هدف: هدف پژوهش، تخمین نیاز دانش آموزان نوجوان کم شنوا و ناشنوای شهر اهواز به وسایل تکنولوژی کمک توانبخشی بود.

روش بررسی: وسایل کمک توانبخشی موجود برای افراد کم شنوا- نا شنوا بر اساس کاربرد در شش گروه طبقه بندی شد. از نمونه گیری طبقه بندی شده برای انتخاب ۷۲ دانش آموز کم شنوا-ناشنوای مقاطع راهنمایی و دبیرستان، عادی و استثنایی و والدین اپشان استفاده شد..پس از کسب رضایت با دانش آموزان مصاحبه حضوری در مدرسه و با والدین مصاحبه تلفنی انجام شد: ابتدا از مشکلات دانش آموزان در شش عملکرد که برای آنها وسایل کمکی است، سؤال شد. آنگاه وسایل کمکی با ارائه تصویر توضیح داده شدند و از مشارکت کنندگان در مورد آگاهی از وجود هر وسپله، نیاز به آن و اولویت تأمین نیاز پرسیده شد.

یافته‌ها: هر چند ۶۹ نفر (۹۶%) از سمعک استفاده می کردند؛ ۴۴ نفر (۶۱%) در استفاده از تلویزیون، ۶۶ نفر (۹۲%) در استفاده از ساعتهای زنگ دار ، ۲۴ نفر (۳۳%) در شنیدن صدای زنگ در و تلفن، ۶۳ نفر (۸۸%) در مکالمه تلفنی، ۱۴ نفر (۱۹%) در گفت و شنود حضوری، و ۴۶ نفر (%۶۳/۸۹) در مشارکت در کلاس درس دچار محدودیت بودند. تقریباً هیچ یک از شرکت کنندگان وسایل کمکی شنوایی مورد اشاره را نمی شناختند. پس از آگاه سازی از وجود وسایل کمکی، اعلام نیاز ایشان به هر یک از انواع وسایل معرفی شده بین ۲ نفر (۳%) تا ۶۹ نفر (۹۶%) بود.

نتیجه‌گیری: آگاهسازی گسترده نوجوانان دچار کم شنوایی-ناشنوایی از وجود وسایل تکنولوژی کمکی ضروری است. از یافته های حاصل از این پژوهش می توان در تدوین برنامه تأمین وسایل کمکی برای نوجوانان سود برد.