هدف آسیب نخاعی (SCI) به‌شدت بر زندگی فرد تأثیر می‌گذارد و برای به دست آوردن استقلال مجدد به توانبخشی گسترده نیاز دارد.  خودپنداره به‌عنوان مجموعه‌ای از باورها و احساسات فرد نسبت به خود، نقش بسیار مهمی در انگیزش، تلاش و موفقیت افراد در فرایند توانبخشی ایفا می‌کند. هدف اصلی این تحقیق، بررسی کیفی تأثیر ادراکات و انتظارات دیگران، به‌ویژه درمانگران و اطرافیان، بر خودپنداره افراد با آسیب نخاعی در فرایند توانبخشی می‌باشد.
روش بررسی در این پژوهش از روش تحقیق کیفی با رویکرد تحلیل محتوا استفاده شد تا درک عمیقی از تجربه زندگی افراد مبتلا به SCI به دست آید. داده‌ها از طریق مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با 19 نفر از افراد مبتلا به SCI (23-50 ساله) که به‌صورت هدفمند از مراکز انجمن معلولین و مراکز توانبخشی انتخاب شدند، جمع‌آوری شد. مصاحبه‌ها تا رسیدن به اشباع داده ادامه یافت. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل محتوا با رویکرد استقرایی استفاده شد. ابتدا مصاحبه‌ها به‌طور کامل رونویسی و سپس با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA نسخه2020 کدگذاری شدند. برای افزایش اعتبار یافته‌ها از معیارهای گوبا و لینکن و همچنین  از روش مثلث‌سازی داده‌ها و بازخورد شرکت‌کنندگان استفاده شد.
یافته‌ها یافته‌های نتایج این مطالعه نشان می‌دهد یک مقوله اصلی با عنوان «تأیید وجودی در مسیر بهبودی» و سه دسته کلیدی شناسایی شدند: 1. «در سایه تعاریف و القائات محیطی»: در این بخش، عوامل مهمی مانند مورد تأیید درمانگر بودن، تشویق خانواده و دوستان، و دیدن تأثیر مثبت بر دییگران به‌عنوان انگیزه‌های اساسی در فرآیند بهبودی شناسایی شدند. 2. «همدلی و همراهی درمانگر در مسیر توانبخشی»: در این دسته درمانگران با ارائه حمایت عاطفی و تقویت باور به خود، نقش حیاتی در شکلدهی به تجربیات توانبخشی افراد داشتند. 3. «یافتن قدرت در غلبه بر چالش‌ها» افراد مبتلا به آسیب نخاعی (SCI) مرزهای خود را گسترش دادند و از محدودیت‌های بیرونی به‌عنوان انگیزهای برای پیشرفت و رشد شخصی استفاده کردند.  
 نتیجه‌گیری یافته‌ها نشان می‌دهد افراد مبتلا به آسیب نخاعی به‌شدت تحت تأثیر ادراکات و انتظارات محیطی خود قرار می‌گیرند. حمایت اجتماعی، تشویق درمانگران و مشاهده پیشرفت دیگران، نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری انگیزه و باور به خود در این افراد ایفا می‌کند. نتایج این تحقیق بر ضرورت اتخاذ رویکردی جامع در توانبخشی آسیب نخاعی تأکید دارد. این رویکرد باید فراتر از بهبودی جسمی بوده و به ابعاد روانی و اجتماعی نیز توجه کند. حمایت عاطفی درمانگران، تقویت باور به خود و ایجاد انگیزه در بیماران، از جمله اجزای کلیدی این رویکرد هستند. افراد مبتلا به آسیب نخاعی اغلب با محدودیت‌های ناشی از این آسیب مواجه می‌شوند. بااین‌حال، یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد بسیاری از این افراد با تبدیل محدودیت‌ها به انگیزه، پیشرفت‌های قابل‌توجهی به دست آوردند.