هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر پیچیدگی نحوی ساختار گروه اسمی ‌و گروه فعلی بر وقوع لکنت در کودکان پیش‌دبستانی فارسی زبان ۶-۴ سال است.

روش بررسی: این پژوهش توصیفی-تحلیلی بر روی ۱۵ کودک لکنتی، شامل ۱۲ پسر و ۳ دختر، ۶-۴ ساله فارسی‌زبان تک زبانه که به کلینیک گفتاردرمانی جوادالائمه شهر مشهد مراجعه نمودند، انجام گرفت. روش نمونه‌گیری، نمونه‌گیری آسان ( در دسترس) بود. صدای این کودکان به وسیله یک ام‌.پی‌.تری ضبط گردید و یک نمونه گفتار خودانگیخته ۳۰ دقیقه‌ای از هر یک از کودکان لکنتی مورد نظر ذخیره شد. این کودکان، حدود ۶۰ پاره‌گفتار را در حین تعامل با گفتاردرمانگر، والد (پدر یا مادر) و یا پژوهشگر تولید کردند. نمونه گفتار تولید شده توسط هر یک از این ۱۵ کودک لکنتی روی کاغذ واج‌نگاری شد. سپس تحلیل داده‌های زبانی فقط به صورت گروهی و با روش آزمون‌تی زوجی صورت گرفت.

یافته‌ها: تحلیل گروهی، تفاوت‌های مهمی‌ را بین پاره‌گفتارهای روان و ناروان از نظر پیچیدگی نحوی ساختار گروه اسمی‌ و فعلی نشان داد. به‌علاوه، یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که در سطح گروه، در گروه اسمی‌ برحسب سه نقش آن در جمله به عنوان نهاد، مفعول مستقیم و مفعول حرف اضافه، فقط تعداد نهاد (۰/۰۰۱>P) و مفعول حرف اضافه (۰/۰۵۰=P) بطور معناداری با وقوع لکنت ارتباط دارند. در گروه فعلی، بین سه متغیر حضور فعل کمکی، فعل ربطی و پیشوند منفی‌ساز فقط حضور فعل کمکی با وقوع لکنت از ارتباط معناداری برخوردار است (۰/۰۱۰=P).

نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که، در کودکان لکنتی فارسی زبان ۶-۴ سال پیش‌دبستانی، بین متغیر پیچیدگی نحوی برحسب ساختار گروه اسمی‌ و فعلی و وقوع لکنت ارتباط معناداری وجود دارد.