URL: http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-1263-fa.html
هدف: هدف این پژوهش، بررسی میزان اثربخشی آموزش رفتارهای اجتماعی بر بهبود مهارتهای اجتماعی نوجوانان دختر کمتوان ذهنی ۱۴تا۱۸ساله در استان مازندران است.
روش بررسی: در مطالعۀ شبهآزمایشی حاضر با طرح پیشآزمون-پسآزمون، با گروه کنترل و با استفاده از روش نمونهگیری تصادفیخوشهای و چندمرحلهای، چهل نوجوان دختر کمتوان ذهنی ۱۴تا۱۸ساله، انتخاب و بهطور تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند، بهطوریکه هر گروه بیست نفر بود. به اعضای گروه آزمایش، رفتارهای اجتماعی در هشت جلسۀ نوددقیقهای در یکماه، آموزش داده شد؛ ولی به گروه کنترل آموزشی داده نشد. ابزار جمعآوری اطلاعات، آزمون هوشی ریون و مقیاس مهارتهای اجتماعی ماتسون بود. دادههای بهدستآمده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میانگین نمرههای مهارتهای اجتماعی گروه آزمایش بهطور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (۰/۰۵>P). همچنین، میانگین نمرهها در همۀ خردهمقیاسهای مهارتهای اجتماعی، شامل مهارتهای اجتماعی مناسب، رفتارهای غیراجتماعی، پرخاشگری و تکانشی، برتریطلبی و اطمینان زیاد بهخود، رابطه با همسالان، در مرحلۀ پسآزمون، در گروه آزمایش بهطور معناداری افزایش یافته بود (۰/۰۵>P).
نتیجهگیری: برنامۀ آموزشی رفتار اجتماعی، باعث بهبود مهارت اجتماعی در نوجوانان کمتوان ذهنی شد؛ بنابراین برنامهریزی برای آموزش رفتار اجتماعی به این نوجوانان اهمیت ویژهای دارد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |