هدف: در سال‌های اخیر استفاده از تکنیک‌های موبیلیزاسیون عصب در فیزیوتراپی گیرافتادگی‌‌های اعصاب محیطی مطرح شده است. در این مطالعه سعی شد تا تأثیر افزودن تکنیک‌های موبیلیزاسیون عصب به مدالیته‌های فیزیوتراپی بر جنبه‌های مختلف ارزیابی بالینی مبتلایان به سندرم تونل کارپ بررسی شود.

روش بررسی: در این کار آزمائی بالینی، ۲۰ بیمار مبتلا به سندرم تونل کارپ به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. در هر دو گروه به مدت ۴ هفته از اسپلینت استراحت، دستگاه تحریک الکتریکی پوستی و اولتراسوند استفاده شد. در گروه درمان، علاوه بر مدالیته‌های فیزیوتراپی از تکنیک‌های موبیلیزاسیون عصب استفاده شد. مقیاس شدت سمپتوم‌ها، مقیاس بصری درد، مقیاس وضعیت عملکردی، علامت فالن، تانسیون عصب مدین، و زمان‌های تأخیری هدایت دیستال حسی و حرکتی عصب مدین مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون‌های کولموگروف-اسمیرنوف، تی زوجی، تی مستقل و مک‌نمار برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: مقیاس شدت سمپتوم‌ها، مقیاس بصری درد، تانسیون عصب مدین و علامت فالن در هر دو گروه کنترل (به ترتیب P=0/001, P=0/031, P=0/011, P=0/028) و درمان (به ترتیب ۰/۰۰۱>P>۰/۰۰۱, P>۰/۰۰۱, P>۰/۰۰۸, P) بهبود یافتند؛ اما مقیاس وضعیت عملکردی (۰٫۰۰۱>P) و زمان تأخیری دیستال حرکتی (۰/۰۱۵=P) تنها در گروه درمان بهبود یافت. تانسیون عصب مدین (۰/۰۰۱=P) و مقیاس وضعیت عملکردی (۰/۰۰۴=P) در گروه درمان بهبودی بیشتری را نشان داد؛ اما اختلاف معناداری بین دو گروه از لحاظ سایر متغیرها مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: مدالیته‌های فیزیوتراپی و موبیلیزاسیون عصب هر یک تأثیر مفیدی بر یافته‌های ارزیابی ذهنی و فیزیکی سندرم تونل کارپ دارند. افزودن تکنیک‌های موبیلیزاسیون عصب به برنامه فیزیوتراپی معمول باعث افزایش اثرات سودمند درمانی می‌شود.