هدف: در طی‌ دهه‌های‌ اخیر ارتباط میان نقص در مهارت‌های آگاهی واجی با مشکلات خواندن به‌طور وسیعی پذیرفته شده است و عمده‌ترین علت نارساخوانی، مشکلات پردازش واجی‌ در نظر گرفته شده است. اگرچه نتایج تحقیقات اخیر در زمینه سرعت نامیدن، حاکی از این است که این مهارت منبع احتمالی‌ دیگری جهت نارساخوانی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه مهارتهای آگاهی واجی و سرعت نامیدن بر روی ۵۸ کودک پایه دوم ابتدایی‌شهر تهران صورت گرفته است.

روش بررسی: ۲۸ نفر از آزمودنی‌ها نارساخوان و ۳۰ نفر عادی بودند. تکالیف مورد استفاده در این تحقیق  آزمون آگاهی واج‌شناختی‌ دستجردی (۱۳۸۱) بود. کلیه اطلاعات جمع‌آوری‌شده در این پژوهش با استفاده از آزمون‌های‌ آماری‌ تی مستقل و یومن‌ویتنی مورد تحلیل قرار گرفتند، همچنین همبستگی میان مهارت‌های آگاهی واجی و سرعت نامیدن با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن در دو گروه آزمودنی‌ها مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج حاصل از اجرای آزمون‌های‌ آماری حاکی از آن است که بین دو گروه نارساخوان و عادی‌ در مهارت‌های مذکور تفاوت معنی‌داری وجود دارد و گروه نارساخوان در هر دو مهارت ضعیف تر از گروه عادی است. همچنین در این پژوهش میان مهارت‌های آگاهی واجی و سرعت نامیدن همبستگی معنی‌داری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نیز همسو با بسیاری از تحقیقات مشابه، نشانگر وجود مشکلات آگاهی واجی و سرعت نامیدن در افراد نارساخوان است. از نظر دیگر عدم همبستگی معنادار میان دو مهارت می‌تواند نشانگر آن باشد که سرعت نامیدن مستقل از آگاهی واجی‌ است.

هدف نامیدن سریع، توانایی شخص در درک یک نماد بینایی و بازیابی آن به طور سریع و صحیح است. هنگام نامیدن فرد ممکن است دچار خطا شود یا خطای خود را اصلاح کند. تکالیف نامیدن سریع، بهترین وسیله برای غربالگری و ارزیابی اختلال خواندن و پیشگیری اولیه است. با توجه به اهمیت سرعت نامیدن  در مهارت‌های خواندن و نبود اطلاعات پایه درباره وضعیت سرعت نامیدن کودکان فارسی‌زبان، این پژوهش در نظر داشت به بررسی این مهارت در دو گروه از کودکان فارسی‌زبان ۷ و ۸‌ساله بپردازد و ارتباط این مهارت را با سن و جنسیت بررسی کند و تعداد خطاها و خود‌تصحیحی‌ها را در این دو گروه سنی مقایسه کند.
روش بررسی این پژوهش به صورت مقطعی و علّی‌مقایسه‌ای روی ۲۰۳ دانش‌آموز پسر و دختر طبیعی در پاییز ۱۳۹۳ به مدت ۴ ماه انجام شد. نمونه‌ها ازمدارس پنج منطقه جغرافیایی شمال، جنوب، شرق، غرب، مرکز شهر تهران به روش خوشه‌ای چند‌مرحله‌ای انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان در این مطالعه از نظر بهره هوشی، بینایی و شنیداری هنجار بودند و از رشد طبیعی زبان برخوردار بودند. از تمامی این کودکان آزمون‌های نامیدن خودکار سریع و محرک‌های متناوب سریع گرفته شد. صدای کودک حین اجرای آزمون ضبط می‌شد و بعد از گوش‌دادن به صدای ضبط‌شده با استفاده از کرونومتر، زمان نامیدن هر تکلیف به طور جداگانه اندازه‌گیری و ثبت شد و علاوه بر زمان نامیدن، تعداد خطاها و خودتحصیحی‌ها شمرده می‌شد. برای بررسی ارتباط سرعت نامیدن و سن از آزمون مانوا استفاده شد، از این آزمون همچنین برای تعیین ارتباط سرعت نامیدن و جنسیت استفاده شد و ارتباط تعداد خطاها و خود‌تصحیحی‌ها با سن، از طریق آزمون کای دو بررسی شد.
یافته‌ها نتایج آزمون مانوا تفاوت معناداری را در زمان نامیدن بین دو گروه سنی نشان داد (۹/۳۵ =₍P<۰۰۱ ، f _(۶,۱۹۶) . نتایج نشان داد کمترین میانگین زمان نامیدن در دو گروه سنی مربوط به تکلیف اعداد است که در کودکان ۷ و ۸ساله به ترتیب ۳۴/۱۵ و ۲۸/۴۷ ثانیه بود. بیشترین میانگین سرعت نامیدن مربوط به تکلیف رنگ‌ها بود که در دو گروه سنی ۷ و ۸ سال به ترتیب ۸۹/۵۵ و ۷۶/۴۷ بود. نتایج نشان داد زمان نامیدن هر شش تکلیف به تفکیک، به طور معناداری در گروه سنی ۸ سال کمتر از ۷ساله‌ها بود، اما میانگین زمان نامیدن همه تکالیف در دو گروه دختران و پسران تفاوت معناداری را نشان نداد (P>۰/۰۵)، در مقایسه میانگین تعداد خطاها بین دوپایه تحصیلی نتایج آزمون آماری کای دو نشان داد بین فراوانی تعداد خطاها در دو گروه سنی ۷ و ۸ سال تفاوت معناداری وجود ندارد ( df=۱۳، P>۰/۰۵ X^۲=۱۱/۸۶). در مقایسه میانگین تعداد خودتحصیحی‌ها بین فراوانی تعداد خود‌تحصیحی‌ها در دو گروه سنی ۷ و ۸ سال نتایج تفاوت معناداری را نشان نداد ( df=۱۳، P>۰/۰۵ X^۲=۱۶/۵۶۴).
نتیجه‌گیری یافته‌ها نشان داد با افزایش سن، زمان نامیدن کاهش می‌یابد، ولی جنسیت در سرعت نامیدن تأثیری ندارد. همچنین افزایش سن روی تعداد خطاها و خود‌تصحیحی‌ها بی‌تأثیر است. تفاوت معنادار در تکلیف سرعت نامیدن در دو سن نزدیک به هم نشان‌دهنده این موضوع است که این مهارت بسیار متأثر از سن است، بنابراین لازم است داده‌های هنجار این مهارت در گروه‌های سنی مختلف و نزدیک به هم ارائه شود.