URL: http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-763-fa.html
هدف: نشانگان درد ناحیه ای مزمن یکی از مهمترین و شاید بدخیم ترین اشکال مشکلات عصبی به خصوص در اندام فوقانی می باشد. تعیین تأثیر توانبخشی با تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی در درمان نشانگان درد ناحیه ای مزمن هدف این مطالعه بود.
روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می باشد، ۲۰ بیمار مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن (سی . آر . پی . اس . ) نوع یک با نمونه گیری ساده انتخاب و میزان درد، دامنه حرکتی، ادم و قدرت عضلانی آنها ثبت شد. سپس مداخلات درمانی که ترکیبی از مدالیته های فیزیوتراپی و کاردرمانی بود، طی ۲۰ جلسه و یک روز در میان توسط یک گروه درمانگر انجام شد. پس از دوره درمانی بیماران مجدد اً بررسی شدند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی تحلیل شد.
یافتهها: پس از درمان مشاهده شد که میانگین میزان درد و ادم بیماران به طور معنا داری کاهش و دامنه حرکتی و قدرت گیرش به طور معناداری افزایش یافت (P>0/05).
نتیجهگیری: اجرای به موقع و تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی همزمان در بیماران مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن نوع اول موجب کاهش درد و تورم و افزایش دامنه حرکتی مفاصل و قدرت گرفتن دست می شود.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |