هدف:‌ نیاز به مهاجرت معمولا تابع روابط پیچیده عوامل اقتصادی، اجتماعی، خانوادگی و سیاسی است. از مهم ترین عوامل موثر در مهاجرت را می توان عدم دستیابی به تحصیلات، کار، خدمات و احترام به حقوق اولیه ی انسانی نام برد. این تحقیق با توجه به تعدد بالای مهاجران افغانی در ایران و با هدف بررسی میزان شیوع افسردگی در پناهندگان افغانی مقیم اردوگاه بردسیر کرمان صورت گرفته است.

روش بررسی:‌ در این بررسی 300 نفر (162زن و 138مرد) از افغانیان ساکن در این اردوگاه انتخاب و پرسش نامه ی استاندارد شده ی افسردگی بک و پرسش نامه دموگرافیک در مورد آن ها پرشد. نحوه نمونه گیری به صورت (خوشه ای – خوشه ای ) و مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفت.

یافته‌ها: در نتایج به دست آمده شیوع کلی افسردگی در این مهاجرت 53 که بیشترین شدت افسردگی در گروه سنی 20-29 سال بود(البته رابطه بین سن و افسردگی معنی دار نبود) در این مطالعه بین شیوع افسردگی و جنس رابطه معنی دار وجود داشت P<0/04 یعنی شیوع افسردگی در زن ها 57/4، در مردان 47/8 بود.هرچند میزان افسردگی در افراد مجرد بیش تراز افراد متاهل بود اما این رابطه معنی دار نبود و بیش ترین شدت افسردگی در افرادی با طول پناهندگی (141-150) ماه دیده شد.

نتیجه‌گیری: به طور کلی شیوع افسردگی در پناهندگان به جز جنس ،ارتباط چندانی با عوامل دموگرافیک نداشت و به طور عمده عواملی پس از مهاجرت بر شیوع افسردگی تاثیر گذار بودند.