جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای نوزادان نارس

شریفه یونسیان، فریبا یادگاری، فرین سلیمانی، مسعود کریملو،
دوره ۱۱، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۸۹ )
چکیده

هدف: هدف این مقاله بررسی تاثیر برنامه تحریکات دهانی بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس متولد شده با سن جنینی (۳۲-۲۶) هفته می باشد.

روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می باشد.آزمودنیهای این ﭘﮊ وهش شامل ۲۰ نوزادان نارس (۳۲-۲۶ هفته) بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان ولیعصر تهران می باشند که به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. نوزادان گروه آزمایش برنامه تحریک دهانی شامل ۱۵ دقیقه تحریک که ۱۲ دقیقه از آن به تحریک اطراف و داخل دهان و ۳ دقیقه پایانی آن به مکیدن غیر تغذیه ای (مکیدن انگشت ﭘﮊ وهشگر ) اختصاص می یافت را دریافت می کردند که این برنامه تحریکی به مدت ۱۰ روز متوالی انجام می شد ، نوزادان گروه کنترل برنامه تحریکات دهانی را در یافت نمی کردند.

  گروه مورد و شاهد از لحاظ زمان دستیابی به یک، چهار و هشت بار تغذیه دهانی در روز ، فاصله زمانی بین دفعات مختلف تغذیه و مدت زمان بستری در بیمارستان مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.

یافته‌ها: نوزادان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، تغذیه دهانی مستقل را بطور معناداری زودتر کسب کردند (P<۰/۰۰۱) . مدت زمان بستری در بیمارستان در گروه آزمایش بطور معنی داری ، کوتاه تر از گروه کنترل بود (P<۰/۰۰۱) .

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه از این فرضیه حمایت می کند که تحریکات دهانی پیش تغذیه ای و مکیدن غیر تغذیه ای زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل وزمان ترخیص از بیمارستان را در نوزادان نارس تسریع می بخشند .


فائزه اسدالله‌پور، فرین سلیمانی، فریبا یادگاری، شریفه یونسیان،
دوره ۱۳، شماره ۰ - ( ۱۲-۱۳۹۱ )
چکیده

هدف: هدف این مقاله بررسی تأثیر برنامه مکیدن غیرتغذیه‌ای بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی کامل و وزن‌گیری نوزادان نارس ۳۲-۲۶ هفته جنینی بستری در واحد مراقبت‌‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشد.

روش بررسی: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد. جامعه مورد مطالعه، نوزادان نارس با سن جنینی ۳۲-۲۶ هفته، بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشند. ۲۲ نوزاد به صورت تصادفی در دو گروه "مداخله مکیدن غیر تغذیه‌ای" و "گروه کنترل" قرار گرفتند. به گروه درمانی مکیدن غیرتغذیه‌ای، در طی ۵ دقیقه اول تغذیه لوله‌ای (۳ بار در روز) و به مدت ۱۰ روز تحریک دهانی ارائه گردید. نوزادان گروه کنترل به غیر از خدمات روتین پرستاری، هیچ‌گونه تحریکی را دریافت نمی‌کردند. آزمودنی‌ها از لحاظ سن جنینی در دفعات مختلف تغذیه دهانی و در زمان ترخیص از واحد مراقبت‌‌های ویژه نوزادان و میزان وزن‌گیری در هفته اول، دوم تولد و زمان ترخیص مورد بررسی و مقایسه بین دو گروه قرار گرفتند.

یافته‌ها: در گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای، میانگین سن جنینی در زمان ترخیص ۰/۶۹±۳۳/۹۷ هفته و در گروه کنترل، میانگین سن جنینی در زمان ترخیص ۱/۳۳±۳۴/۳۲ هفته بوده است که از لحاظ آماری معنادار نمی‌باشد (۰/۴=P). در گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای، میانگین وزن زمان ترخیص ۱۳۳/۲۹±۱۶۵۴/۵۴ گرم در گروه کنترل، میانگین وزن زمان ترخیص۹۴/۳۴±۱۴۷۲/۷۲گرم بوده است. وزن زمان ترخیص گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (۰/۰۰۱=P).

نتیجه‌گیری: استفاده از مکیدن غیرتغذیه‌ای، به طور موثری وزن‌گیری را افزایش می‌دهد؛ هرچند که به لحاظ آماری اثر معناداری بر معیار‌های تغذیه دهانی نداشت اما به لحاظ بالینی دیده شد که تغذیه دهانی را در نوزادان نارس تسهیل می‌کند و مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می‌دهد.



صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصلنامه آرشیو توانبخشی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Archives of Rehabilitation

Designed & Developed by : Yektaweb