هدف: اختلالات مرتبط با کار بخش مهمی از بیماری‌های اسکلتی عضلانی را تشکیل می‌دهد. فیزیوتراپیست‌ها به دلیل کاربرد زیاد دست در حین کار در معرض اختلالات مختلف به ویژه مشکلات مرتبط با اندام فوقانی قرار دارند. هدف از این طرح بررسی میزان شیوع این اختلالات در فیزیوتراپیست‌های شهر تهران بوده است.

روش بررسی: پرسشنامه‌ای حاوی اطلاعات زمینه‌ای، شغلی و اختلالات احتمالی اندام فوقانی و نوع آن‌ها تهیه و در اختیار تعدادی از فیزیوتراپیست‌های شهر تهران به صورت تصادفی قرار گرفت. که نهایتا اطلاعات ۹۶ نفر که کامل بود وارد پروسه تحقیق شد.

یافته‌ها: تعداد قابل ملاحظه‌ای از آن‌ها دارای مشکلات اندام فوقانی بودند به طوری که ۷۴ درصد مردان و ۸۹ درصد زنان دارای حداقل یک اختلال در اندام فوقانی خود بودند. با افزایش سابقه کار بالینی، میزان شیوع این مشکلات بیشتر می‌شد. شایع‌ترین درگیری و آسیب در شانه و در مرحله بعد در مچ دست بوده است. شدت درد در معیار VAS در مردان بیشترین فراوانی متعلق به نمره ۵ و ۴ بوده و در زنان، ۳، ۴، ۶ و ۸ بوده است.

نتیجه‌گیری: شیوع مشکلات اندام فوقانی در فیزیوتراپیست‌ها بالاست و لذا نیازمند توجه جدی جهت کاهش این مشکلات و افزایش کارایی فیزیوتراپیست‌ها می‌باشد.

هدف: هدف این پژوهش، بررسی تکرار پذیری اینتر ریتر، اینترا ریتر با و بدون فیلمبرداری آزمون کیفیت حرکات اندام فوقانی در کودکان فلج مغزی اسپاستیک بود.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی به اعتبار سنجی پرسشنامه کیفیت مهارت های اندام فوقانی در کودکان فلج مغزی پرداخته شد. ۵۰ کودک فلج مغزی نیمه بدن ۹۵-۱۹ ماهه با میانگین سنی ۲۵/۷±۶۱/۳۱ ماه با انتخاب غیر تصادفی در دسترس در مطالعه شرکت کردند. پس از کسب رضایت از والدین ارزیابی اینترا ریتر در یک جلسه انجام و ارزیابی اینتر ریتر ۱۰ روز بعد همراه با فیلمبرداری انجام شد. سپس آزمونگر سوم با مشاهده فیلم ۴۶ کودک از ۵۰ کودک، ارزیابی مجدد نمود. از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن (ICC) برای تکرارپذیری اینتر ریتر، اینترا ریتر با و بدون فیلمبرداری و سیستم طبقه بندی عملکردی حرکات درشت۶۶ جهت تعیین عملکرد کودک استفاده گردید.

یافته‌ها: همبستگی اینتراریتر (۰/۹۹۶-۰/۷۷۴) و همبستگی اینترریتر بدون فیلمبرداری (۰/۹۹۸-۰/۶۶۳) و با فیلمبرداری بین آزمونگران اول و سوم(۰/۹۷۴-۰/۷۱۰) و دوم و سوم (۰/۹۳۸-۰/۶۵۲) در خرده مقیاس ها و نمره کلی پرسشنامه با مقدار احتمال (۰/۰۱< P) بود.

 نتیجه گیری: تکرار‌پذیری اینترا‌ریتر و اینتر‌ریتر با و بدون فیلمبرداری آزمون کیفیت مهارت های اندام فوقانی در کودکان فلج مغزی بالا است و بنابراین به عنوان یک آزمون معتبر برای ارزیابی کیفیت حرکات اندام فوقانی این کودکان پیشنهاد می شود.

هدف: تزریق بوتولینوم توکسین یکی از روش‌های کاهش اسپاستیسیته و در نتیجه برگرداندن عملکرد اندام فوقانی در افراد سکته مغزی می‌باشد. هدف از این مطالعه موردی، گزارش تأثیر تزریق بوتولینوم توکسین بر روی عملکرد اندام فوقانی بعد از گذشت ۱۶ سال از سکته‌ مغزی می‌باشد.

روش بررسی: بیمار مردی ۶۳ ساله بود که ۱۶ سال پیش دچار سکته مغزی در نیمکره چپ مغز و در نتیجه‌ آن پارزی در دست و بازوی غالب شده است البته بیمار قادر به انجام حرکات ساده در سمت مبتلا بود اما از کندی و سفتی حرکات شکایت داشت. برای درمان اسپاستیسیته از داروی بوتولینوم توکسین نوع A استفاده شد. تزریق در عضلات انتخاب شده اندام فوقانی مبتلا توسط پزشک متخصص و با دوزی خاص براساس حجم هر عضله بین ۱۵۰-۵۰ واحد انجام شد. بعد از تزریق دارو بیمار به مدت ۳ ماه تحت نظر بود و در پایان هر ماه ارزیابی‌های مورد نظر انجام می‌گرفت. با وجود پیشنهاد تیم تحقیقاتی مبنی بر ادامه درمان توانبخشی بیمار بدلایل شخصی در این مدت در هیچ برنامه درمانی شرکت نکرد و ضمنا داروی ضد اسپاستیسیته دیگری نیز دریافت نمیکرد.

یافته‌ها: دامنه‌ حرکتی تمام مفاصل بهبود داشت ولی این بهبودی چشمگیر نبود. بیشترین بهبودی در دامنه‌ حرکتی اکتیو و پاسیو مفاصل متاکارپوفالنژیال دیده شد. در عملکرد اندام فوقانی به میزان قابل توجهی در پایان هر ماه نسبت به شروع درمان پیشرفت حاصل شد. بیشترین بهبودی عملکرد اندام فوقانی مربوط به قسمت دست مقیاس فوگل-میر بود. در پایان ماه اول اسپاستیسیته به میزان قابل توجهی کاهش یافت به طوریکه بیمار با تلاش کمتری نسبت به قبل از تزریق، اکستنشن را در همه مفاصل انجام می‌داد. هر چند که اسپاستیسیته هیچ گاه به حد صفر نرسید.

نتیجه‌گیری: تزریق بوتولینوم توکسین بعد از گذشت ۱۶ سال از سکته مغزی نیز ممکن است باعث بهبود عملکرد دست شود.