هدف: هدف از بررسی حاضر تعیین نوع و میزان نیازهای توانبخشی مصدومین زلزله شهرستان بم در سال ۱۳۸۲ بوده است.

روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی است که برروی ۳۰۰۰ نفر از مجروحین زلزله بم که به بیمارستان‌های کشور ارجاع شده بودند، انجام شده است. نمونه گیری از بین بیمارستان‌های کشور به صورت تصادفی ساده صورت گرفت و کلیه بیماران چهار بیمارستان منتخب به صورت سرشماری در مطالعه شرکت داده شدند.

یافته‌ها: بررسی ضایعات نشان داد که ۶۷/۷۴ درصد ضایعات، شکستگی و دررفتگی بوده است. پس از آن ضایعات تروماتیک سیستم اعصاب مرکزی و محیطی به ترتیب ۱۱/۱۵ و ۹/۵۳ درصد شیوع داشت. سایر موارد مشتمل بر ضایعات بافت نرم (۳/۱۷ درصد)، زخم باز (۹/۴۸ درصد)، ضایعات عروقی (۰/۷۲ درصد) و قطع عضو (۰/۵۵ درصد) از شیوع کمتری برخوردارند.

نتیجه‌گیری: نتیجه کاربردی که می‌توان از این بررسی برای مدیریت بحران در زلزله گرفت این است که بیشترین متخصصین مورد نیاز در تیم پزشکی، متخصصان ارتوپدی و توانبخشی (فیزیوتراپی و ارتوپدی فنی) می‌باشند و کلینیک‌های صحرایی توانبخشی در بیمارستان‌های صحرایی بسیار مورد نیاز است تا از عواقب ناشی از عدم ارائه توانبخشی به موقع جلوگیری شود.