی و استرچی-تقویتی بر بهبود تعادل در این بیماران بود.

روش بررسی: در این پژوهش تجربی و مداخله‌ای سی و سه زن مبتلا به وضعیت جلو آمده سر به طور تصادفی در یکی از سه گروه از تمرینات ثباتی، کششی-تقویتی و کنترل قرار گرفتند. میزان جلوآمدگی سر از طریق خط شاقول و زاویه کرانیو-ورتبرال اندازه‌گیری شد. آزمون‌های تعادلی در سه وضعیت مختلف ایستادن روی صفحه نیرو انجام شد. افراد پس از شش هفته از انجام تمرین‌درمانی و یک ماه دوره پیگیری، از طریق آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات و آزمون‌ تی مستقل مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: شاخص تعادلی در دو گروه کنترل و کششی-تقویتی، تغییر معنی‌داری نشان نداد، در حالی که در گروه ثباتی، انحراف معیار جابه‌جایی مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی (۰/۰۲=P) و انحراف معیار سرعت مرکز فشار در جهت داخلی- خارجی (۰/۰۴=P) در وضعیت دوپا-چشم باز-سطح‌نرم و انحراف معیار سرعت مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی (۰/۰۱=P) در وضعیت یک پا-چشم بسته-سطح سخت کاهش قابل توجهی نشان داد. هیچ تغییری در شاخص‌های تعادل در وضعیتی که فرد روی دو پا-چشم باز-سطح سخت ایستاده بود، اتفاق نیافتاد.

نتیجه‌گیری: در وضعیت‌هایی از ایستادن که اطلاعات بینایی و حس عمقی از ناحیه کف پا به چالش کشیده می‌شود، تمرینات ثباتی بیش از تمرینات کششی-تقویتی سبب بهبود تعادل می‌گردد.