هدف: هدف این مقاله بررسی تاثیر برنامه تحریکات دهانی بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس متولد شده با سن جنینی (۳۲-۲۶) هفته می باشد.

روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می باشد.آزمودنیهای این ﭘﮊ وهش شامل ۲۰ نوزادان نارس (۳۲-۲۶ هفته) بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان ولیعصر تهران می باشند که به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. نوزادان گروه آزمایش برنامه تحریک دهانی شامل ۱۵ دقیقه تحریک که ۱۲ دقیقه از آن به تحریک اطراف و داخل دهان و ۳ دقیقه پایانی آن به مکیدن غیر تغذیه ای (مکیدن انگشت ﭘﮊ وهشگر ) اختصاص می یافت را دریافت می کردند که این برنامه تحریکی به مدت ۱۰ روز متوالی انجام می شد ، نوزادان گروه کنترل برنامه تحریکات دهانی را در یافت نمی کردند.

  گروه مورد و شاهد از لحاظ زمان دستیابی به یک، چهار و هشت بار تغذیه دهانی در روز ، فاصله زمانی بین دفعات مختلف تغذیه و مدت زمان بستری در بیمارستان مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.

یافته‌ها: نوزادان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، تغذیه دهانی مستقل را بطور معناداری زودتر کسب کردند (P<۰/۰۰۱) . مدت زمان بستری در بیمارستان در گروه آزمایش بطور معنی داری ، کوتاه تر از گروه کنترل بود (P<۰/۰۰۱) .

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه از این فرضیه حمایت می کند که تحریکات دهانی پیش تغذیه ای و مکیدن غیر تغذیه ای زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل وزمان ترخیص از بیمارستان را در نوزادان نارس تسریع می بخشند .