هدف: محدودیت درمانی روشی است که در آن با محدود کردن اندام سالم فردی که دچار فلج نیمه بدن(همی پلژی) شده، اجبار در استفاده از اندام مبتلا را فراهم می آورد. به دلیل برخی نگرانی ها روش تعدیل یافته آن گسترش یافت و هدف این پژوهش ، بررسی تاثیر استفاده از محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت گرفتن در کودکان فلج مغزی نیمه بدن است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی و بالینی 21 کودک در دسترس با توجه به معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند و به طور تصادفی تعادلی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. تمرینات متداول کاردرمانی در طی 6 هفته برای هر دو گروه به طور یکسان انجام شد و گروه مداخله روزانه به مدت 3 ساعت ار روش محدودیت درمانی تعدیل یافته نیز استفاده کردند. کیفیت گرفتن قبل و پس از مداخله بر اساس آزمون کیفیت مهارت های اندام فوقانی (ًQUEST) ارزیابی گردید.داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنوف،تی- مستقل و اندازه گیری داده های تکراریکه به صورت هر دو هفته یکبار مورد تحلیل قرار می گرفت، انجام شد.
یافته‌ها: 11 کودک در گروه آزمایش (7 دختر،4 پسر) با میانگین سنی (47/17±55/46) ماه و 10 کودک در گروه شاهد (5 دختر،5 پسر) با میانگین سنی(19/19±10/48) ماه مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز های آماری بین گروهی با استفاده از آزمون تی مستقل تفاوت معناداری بین کیفیت گرفتن بعد از شش هفته مداخله نشان داد (P>0/05) و آنالیز آماری با استفاده از آزمون اندازه گیری های تکراری معناداری را در 2 هفته بعد از مداخله و دو هفته دوم نشان داد (P=0/001) و در دو هفته سوم معنادار نبود (P>0/05).
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت گرفتن کودکان فلج مغزی نیمه بدن تأثیر دارد مطالعات بیشتر به منظور رشد و تحکیم بخشیدن به این روش را پیشنهاد می کنیم.