هدف: این تحقیق به منظور بررسی تأثیر خستگی موضعی عضلات دیستال وپروگزیمال در صفحه ساژیتال اندام تحتانی بر میزان وابستگی به بینایی در ثبات پاسچر ایستاده انجام شده است.
روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی (از نوع قبل و بعد)، ۲۵ دختر جوان سالم که به روش نمونه‌گیری غیر احتمالی و ساده از نمونه‌های در دسترس بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شده بودند، در طی ۲ جلسه با ترتیب تصادفی و فاصله زمانی یک هفته خستگی در عضلات حرکت دهنده مچ و ران آنها در صفحه ساژیتال توسط انقباض ایزوکینتیک ایجاد کردند. از نمونه‌ها خواسته شد تا حد امکان وضعیت ایستاده قائم روی یک پا را حفظ کنند. RMS و انحراف معیار جابه جایی مرکز فشار در مدت ۳۰ ثانیه ارزیابی شده و بعد از ۱۵ ثانیه چشمها بسته می‌شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس برای اندازه‌های مکرر جهت بررسی تأثیر سه عامل خستگی، بینایی و موضع خستگی در دوره زمانی ۵ ثانیه قبل و بعد از بستن چشم استفاده شد.
یافته‌ها: اثر خالص هر سه متغیر خستگی، بینایی و موضع خستگی بر متغیرهای وابسته معنی دار بود (P<۰/۰۵). آنالیز RMS و انحراف معیار جابه جایی مرکز فشار بیانگر معنی‌دار بودن اثر متقابل خستگی با بینایی و خستگی با موضع خستگی بود، به نحوی که آثار خستگی در موضع پروگزیمال و حالت چشم بسته بزرگتر بود.
نتیجه‌گیری: میزان وابستگی به بینایی جهت کنترل ثبات پاسچر بدنبال خستگی عضلانی افزایش می‌یابد و خستگی موضع پروگزیمال سبب تشدید وابستگی به بینایی جهت کنترل ثبات پاسچر می‌گردد. بر اساس یافته‌های تحقیق حاضر، در تمرینات ثبات پاسچر تأکید بر حس عمقی موضع پروگزیمال اندام تحتانی می‌تواند توصیه شود.
