دوره 25، شماره 4 - ( زمستان- در حال انتشار 1403 )
دوره، شماره، فصل و سال، شماره مسلسل |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nemati Z, Sanjari M A, Jalali M, Bagherifard A. The Effect of the Hybrid Knee Brace on Kinesiophobia, Joint Position Sense, and Coping Ability after Acute Anterior Cruciate Ligament Rupture: A Pilot Randomized Trial. jrehab 2025; 25 (4)
URL: http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-3415-fa.html
URL: http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-3415-fa.html
نعمتی زهرا، سنجری محمدعلی، جلالی مریم، باقری فرد ابوالفضل. بررسی تأثیر زانوبند هیبریدی بر ترس از حرکت/آسیب مجدد، حس موقعیت مفصل و توانایی سازگاری با آسیب پس از پارگی حاد لیگامان صلیبی قدامی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی. مجله توانبخشی. 1403; 25 (4)
URL: http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-3415-fa.html
زهرا نعمتی1 
، محمدعلی سنجری2 ، مریم جلالی* 3، ابوالفضل باقری فرد2
، محمدعلی سنجری2 ، مریم جلالی* 3، ابوالفضل باقری فرد2
1- دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
2- دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
3- دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،jalali.m@iums.ac.ir
2- دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
3- دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،
چکیده: (2070 مشاهده)
اهداف: پس از پارگی لیگامان صلیبی قدامی، بیماران سازگار با آسیب نسبت به افراد ناسازگار با آسیب کنترل عصبی-عضلانی بهتر و ترس از حرکت/ آسیب مجدد کمتری دارند. استفاده از زانوبند میتواند ثبات مکانیکی و حس عمقی را بعد از آسیب بهبود بخشد. هدف این مطالعه تعیین اثر استفاده از زانوبند هیبریدی در پارگی حاد لیگامان صلیبی قدامی بر توانایی سازگاری با آسیب، ترس از حرکت/ آسیب مجدد و حس موقعیت مفصل میباشد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 فرد مبتلا به پارگی حاد لیگامان صلیبی قدامی در دو گروه آزمون (سن: 6/7±29/7، زمان سپری شده از آسیب: 20/7±37/7 روز) و کنترل (سن: 7/0±27/8، زمان سپری شده از آسیب: 0/3±48/21روز) قرار گرفتند. روش نمونهگیری غیر احتمالی ساده از جامعه در دسترس بود که به صورت تصادفی با استفاده از بلوکهای جایگشتی (چهار بلوک چهارتایی) در دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. گروه آزمون به مدت ۴ هفته زانوبند هیبریدی را به هنگام فعالیت‌های روزمره به مدت ۴ ساعت در روز به همراه فیزیوتراپی متداول این گروه از بیماران استفاده کردند. برنامه فیزیوتراپی شامل افزایش دامنه حرکتی زانو، کاهش ادم و تمرینات تقویتی عضلات چهار سر ران و همسترینگ بود که به صورت یکسان و توسط یک درمانگر باتجربه برای هر دو گروه در ۱۰ جلسه انجام شد. پس از چهار هفته، سازگاری با آسیب با انجام تست غربالگری، ترس از حرکت/آسیب مجدد توسط مقیاس تمپا (TSK-11) و حس عمقی توسط ارزیابی حس موقعیت مفصل با دستگاه داینامومتر بایودکس مورد سنجش قرار گرفت. برای ارزیابی متغیرها آنالیز واریانس درون - بین گروهی ترکیبی با استفاده از نسخه 22 نرم‌افزار SPSS و با سطح معنی‌داری 0/05 انجام شد.
یافته‌ها: پس از سپری شدن مدت مداخله، هفت فرد در گروه آزمون (53/8 ٪) و سه فرد در گروه کنترل (23/1 ٪) بر مبنای تست غربالگری تشخیص سازگاری، سازگار با آسیب بودند. با این حال، تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. در مورد حس موقعیت مفصل، گروه آزمایش انحراف کمتری از زاویه هدف (1/55 ± 3/22) نسبت به گروه کنترل (1/70 ± 6/32) داشتند (0/001>p). نمره پرسشنامه تمپا پس از مداخله (مقایسه قبل و بعد) در هر دو گروه بهتر شد (0/001 < p ) بدون اینکه تفاوت معناداری بین آنها بعد از مداخله وجود داشته باشد.
نتیجه‌گیری: استفاده از زانوبند هیبریدی پس از آسیب حاد لیگامان صلیبی قدامی میتواند سبب افزایش حس عمقی شده و امکان سازگاری با آسیب را در این گروه افزایش و نیاز به انجام جراحی بازسازی لیگامانی را کاهش دهد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 فرد مبتلا به پارگی حاد لیگامان صلیبی قدامی در دو گروه آزمون (سن: 6/7±29/7، زمان سپری شده از آسیب: 20/7±37/7 روز) و کنترل (سن: 7/0±27/8، زمان سپری شده از آسیب: 0/3±48/21روز) قرار گرفتند. روش نمونهگیری غیر احتمالی ساده از جامعه در دسترس بود که به صورت تصادفی با استفاده از بلوکهای جایگشتی (چهار بلوک چهارتایی) در دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. گروه آزمون به مدت ۴ هفته زانوبند هیبریدی را به هنگام فعالیت‌های روزمره به مدت ۴ ساعت در روز به همراه فیزیوتراپی متداول این گروه از بیماران استفاده کردند. برنامه فیزیوتراپی شامل افزایش دامنه حرکتی زانو، کاهش ادم و تمرینات تقویتی عضلات چهار سر ران و همسترینگ بود که به صورت یکسان و توسط یک درمانگر باتجربه برای هر دو گروه در ۱۰ جلسه انجام شد. پس از چهار هفته، سازگاری با آسیب با انجام تست غربالگری، ترس از حرکت/آسیب مجدد توسط مقیاس تمپا (TSK-11) و حس عمقی توسط ارزیابی حس موقعیت مفصل با دستگاه داینامومتر بایودکس مورد سنجش قرار گرفت. برای ارزیابی متغیرها آنالیز واریانس درون - بین گروهی ترکیبی با استفاده از نسخه 22 نرم‌افزار SPSS و با سطح معنی‌داری 0/05 انجام شد.
یافته‌ها: پس از سپری شدن مدت مداخله، هفت فرد در گروه آزمون (53/8 ٪) و سه فرد در گروه کنترل (23/1 ٪) بر مبنای تست غربالگری تشخیص سازگاری، سازگار با آسیب بودند. با این حال، تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. در مورد حس موقعیت مفصل، گروه آزمایش انحراف کمتری از زاویه هدف (1/55 ± 3/22) نسبت به گروه کنترل (1/70 ± 6/32) داشتند (0/001>p). نمره پرسشنامه تمپا پس از مداخله (مقایسه قبل و بعد) در هر دو گروه بهتر شد (0/001 < p ) بدون اینکه تفاوت معناداری بین آنها بعد از مداخله وجود داشته باشد.
نتیجه‌گیری: استفاده از زانوبند هیبریدی پس از آسیب حاد لیگامان صلیبی قدامی میتواند سبب افزایش حس عمقی شده و امکان سازگاری با آسیب را در این گروه افزایش و نیاز به انجام جراحی بازسازی لیگامانی را کاهش دهد.
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
اورتز و پروتز
دریافت: 1402/9/21 | پذیرش: 1403/2/3 | انتشار: 1403/12/10
دریافت: 1402/9/21 | پذیرش: 1403/2/3 | انتشار: 1403/12/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تمامی آثار مجله آرشیو توانبخشی تحت مجوز Attribution-NonCommercial 4.0 هستند.
تماس با ما
فصلنامه آرشیو توانبخشی
تلفن دفتر فصلنامه: 02171732812، 09941095452 (زمان تماس شنبه تا چهار شنبه ۸ صبح تا ۱۴ بعد از ظهر)
تلفن ناشر : 02145355555 - 02145355000
ایمیل: rehabilitationj@gmail.com
