هدف: آسیب نخاعی (SCI) به شدت بر زندگی فرد تأثیر می گذارد و برای به دست آوردن استقلال مجدد نیاز به توانبخشی گسترده دارد.  خودپنداره به عنوان مجموعه‌ای از باورها و احساسات فرد نسبت به خود، نقش بسیار مهمی در انگیزش، تلاش و موفقیت افراد در فرایند توانبخشی ایفا می‌کند. هدف اصلی این تحقیق، بررسی کیفی تاثیر ادراکات و انتظارات دیگران، به ویژه درمانگران و اطرافیان، بر خودپنداره افراد با آسیب نخاعی در فرایند توانبخشی می باشد.
روش: در این پژوهش از روش تحقیق کیفی با رویکرد تحلیل محتوا استفاده شد تا درک عمیقی از تجربه زندگی افراد مبتلا به SCI به دست آید. داده‌ها از طریق مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با 19 نفر از افراد مبتلا به SCI (23- 50 ساله) که به صورت هدفمند از مراکز انجمن معلولین و مراکز توانبخشی انتخاب شدند، جمع‌آوری شد. مصاحبه‌ها تا رسیدن به اشباع داده ادامه یافت. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل محتوا با رویکرد استقرایی استفاده شد. ابتدا مصاحبه‌ها به طور کامل رونویسی و سپس با استفاده از نرم افزار MAXQDA کدگذاری شدند. برای افزایش اعتبار یافته‌ها از معیار های گوبا و لینکن و همچنین  از روش مثلث‌سازی داده‌ها و بازخورد شرکت‌کنندگان استفاده شد.
نتایج:   تجزیه و تحلیل یک تم فراگیر با عنوان "تأیید وجودی در مسیر بهبودی" و سه دسته اصلی را نشان داد. "در سایه‌ی تعاریف و القائات محیطی" (تأیید درمانگر، تشویق از سوی خانواده و دوستان و مشاهده تأثیر مثبت بر دیگران به عنوان انگیزه های مهم شناسایی شدند). " همدلی و همراهی تراپیست در مسیر توانبخشی " (درمانگران با ارائه حمایت عاطفی و تقویت باور به خود نقش اساسی در شکل دادن به تجربیات توانبخشی دارند). " یافتن قدرت در غلبه بر چالش ها" (افراد مبتلا به SCI مرزها را کنار می زنند و از محدودیت های خارجی به عنوان انگیزه ای برای پیشرفت استفاده می کنند).
نتیجه گیری:  یافته‌ها نشان می‌دهد که افراد مبتلا به آسیب نخاعی به شدت تحت تأثیر ادراکات و انتظارات محیطی خود قرار می‌گیرند. حمایت اجتماعی، تشویق درمانگران و مشاهده پیشرفت دیگران، نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری انگیزه و باور به خود در این افراد ایفا می‌کند. نتایج این تحقیق بر ضرورت اتخاذ رویکردی جامع در توانبخشی آسیب نخاعی تأکید دارد. این رویکرد باید فراتر از بهبودی جسمی بوده و به ابعاد روانی و اجتماعی نیز توجه کند. حمایت عاطفی درمانگران، تقویت باور به خود و ایجاد انگیزه در بیماران، از جمله اجزای کلیدی این رویکرد هستند. افراد مبتلا به آسیب نخاعی اغلب با محدودیت‌های ناشی از این آسیب مواجه می‌شوند. با این حال، یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که بسیاری از این افراد با تبدیل محدودیت‌ها به انگیزه، به پیشرفت‌های قابل توجهی دست یافته‌اند.