هدف: اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی است که تعامل اجتماعی، ارتباط کلامی و غیرکلامی و الگوهای رفتاری کلیشه ای را تحت تأثیر قرار می دهد. با توجه به مشکلات آغازگری این کودکان و ضعف مداخلات در ایجاد انگیزه، در این مطالعه سعی کردیم تأثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه را بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک بررسی نماییم.

روش بررسی: در این مداخله کارآزمایی بالینی با گروه کنترل، طبق معیارهای ورود و خروج، 30 فرد اوتیستیک 11-6 ساله که دو به دو از نظر سن و جنس و میانگین طول گفته همتا بودند از کلینیک های مخصوص افراد اوتیستیک شهر همدان انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات بصورت فردی در طی 3 ماه(هفته ای 2 جلسه 60 دقیقه ای) برگزار شد. افراد هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه مهارت های ارتباطی کودکان برای ارزیابی توانایی آغازگری ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از SPSS نسخه 18 توسط آزمون های آمار توصیفی و آزمون کوواریانس انجام یافت.

یافته‌ها: یافته های مطالعه نشان داد که طبق آزمون کوواریانس بین دو گروه بعد از مداخله، تغییرات معناداری در توانایی آغازگری (0/001>P) در گروه مداخله وجود دارد.

نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دهنده‌ی تأثیر روش درمانی پاسخ محور برتوانایی آغازگری کودکان اوتیستیک می باشد و بهتر است در مداخلات درمانی این روش درمانی نیز بکار برده شود.