هدف: درمان با تشنج الکتریکی اگر چه یکی از درمانهای مفید و مؤثر روانپزشکی است، ولی بدلیل تهاجمی بودن و عوارض محتمل آن، می‌بایست در موقعیتهایی که پژوهش‌های قبلی و کتب مرجع آنرا مؤثر دانسته‌اند بکار رود. این پژوهش با هدف تعیین دلایل تجویز تشنج الکتریکی در مرکز روانپزشکی رازی صورت گرفت.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی بیمارانی که از تاریخ ۱۳۸۲/۱۰/۰۱ تا تاریخ ۱۳۸۳/۱۲/۳۰ در مرکز درمانی روانپزشکی رازی بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه نمونه، بیمارانی بودند که بوسیله تشنج الکتریکی مداوا شده بودند. نمونه‌گیری به روش تمام شمار انجام شد. ابزار گرد‌آوری اطلاعات، فرم پرسشنامه محقق ساخته‌ای بود که توسط پزشک تجویزکننده تشنج الکتریکی تکمیل می‌گردید و تشخیص بیماری و دلیل تجویز تشنج الکتریکی و نیز سن و جنس بیماران را مورد سئوال قرار می‌داد. ‌داده‌های بدست آمده با استفاده از تستهای همبستگی و آزمون مجذور خی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: شایعترین اختلالات تشخیص داده شده که در مرکز رازی بوسیله تشنج الکتریکی درمان شده عبارت بودند از: ۱- اسکیزوفرنیا ۲- اختلال دوقطبی ۳- اختلال اسکیزوافکتیو. شایعترین دلایل تجویز تشنج الکتریکی در مرکز روانپزشکی رازی نیز عبارت بودند از: ۱- مقاومت به درمان ۲- شدید و حاد بودن علائم سایکوتیک و ۳- وجود علائم کاتاتونیا و موتیزم. همچنین در این پژوهش مشخص شد که سن و جنس تأثیری بر تجویز تشنج الکتریکی در بیماران مرکز رازی نداشته است (P>۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: با توجه به اهمیت، مفید و مؤثر بودن تشنج الکتریکی از یک سو و نگرانیهای موجود پیرامون استفاده از این شیوه درمانی در موقعیتهایی که مورد تأیید کتب مرجع و پژوهش‌های قبلی نیستند، بنظر می‌رسد لازم است بر آموزش این نوع از درمان به دستیاران روانپزشکی و گروه‌های وابسته تأکید بیشتری شود و در دوره‌های بازآموزی روانپزشکان نیز جلساتی در مورد تشنج الکتریکی باشد.