هدف: کاربرد روش‌های درمانی مؤثر در توان‌بخشی افرادی که مبتلا یپچ خوردگی درجه 1و2 مچ پا هستند، در کاهش مدت درمان و افزایش بازتوانی می‌تواند گام مؤثری تلقی گردد. هدف از این پژوهش تعیین تأثیر مچ‌بند نئوپرنی و بانداژکشی روی حس وضعیت مفصلی و درد بیماران پیچ‌خورده با درجه 1و2 و مقایسه میزان تأثیر آنها بود. در یک مطالعه شبه‌تجربی 30 نفر (14زن-16مرد) از افراد پیچ‌خورده پای درجه 1و2 با سنین 52-16 سال مورد آزمانیش قرار گرفتند درد بیماران بر اساس VAS قبل از آزمایش می‌بایست 2 سانتی‌متر از 10 سانتی‌متر باشد.

روش بررسی: پای بیماران در حالت نشسته به‌طور فعال در زاویه بین 0 تا 15 درجه پلانتار فلکشن قرار می‌گرفت که همان زاویه هدف بود و بعد از 5 ثانیه مکث با چشمان بسته و دست‌به‌سینه این زاویه 3 مرتبه بازسازی می‌شد. تفاضل میانگین سه دفعه بعد با زاویه هدف برای مقایسه استفاده می‌شد. برای تعیین میزان درد بیماران از معیار سنجش دیداری VAS استفاده شد که در حالت بدون درد این میزان 0 سانتی‌متر و در حالت درد شدید به 10 سانتی‌متر نشان داده می‌شد و مراحل بالا قبل و بعد از 20 دقیقه تکراری گردید. یک هفته بعد مداخله بعدی انجام می‌شد.

یافته‌ها: با استفاده از تی زوج‌شده، علامت‌های رتبه‌دار ویل‌کگسون، ضریب همبستگی پیرسون داده‌ها، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نشان داد که میانگین خطای زاویه‌ای قبل و بعد از مچ‌بند نئوپرنی تفاوت معنی‌داری دارد (0/034=P) و مچ‌بند حس وضعیت مفصلی را بهبود بخشیده است، ولی بانداژ اثری روی حس وضعیت مفصلی ندارد (0/539=P) در مورد درد بیماران هم بانداژ و هم مچ‌بند درد را به‌طور معنی‌داری کاهش دادند که این اثر در مورد مچ‌بند بیشتر بوده است (0/000=P).

نتیجه‌گیری: در این مطالعه میزان اثر مچ‌بند نئوپرنی در حس وضعیت مفصلی و درد بیماران مبتلا بیشتر از بانداژکشی بوده است؛ بنابراین، جهت تعیین تأثیر بانداژکشی پیشنهاد می‌شود که انواع دیگر بانداژ مورد بررسی قرار گیرند.