هدف: گزارش‌های زیادی درباره ارتباط بین لکنت و رشد زبان مطرح شده است. برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که دوزبانگی می‌تواند عاملی تأثیرگذار در ابتلا به لکنت باشد. هدف اصلی این مطالعه، مقایسه‌ دانش زبانی کردی و فارسی بین دانش‌آموزان دوزبانه‌ مبتلا به لکنت و سالم شهر جوانرود است.

روش بررسی: مطالعه‌ مقطعی - مقایسه‌ای حاضر از نوع مورد- شاهدی است. 31 دانش‌آموز دوزبانه‌ مبتلا به لکنت با روش تمام‌شمار به عنوان گروه مورد و 31 دانش‌آموز سالم با روش همسان‌سازی جفتی به عنوان گروه شاهد از دانش‌آموزان پایه‌های چهارم و پنجم مقطع ابتدایی شهر جوانرود انتخاب شدند. دانش زبانی کردی و فارسی دو گروه، از طریق مقایسه‌ شاخص‌های کیفیت گفتار (روانی گفتار، پیچیدگی گفتار، غنای واژگانی) در نمونه‌ گفتار توصیفی آزمودنی‌ها بررسی و داده‌های حاصل با استفاده از آزمون‌ تی مستقل و آزمون یو مان - ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: در دو زبان کردی و فارسی شدت ناروانی گفتار در گروه مبتلا به لکنت بیشتر و پیچیدگی گفتار، روانی گفتار و غنای واژگانی گروه مبتلا به لکنت کمتر از گروه سالم و در تمامی مشخصه‌های شاخص‌های گفتاری فوق اختلاف دو گروه معنادار بود (P<0/05).

نتیجه‌گیری: مطابق نتایج حاصل از این تحقیق دانش زبانی افراد دوزبانه مبتلا به لکنت در هر دو زبان اول و دوم کمتر از گروه سالم می‌باشد. این یافته مؤید این نکته است که سطح مهارت زبانی احتمالاً به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر لکنت مطرح است.