هدف: نشانگان درد ناحیه ‌ ای مزمن یکی از مهمترین و شاید بدخیم ‌ ترین اشکال مشکلات عصبی به ‌ خصوص در اندام فوقانی می ‌ باشد. تعیین تأثیر توانبخشی با تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی در درمان نشانگان درد ناحیه ‌ ای مزمن هدف این مطالعه بود.

  روش بررسی: در این مطالعه شبه ‌ تجربی که از نوع قبل و بعد می ‌ باشد، ۲۰ بیمار مبتلا به نشانگان درد ناحیه ‌ ای مزمن (سی . آر . پی . اس . ) نوع یک با نمونه ‌ گیری ساده انتخاب و میزان درد، دامنه حرکتی، ادم و قدرت عضلانی آنها ثبت شد. سپس مداخلات درمانی که ترکیبی از مدالیته ‌ های فیزیوتراپی و کاردرمانی بود، طی ۲۰ جلسه و یک روز در میان توسط یک گروه درمانگر انجام شد. پس از دوره درمانی بیماران مجدد اً بررسی شدند. داده ‌ ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی تحلیل شد.

  یافته‌ها: پس از درمان مشاهده شد که میانگین میزان درد و ادم بیماران به ‌ طور معنا ‌ داری کاهش و دامنه حرکتی و قدرت گیرش به ‌ طور معناداری افزایش یافت (P>0/05).

نتیجه‌گیری: اجرای به ‌ موقع و تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی همزمان در بیماران مبتلا به نشانگان درد ناحیه ‌ ای مزمن نوع اول موجب کاهش درد و تورم و افزایش دامنه حرکتی مفاصل و قدرت گرفتن دست می ‌ شود.