هدف: پژوهش حاضر بررسی فضای آموزشی کودکان دارای نیازهای آموزشی ویژه با توجه به ورود آنها به مدارس عادی بود.

روش بررسی: در این پژوهش توصیفی از یک پرسشنامه محقق ساخته، مشتمل بر ۶ حیطه و هر حیطه دارای تعدادی سؤال در زمینه مربوطه بود، پس از تایید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. محتوای پرسشنامه را استانداردهای فضای آموزشی برگرفته از استانداردهای موجود در کشورهای آمریکا و ژاپن و همچنین استانداردهای موجود در سازمان آموزش و پرورش استثنایی ایران تشکیل داد. هر سوال از سه بخش مطابق استاندارد،خارج از استاندارد و وجود ندارد بود.

یافته‌ها: نشان می‌دهد که مدارسی که به منظور حضور دانش آموزان با نیازهای ویژه مشخص گردید از استاندارهای فضای آموزشی کافی در خصوص ورودی وخروجی‌های مدرسه،شرایط فیزیکی کلاسها،پله‌ها، سطح شیبدار، سرویس بهداشتی و نهایتاً تدارکات ویژه برای دانش‌آموزان برخوردار نیستند.

نتیجه‌گیری: به منظور تقویت طرح آموزش فراگیر می‌بایست مدارس به لحاظ فضای آموزشی مورد تجدید نظر قرار گیرند و در مدارس ساخته شده نیز بازنگری صورت پذیرد.