هدف: پژوهش حاضر به‌منظور تعیین میزان پذیرش دانش‌آموزان مبتلا به اختلال شنیداری توسط دانش‌آموزان عادی در مدارس تلفیقی و غیرتلفیقی (عادی) انجام شده است. تحقیقات گوناگون نشان داده‌اند عامل پذیرش دانش‌آموزان استثنایی توسط دانش‌آموزان عادی در موفقیت برنامه‌های تلفیقی یا فراگیرسازی (Inclusion) مؤثر است.

روش بررسی: روش این پژوهش، زمینه‌یابی است و برای توصیف میزان پذیرش دانش‌آموزان نیمه‌شنوا از پرسشنامه (Acceptance Scale) استفاده شده است. نمونه‌های تحقیق شامل 323 دانش‌آموز عادی دختر و پسر کلاس‌های سوم، چهارم و پنجم دبستان‌های تهران بودند که همکلاسی مبتلا به اختلال شنوایی داشتند. این نمونه‌ها به‌طور تصادفی از مناطق پنج‌گانه تهران انتخاب گشتند. همچنین این پژوهش برای مقایسه، یک نمونه 65 نفری از دانش‌آموزان همین مقاطع تحصیلی را در مدارس غیرتلفیقی مورد بررسی قرار داد. برای بررسی پایایی یا اعتبار، پایایی تقسیم به نصف اسپرمن–براون +%82 به‌کار گرفته و ضریب آلفا +%77 گزارش شد. در روش آزمون مجدد در دو موقعیت به فاصله سه هفته، ضریب ثبات +%68 بود. در این تحقیق تأثیر جنسیت و نوع مدرسه (تلفیقی، غیرتلفیقی یا عادی) بر میزان پذیرش دانش‌آموزان مبتلا به اختلال شنیداری مورد بررسی قرار گرفت. 

یافته‌ها: یافته‌های پژوهش در زمینه عامل جنسیت نشان داد که در مدارس تلفیقی، پذیرش دانش‌آموزان پسر بیشتر از دختران است و در مورد مقایسه میزان پذیرش در مدارس تلفیقی و غیرتلفیقی (عادی)، نتایج میزان پذیرش بالاتر در مدراس تلفیقی را نشان می‌دهند.

نتیجه‌گیری: همان‌طورکه نتایج نشان می‌دهند، دانش‌آموزان نیمه‌شنوای مدارس تلفیقی از میزان پذیرش بالاتری توسط همکلاسی‌ها برخوردارند. این برتری در مدارس تلفیقی بیانگر این واقعیت است که تجربه تماس و آشنایی با کودکی که نیازهای ویژه دارد، می‌تواند بر پذیرفته‌شدن این دانش‌آموزان توسط دانش‌آموزان عادی اثرگذار باشد. محدودیت‌های این پژوهش و کم‌بودن پژوهش‌ها در این زمینه، ضرورت پژوهش‌های بیشتر به‌ویژه در زمینه مداخلات مناسب برای افزایش پذیرش را آشکار می‌سازد.