هدف: لکنت یکی از شایع‌ترین اختلالات گفتاری است با وجود این، علت آن به درستی مشخص نیست و احتمالاً یک اختلال چند عاملی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه تأثیر پیچیدگی رمز گذاری واجی بر روانی گفتار کودکان عادی و لکنتی ۹-۶ سال شهر تهران در سال 1388 می‌باشد.

روش بررسی: این پژوهش مقطعی و توصیفی تحلیلی بر روی 18 کودک مبتلا به لکنت شدید و خیلی شدید و 18 کودک عادی انجام گرفت. روش نمونه گیری در مورد کودکان لکنتی از نوع در دسترس و گروه عادی بر اساس همتا سازی با کودکان لکنتی از نظر سن و جنس و محل سکونت بود. برای بررسی عملکرد فرآیند رمز گذاری واجی و تأثیر پیچیدگی این فرآیند بر روانی گفتار از آزمون تکرار ناکلمه استفاده شد. محرک‌ها به طور تصادفی و با فاصله زمانی 5 ثانیه از طریق یک هدفون مدل (SOMIC SM-818) متصل به کامپیوتر برای هر آزمودنی پخش می‌شدند سپس از وی درخواست می‌شد در این فرصت محرک شنیده شده را تکرار کند.

یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان دادند که در کودکان مبتلا به لکنت درصد روانی گفتار، با افزایش پیچیدگی واجی کل محرک‌ها، به طور معناداری بیشتر از کودکان عادی کاهش یافت (۰/05>P).

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که در کودکان مبتلا به لکنت، رمز گذاری واجی به خوبی انجام نمی‌شود و با پیچیدگی واجی این نقص بیشتر می‌شود و این امر بر اساس فرضیه اصلاح پنهان می‌تواند سبب ایجاد خود اصلاحی پنهان و به دنبال آن، وقوع انواع الگوهای لکنت شود.