هدف: کودکان مبتلا به نشانگان داون دچار کژکاری در پردازش و یکپارچگی حسی هستند که می‌تواند موجب تأخیر در رشد مهارت‌های حرکتی درشت و ظریف آنها شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان یکپارچگی حسی بر مهارت‌های حرکتی درشت و ظریف کودکان ۵ تا ۷ ساله مبتلا به نشانگان داون بود.

روش بررسی: شرکت کنندگان در این مطالعه تجربی شامل ۶۰ کودک ۷-۵ ساله با نشانگان داون بودند که به‌صورت تصادفی از چند مرکز توانبخشی شهر تهران انتخاب و با انتصاب تصادفی ساده در گروه‌های مداخله و کنترل قرارگرفتند. مقیاس‌های رشد حرکتی پی بادی به‌عنوان پیش‌آزمون و پس آزمون برای ارزیابی مهارتهای حرکتی درشت و ظریف به کار گرفته شد. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون‌های آماری از جمله آزمون لون، آزمون تی مستقل و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: بین نمرات پیش‌آزمون و پس آزمون حرکات درشت شرکت‌کنندگان در گروه‌های مداخله و کنترل از لحاظ آماری تفاوت معناداری وجود داشت (P<۰/۰۰۱). در حرکات ظریف این تفاوت فقط در گروه مداخله معنادار بود (P<۰/۰۰۱) و در گروه مقایسه تفاوت معناداری مشاهده نشد (P=۰/۰۱۳). همچنین بین میانگین اختلاف نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون شرکت‌کنندگان در گروه‌های مداخله و کنترل در حرکات درشت (P<۰/۰۰۱) و ظریف (P<۰/۰۰۱) تفاوت معناداری وجود داشت.

نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل نشان می‌دهد که درمان یکپارچگی حسی موجب بهبود مهارت‌های حرکتی درشت و ظریف کودکان ۵ تا ۷ ساله با نشانگان داون می‌شود. پیشنهاد می‌شود که این رویکرد درمانی با التفات به نیازهای این کودکان در برنامه‌های توانبخشی آنها گنجانده شود.

هدف: رشد مهارت های حرکتی ظریف و درشت یکی از موضوعات مهم در رشد مهارت های حرکتی بنیادی در سال های اولیه زندگی است. هدف پژوهش حاضر ارزیابی مهارت های حرکتی ظریف و درشت و بررسی ارتباط بین برخی شاخص های پیکرسنجی و عوامل محیطی با رشد مهارت های حرکتی ظریف و درشت در کودکان ۳ تا ۶ ساله حاضر در مهد کودک های شمال شهر تهران در سال ۱۳۹۲ بود.

روش بررسی: جامعه مورد مطالعه مهدهای کودک منطقه ۱ و ۲ تهران بود که چهار مهدکودک به روش دردسترس انتخاب و به شکل داوطلبنامه تعداد ۲۰۶ کودک دختر و پسر مورد مطالعه قرار گرفتد. اطلاعات از طریق پرسشنامه اطلاعات خانواده و آزمون رشد دنور-۲ جمع آوری شد.

یافته‌ها: به طور میانگین ۵۶/۰۶ درصد از کودکان در مهارت های درشت و ۷۷/۵۶ در مهارت های ظریف عملکرد طبیعی و پیشرفته داشتند. اما ۲۳/۸۶ درصد در مهارت های درشت و ۱۴/۹ درصد در مهارت های ظریف در معرض احتیاط، ۱۲/۸۳ درصد در مهارت های درشت و ۷/۵۶ درصد در مهارت های ظریف دچار تاخیر رشدی بودند. بین برخی از شاخص های پیکرسنجی مثل پهنای شانه، پهنای لگن، طول بازو، دور شکم و دور سینه با عملکرد برخی از مهارت های درشت حرکتی مثل پریدن، لی لی کردن، پرتاب کردن همبستگی های معنی دار وجود داشت (۰/۰۵>P). زمان مشاهده تلویزیون و مدت زمان خواب روزانه از جمله عوامل محیطی تاثیر گذار بر عملکرد شوت زدن با پا بود.

نتیجه‌گیری: تعداد قابل توجهی از کودکان شرکت کننده در تحقیق حاضر در مهارت های حرکتی درشت ضعف داشتند، لذا تقویت و بهبود این مهارت ها نیاز به توجه و برنامه ریزی خاص دارد.