هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی‌ستیه اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دی‌پلژی‌اسپاستیک است.
روش بررسی: این بررسی روی ۲۴ کودک در دامنه سنی ۵/۴-۵/۲ سال در دو گروه کنترل و مورد صورت گرفت. ارزیابی تونوس عضلانی به‌وسیله معیار آشوورت تغییریافته (Modified Ashworth)، دامنه حرکتی غیرفعال به‌وسیله گونیامتر باساس روش پدرتی (Pedretti) و سطح مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام شد. تمام کودکان در طی ۱۰ هفته، دو بار (یک‌بار قبل از درمان و یک‌بار در پایان مدت درمان) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته‌ها: کاهش اسپاستی‌سیته اکستانسور ران (P<۰/۰۱) و پلانتار فلکسور مچ پا (P>۰/۰۵) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (P>۰/۰۱)، اکستنشن زانو (P<۰/۰۵) و دورسی فلکشن مچ پا (P>۰/۰۵) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. اختلاف معنی‌داری در کاهش اسپاستی‌سیته فلکسور زانو و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی وجود نداشت. درمقابل، ارتباط معنی‌داری بین کاهش اسپاستی‌سیته اکستانسور ران با افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (P>۰/۰۵) و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی (P>۰/۰۵) به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: استفاده از تعدیل حسی کف پا در کودکان دی‌پلژیک‌اسپاستیک باعث کاهش اسپاستی سیته در اندام تحتانی و در نتیجه افزایش دامنه حرکتی مفاصل اندام می‌گردد.
