هدف: بررسی مقایسه‌ای تأثیر تیپینگ مچ پا بر روی ثبات پاسچرال در بیماران مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا با افراد سالم هدف این تحقیق می‌باشد.

روش بررسی: در مرحله اول یک مطالعه مقدماتی شامل تحقیق متدولوژیک جهت تعیین سطح تکرارپذیری اندازه‌های بدست آمده، در دو گروه 8 نفره از بیماران و افراد سالم به انجام رسید. نتایج حاکی از عالی بودن سطح تکرارپذیری نسبی و مطلق شاخص‌های ثباتی در شرایط مختلف آزمون بود. در مرحله دوم طی یک مطالعه شبه تجربی از نوع مورد - شاهدی در دو گروه 15 نفره از بیماران و افراد سالم که غیر تصادفی و ساده و بصورت هدفمند انتخاب شده بودند، شاخص‌های ثباتی کلی، قدامی – خلفی و طرفی با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس، در دو شرایط با و بدون تیپینگ مچ پا و ایستادن روی یک پا و دو پا، مورد بررسی قرار گرفت. داده‌های تحقیق با استفاده از روشهای آماری ضریب همبستگی، آنووا و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: کاربرد تیپینگ در مقایسه با شرایط قبل از آن، در دو گروه سالم و بیمار، نشانگر کاهش معنی‌دار میزان شاخص‌های ثباتی در کلیه آزمون‌ها بود (P<0/001).

نتیجه‌گیری: مشکلات کنترل پاسچر را می‌توان به عنوان جنبه‌های مهمی‌در ارزیابی و درمان بیماران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در نظر گرفت که نیاز به ارزیابی و درمان دارد. به نظر می‌رسد تیپینگ مچ پا از طریق افزایش درون داده‌های حس عمقی باعث بهبود کنترل پاسچرال پویا در زنان مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می‌شود.