هدف: حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری، روشی است که تأثیر آن بر افراد بزرگسال به اثبات رسیده است؛ اما درزمینۀ کودکان، هنوز نیاز به پژوهش‌های بیشتر احساس می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیرحرکت‌درمانی با محدودیت اجباری اصلاح‌شده، بر کارکرد دودستی و یکدستی کودکان با فلج نیمۀ بدن است.
روش بررسی: این پژوهش با طرح مداخله‌ای، روی ۲۸ شرکت‌کننده ۱۰-۵ سال انجام شد که بنابر ملاک‌های ورود و کنارگذاری، در دو گروه قرار گرفتند: حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری (میانگین سنی ۱٫۹۰±۹۴ ماه) و گروه کنترل (میانگین سنی۱۷٫۵۱±۸۵ ماه). مداخله در گروه حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری به‌صورت ۶ ساعت در هرروز و طی ۱۰ روز متوالی در مراکز توانبخشی انجام شد که گروه کنترل از درمان رایج کاردرمانی در کلینیک استفاده می‌کردند. ابزارهای به‌کاررفته در این پژوهش، آزمون کفایت حرکتی بروینینکس‌ازرتسکی و آزمون کارکرد دستی جبسون‌تیلور و مقیاس بررسی استفادۀ کارکردی توسط مراقب بوده است. داده‌ها با آزمونهای تی زوجی و مستقل و کولموگروف-اسمیرنوف تحلیل شد.
یافته‌ها: به‌منظور مقایسۀ دو گروه، از آزمون تی مستقل برای اختلاف نمرات استفاده شد و در متغیرهای چیره‌دستی (۰/۰۳۵=P)، هماهنگی دوطرفه (۰/۰۱۹=P)، هماهنگی اندام فوقانی (۰/۰۳۳=P)، فعالیت‌های دودستی (۰/۰۱۲=P)، فعالیت‌های یکدستی (۰/۰۲۱=P)، آزمون جبسون‌تیلور (۰/۰۳۵=P)، ادراک والدین (فراوانی) (۰/۰۰۵=P) و ادراک والدین (کیفیت) (۰/۰۰۱=P) تفاوت معنی‌داری بین دو گروه دیده شد. این متغیرها در سطح معنی‌داری (۰/۰۵=P) در گروه CIMT تفاوت نشان دادند؛ اما در گروه درمان رایج، تفاوت کمی‌دیده شده بود که معنی‌دار نبود.
نتیجه‌گیری: روش حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری موردِعلاقۀ کودک، بر کارکرد یک دستی مؤثر بوده است و هم، با کمی‌تأمل، بر کارکرد دودستی کودکان با فلج نیمۀ بدن و استفاده از این پروتکل ممکن است در بهبود کارکرد دستی کودکان مؤثر باشد.
