هدف افراد خانواده مراقبت‌کننده از بیماران دارای صدمات نخاعی به‌دلیل ماهیت و روند طولانی مراقبت در این بیماران، درجات متفاوتی از رنج و مشقت را تجربه می‌کنند که این شرایط می‌تواند عواقب متفاوتی را برای این مراقبت‌کنند‌گان به‌دنبال داشته باشد. یکی از عوامل مهم در روند رنج و مشقت این افراد سطح آگاهی‌شان در مورد روند مراقبت از بیمارشان است؛ بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مطابق «الگوی خودمراقبتی اورِم» بر سطح مشقت و رنج افراد خانواده مراقبت‌کننده از بیمار دارای صدمات نخاعی انجام گردید.
روش بررسی مطالعه نیمه‌تجربی حاضر با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و با گروه کنترل، روی 70 نفر از اعضای اصلی خانواده مراقبت‌کننده از بیماران صدمات نخاعی استان خراسان جنوبی صورت گرفت. واحدهای موردپژوهش به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله مطابق با برنامه آموزشی اورم در بیماران دارای صدمات نخاعی، در طول 8 جلسه 40 دقیقه‌ای در محل مرکز تحت‌آموزش قرار گرفتند. به‌منظور بررسی رنج و مشقت مراقبت‌کنند‌گان از پرسشنامه 22 سؤالی «زَریت» با شاخص روایی محتوایی (CVI) 80 درصد و آلفای کرونباخ 79/0 استفاده و پرسشنامه، قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله و کنترل تکمیل شد. نتایج پژوهش با نسخه 16 نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و تحلیلی (آزمون تی، تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها میانگین رنج و مشقت در مراقبت‌کنند‌گان قبل از مداخله بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت، اما بعد از مداخله بین دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (05/0>P). تفاوت میانگین رنج و مشقت قبل (33/0±2/3) و بعد از مداخله (66/0±11/3) در گروه مداخله معنی‌دار بود (05/0>P) که از تأثیر مثبت آموزش در این زمینه حکایت دارد. افزایش سن و طول مدت مراقبت و همچنین سطح درآمد پایین و بیکاری به‌طور معنی‌داری با افزایش سطح رنج و مشقت مراقبت‌کنند‌گان همراه بود (05/0>P). نتایج به‌دست‌آمده در زمینه ارتباط بین میانگین رنج و مشقت در افراد مراقبت‌کننده با متغیرهای جمعیت‌شناختی حاکی از آن است که بین رنج و مشقت افراد مراقبت‌کننده با میزان درآمد و شغل، قبل و بعد از مداخله در دو گروه ارتباط معنی‌داری وجود دارد (05/0>P). همچنین نمره مشقت با طول مدت مراقبت از فرد صدمه‌دیده رابطه مثبت معنی‌داری را نشان می‌داد. هرچه افراد مدت‌زمان بیشتری از فرد صدمه‌دیده مراقبت می‌کردند، نمره مشقت آنها بالاتر بود (3/0=r و 05/0>P). همچنین نمره مشقت با افزایش سن، رابطه مثبت و معنی‌داری داشته است (3/0=r و 05/0>P). بین دیگر متغیرها با نمره رنج و مشقت ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد (05/0>P).
نتیجه‌گیری نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که آموزش فرد مراقبت‌کننده از بیمار دارای صدمات نخاعی در قالب الگوی خودمراقبتی اورم می‌تواند نقش مهمی در کاهش رنج و مشقت تجربه‌شده در مراقبت‌کنند‌گان در طول دوره طولانی مراقبت داشته باشد. علاوه ‌براین، شرایط مالی و اشتغال افراد مراقبت‌کننده نیز می‌تواند عامل ارتباطی مثبتی در میزان رنج و مشقت آنها باشد؛ بنابراین، توصیه می‌شود که خانواده‌های مراقبت‌کننده از این بیماران تحت‌حمایت و نظارت سازمان‌های حمایت‌کننده اجتماعی و درمانی قرار گیرند. همچنین با توجه به مراقبت طولانی موردنیاز این بیماران می‌توان اقداماتی مانند مراقبت در منزل با حمایت و پشتیبانی مراکز صدمات نخاعی انجام داد تا از فشار مراقبت بر اعضای خانواده مراقبت‌کننده کاسته شود.