هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسۀ دو روش «بی‌حرکتی» و «تانسیون‌ اکتیو زودهنگام» در توان‌بخشی پس از ترمیم جراحی آسیب تاندون‌های اکستنسوری در نواحی ۵‌ و‌ ۶ دست بود.

روش بررسی: از ۲۱ بیمار واردشده به این مطالعۀ نیمه‌تجربی و از نوع کارآزماییِ بالینیِ تصادفی، ۱۸ بیمار با میانگین سنی ۴۳/۳۲ درمان را کامل کردند. درمجموع، ۴۱ تاندون اکستنسور بریده‌شده در ۲۷ انگشت این افراد مطالعه شد. ترمیم همۀ تاندون‌ها در ناحیۀ ۶ و ۵ با استفاده از تکنیک جراحی رانینگ انتهابه‌انتهای اپی‌تنون و با پرولن ۰/۳ را یک جراح انجام داد. برای توانبخشی، افراد به‌صورت تصادفی در یکی از دو گروه درمان مرسوم، با «روش بی‌حرکتی» و «تانسیون اکتیو زودهنگام» قرار گرفتند. در هفتۀ ششم بعد از عمل جراحی، میزان اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال، فلکسیون و اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان، حرکت اکتیو کلی انگشتان و طویل‌شدگی اکستنسوری اندازه‌گیری شد. در هفتۀ دوازدهم، علاوه‌بر تمام شاخص‌های بیان‌شده، قدرت گریپ نیز اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: درمقایسه‌با روش مرسوم بی‌حرکتی، درمان به‌روش تانسیون اکتیو زودهنگام باعث بهبود معنی‌دار شاخص‌های اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال انگشتان، فلکسیون ترکیبی مچ و انگشت، حرکت اکتیو کلی انگشتان و قدرت گریپ دست شد (۰/۰۵>P). در شاخص‌های اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان و طویل‌شدگی اکستنسوری بین دو گروه، تفاوت معنی‌داری یافت نشد (۰/۰۵>P).

نتیجه‌گیری: باتوجه‌به یافته‌ها، روش تانسیون اکتیو زودهنگام رویکردی است که می‌توان آن را جایگزین مناسبی برای روش مرسوم بی‌حرکتی، در توانبخشی بعد از عمل ترمیم جراحی تاندون‌های اکستنسوری نواحی ۵و۶، برای بیماران سازگار درنظر گرفت.