هدف: هدف از این مطالعه بررسی کمّی تغییرپذیری دامنۀ حرکتی مفصل آرنج براثر خستگی اسکلتی‌عضلانی است. 

روش بررسی: با نمونه‌گیری غیراحتمالی قضاوتی، تعداد ۱۰ فرد سالم وارد مطالعه شدند. هر آزمودنی چهار فعالیت خسته‌کننده را با دو وزنه که وزنشان ۱۰ و ۲۰ درصد حداکثر توانایی دینامیک فرد در خم‌کردن آرنج سمت غیرغالب بود، در دو سرعت تکرار انجام می‌داد. با استفاده از الکتروگونیامتر و الکترود‌های سطحی الکترومیوگرافی، دامنۀ حرکتی آرنج و فعالیت عضلات بازویی زند اعلایی (براکیورادیالیس) و دوسر بازویی ثبت شد. آنالیز افت‌وخیز بدون روند (DFA) نیز برای محاسبۀ هم‌بستگی تغییرات دامنۀ حرکتی به‌کار رفت. همچنین، تأثیر شرایط آزمایش با آنالیز کروسکال-والیس آزموده شد.

یافته‌ها: آنالیز آماری نشان داد که در سه حالت از چهار فعالیت درحال آزمایش، هم‌بستگی بلندمدت بین نوسانات دامنۀ حرکتی وجود داشت (0.5>&alpha&le1). باوجود تفاوت بیومکانیکی بین این سه حالت آزمون، ضریب هم‌بستگی بلندمدت یکسان بود (۰/۵۴۸=P). فعالیت در وضعیت بار زیاد و سرعت تکرار کم، با دیگر وضعیت‌ها متفاوت بود (۰/۰۴۷=P).

نتیجه‌گیری: در تمرینات تکرارشوندۀ ورزشی یا توان‌بخشی، پیشنهاد می‌شود بار زیاد با سرعت کم در وضعیت بیومکانیکی کنترل‌شد‌ه‌ای حمل شود؛ زیرا چنین فعالیت‌هایی، در حین خستگی ممکن است به آسیب‌‌های اسکلتی‌‌عضلانی منجر شود.