هدف: ازابتدا، استفاده از اکیوپیشن به‌عنوان ابزار اصلی درمانی در الگوی کاردرمانی مطرح بوده است. با وجود تأکید اولیه پیشگامان کاردرمانی، هنوز کاردرمانگرها اهتمام جدی بر استفاده از اکیوپیشن در عملکرد بالینی خود ندارند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تبیین روش رایج ارائه خدمات کاردرمانی در بین کاردرمانگران ایرانی طراحی گردید.

روش‌ بررسی: این مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی-عرفی بود و در آن نمونه‌گیری به‌ شیوه هدفمند صورت گرفت. در این تحقیق 14 کاردرمانگر شرکت داشتند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه نیمه‌ساختاریافته استفاده شد و جمع‌آوری داده‌ها تا رسیدن به اشباع آنها ادامه یافت. مصاحبه‌ها با روش مقایسه مداوم و با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA 2007 تحلیل گردید.

یافته‌ها: تحلیل مصاحبه‌ها به ایجاد 66 کد اولیه منجر گردید که در تحلیل‌های بعدی به پیدایش شش زیرمضمون و سه مضمون اصلی انجامید: کاردرمانی مبتنی‌بر اکیوپیشن (رویکرد ارزیابی و برنامه درمانی مبتنی‌بر اکیوپیشن و شرایط سخت کاری برای کاردرمانگران اکیوپیشنی)، کاردرمانی مبتنی‌بر روش‌های درمانی (بی‌توجهی به عملکرد مبتنی‌بر اکیوپیشن، رویکرد ارزیابی و برنامه درمانی پایین به بالا و برنامه درمانی غیرمراجع‌محور) و کاردرمانی مبتنی‌بر تلفیق اکیوپیشن و ‌روش‌ها (ارزیابی و برنامه درمانی با رویکرد تلفیقی).

نتیجه‌گیری: به ‌نظر می‌رسد که کاردرمانگران ایرانی از فلسفه پیدایشی حرفه خود یعنی عملکرد مبتنی‌بر اکیوپیشن- تا حدودی فاصله گرفته‌اند و به‌سمت استفاده از ‌روش‌های درمانی سوق پیدا کرده‌اند. از جمله دلایل احتمالی این موضوع می‌توان به فراهم‌نبودن زیرساخت‌های زمینه‌ای، عدم‌پذیرش مراجعین و مشکلات آموزشی اشاره کرد؛ بنابراین لازم است با برنامه‌ریزی و نظارت بیشتر از سوی سیاست‌گذاران، این کاستی‌ها برطرف و اجرای عملکرد مبتنی‌بر اکیوپیشن تسهیل گردد.