هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخلات به‌هنگام روان‌شناختی و آموزشی خانواده محور بر رشد حرکتی کودکان با نشانگان داون زیر ۵ سال در شهر اصفهان انجام گرفت.
روش بررسی: در این پژوهش تجربی و مداخله‌ای، والدین ۳۶ کودک مبتلا به نشانگان داون که به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و به‌طور تصادفی تعادلی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند، با استفاده از مدل مشاوره‌‌ای «هورن بی» تحت مداخلات روان‌شناختی و با حضور در جلسات آموزشی تحت مداخلات آموزشی قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از نماگر رشد حرکتی ویندرز و مقیاس رشد روانی- حرکتی گزل استفاده شد. داده‌های حاصل از پژوهش با استفاده از روش‌های آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: با تحلیل داده‌های به‌دست آمده مشخص شد که عملکرد کلی فرزندان با نشانگان داون زیر ۵ سال، بین دو گروه مداخله و کنترل در مقیاس‌های رشد و تحول حرکتی، هم در زمینه رشد روانی- حرکتی و هم در زمینه مهارت‌های حرکتی درشت، تفاوت معنا‌داری دارد (P<۰/۰۰۱).
نتیجه‌گیری: مداخلات به‌هنگام روان‌شناختی و آموزشی خانواده محور در والدین کودکان مبتلا به نشانگان داون، موجب افزایش رشد روانی – حرکتی و مهارتهای حرکتی درشت فرزندان آنها می‌شود.

هدف: ارزیابی کیفیت مهارتهای حرکتی کودکان خردسال با استفاده از ابزاری استاندارد، راهکار تشخیصی مهمی برای کشف ناتوانایی ‌ های حرکتی و تأخیر رشدی می ‌ باشد. از این رو این مطالعه با هدف استاندارد کردن مقیاس رشدی - ‌ حرکتی پی ‌ بادی جهت بررسی مهارتهای حرکتی کودکان خردسال انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی و اعتبارسنجی ۱۵۰ کودک عادی دختر و پسر با دامنه سنی ۶۰ تا ۷۱ ماه، به ‌ روش نمونه ‌ برداری تصادفی خوشه ‌ ای چند- ‌ مرحله ‌ ای از بین مهدکودکهای موجود در ۶ منطقه شهری شهرستان شیراز انتخاب و مهارتهای حرکتی درشت و ظریف آنها با آزمون پی ‌ بادی مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا پایایی و روایی آزمون بررسی شد و سپس به ‌ منظور استاندارد کردن آن مطابق توانایی ‌ های حرکتی کودکان مورد بررسی، نمرات خام بدست آمده از سنجش عملکرد حرکتی به نمرات استاندارد تبدیل گردید. تحلیل نتایج از طریق تعیین همبستگی پیرسون و محاسبه ضریب همبستگی درون طبقه ‌ ای صورت گرفت.

یافته‌ها: ضرایب همبستگی بالا حاکی از روایی و پایایی مناسب آزمون بود، به ‌ طوری ‌ که در مورد پایایی، ضریب همبستگی درون طبقه ‌ ای برای توافق در یک آزمونگر ۰/۹۸۷ در مقیاس حرکتی درشت و ۰/۹۷۱ در مقیاس حرکتی ظریف بدست آمد. تألیف جداول نمرات استاندارد از دیگر یافته ‌ های مهم پژوهش حاضر می ‌ باشد.

نتیجه‌گیری: متخصصین و کارشناسان توانبخشی می ‌ توانند از آزمون پی ‌ بادی به ‌ عنوان ابزاری استاندارد و دقیق برای معاینه ویژگیهای حرکتی کودکان ۶۰ تا ۷۱ ماهه استفاده کنند و پس از ارزیابی و جاگذاری نمره خام بدست آمده از آزمون پی ‌ بادی در جداول استاندارد این پژوهش به تشخیص مناسب برسند.

هدف: بررسی یادگیری حرکتی صریح در بیماران مبتلا به MS از نوعِ Relapse-remission و مقایسۀ آن با افراد سالم، هدف این تحقیق است.

روش بررسی: برای بررسی یادگیری حرکتی صریح، از وظیفه‌ای حرکتی استفاده شد که با استفاده از نرم‌افزار اجرا می‌شد. ۱۵بیمار مبتلا به RRMS و ۱۵فرد سالم که با گروه بیمار همسان شده بودند، در این تحقیق شرکت کردند. وظیفۀ حرکتی بدین‌صورت بود که ۴ مربع با رنگ‌‌های مختلف روی صفحۀ نمایش رایانه ظاهر می‌شد و داوطلب می‌بایست به‌محض مشاهدۀ هر مربع، کلید مربوط‌به آن را فشار می‌دادو ۴۸ ساعت بعد،از افراد آزمون یادآوری گرفته می‌شد.آزمون روز اول، شامل ۸ بلوک و آزمون یادآوری شامل ۲ بلوک منظم بود. قبل از آزمون، توضیحات لازم درخصوص الگوی بلوک‌ها به فرد داده می‌شد. زمان اجرای آزمایش، بلوک‌‌های تحقیق به‌عنوان متغیر وابسته اندازه‌گیری شده و با استفاده از آزمون‌‌های K-S وتی زوج‌شده وتیمستقل تحلیل شدند.

یافته‌‌ها: انجام بلوک‌های تحقیق در بیماران به‌صورت معنی‌داری کندتر از افراد سالم بود (۰/۰۵>P). اختلاف زمانی بلوک دهم درمقایسه‌بابلوک اول در هر دو گروه معنی‌دار بود (۰/۰۵>P) و یادگیری حرکتی صریح در افراد سالم بیشتر از افراد بیمار بود (۰/۰۵>P).

نتیجه‌گیری: اگرچه گروه بیمار وظیفۀ حرکتی را کندتر از گروه سالم انجام دادند، یادگیری حرکتی صریح در این گروه نیز وجود داشت؛اما میزان یادگیری حرکتی صریح دربیماران،درمقایسه‌با گروه سالمِ همسان خود کمتر بود.

هدف: عملکرد حرکتی کودکان با نشانگان داون مشابه کودکان کم توان ذهنی است، اما حرکاتشان کندتر بوده و کفایت ضعیف تری دارد. هدف این مطالعه، شناسایی نقاط ضعف در عملکرد حرکتی دختران با نشانگان داون با استفاده از تست حرکتی برونینکس اوزرتسکی می باشد.

روش‌ بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی-مقطعی، ۳۶ کودک دختر کم توان ذهنی در سنین ۸ تا ۱۳ سال شرکت داشتند. ۱۸ نفر از آنان مبتلا به نشانگان داون بوده، که با ۱۸ نفر کم توان ذهنی مقایسه شدند. در گروه نشانگان داون، از نمونه های در دسترس استفاده شد. آزمودنی های گروه کم توان ذهنی به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. دو گروه شرکت کننده از نظر سطح هوشبهر و سن تقویمی همتاسازی شدند. ابزار مطالعه آزمون برونینکس اوزرتسکی بود. داده های حاصل با استفاه از آزمون ناپارامتری یوی من ویتنی و t-test تحلیل شد.

یافته‌ها: عملکرد حرکتی گروه نشانگان داون در عملکرد حرکتی درشت (P<۰/۰۱۴) خرده آزمون های تعادل (P<۰/۰۲۹)، زمان واکنش (P<۰/۰۳۴) و کنترل بینایی حرکتی (P<۰/۰۴۸) به طور معناداری ضعیف تر از گروه کم توان ذهنی بود. ولی در عملکرد حرکتی ظریف و عملکرد حرکتی کلی و در خرده آزمون های سرعت و چالاکی دویدن، قدرت، هماهنگی اندام فوقانی، سرعت و دقت اندام فوقانی، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: افراد کم توان ذهنی به ویژه افرد با نشانگان داون به برنامه توانبخشی حرکتی در دوره نوجوانی نیاز دارند. کلید واژه ها: مهارت حرکتی/ کم توان ذهنی/ نشانگان داون/ تست حرکتی برونینکس اوزرتسکی