هدف: کمر درد یکی از شایعترین بیماریهاست که در تمام جوامع دیده می شود و امروزه در فیزوتراپی، برخی از ورزشهای ستون فقرات براساس کاهش یا افزایش قوس کمری تجویز می شود. لیکن، هر چند هنوز به درستی تأثیر قوس کمری بر کمردرد مشخص نشده است، یکی از عوامل مؤثر بر کمر درد شاید میزان قوس کمی باشد که تغییرات آن سبب ایجاد استرس بر ستون فقرات کمری می شود. بنابراین، هدف از این مقاله بررسی وضعیت ستون فقرات و تعیین رابطه بین قوس کمری و کمر درد در دانشجویان پسر یکی از خوابگاه های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی است.

روش بررسی: سی و دو دانشجوی (۵/۲±۲۱) ساله مورد بررسی قرار گرفتند. قوس کمری توسط خط کش قابل انعطاف، انحراف لگنی به وسیله شیب سنج، اسکولیوز توسط شاقول، افتادگی شانه با مقایسه قرینگی شانه ها و سابقه ورزشی با کمک پرسشنامه بررسی شد. برای تعیین reproducibility، اندازه گیری پارامترهای فوق برای هر فرد با فاصله زمانی حداقل پنج دقیقه تکرار شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که در جامعه مورد بررسی، %۲۱/۹ دارای اسکولیوز %۳۴ دارای افتادگی شانه، %۲۵ دارای صافی کف پا و %۱۲/۵ افراد دارای انحراف طرفی بودند. همچنین، %۱۵/۶ دانشجویان از کمر درد رنج می بردند. این نتایج، شیوع بالای ناهنجاری‌ها و دفورمیتی‌های ستون فقرات را نشان می‌دهد و لزوم آموزش عمومی در جهت تصحیح وضعیت (مخصوصاً برای افراد جوان) را می‌طلبد. لازم به ذکر است که ضریب همبستگی بین قوس کمری و انحراف لگنی، %۴۳ بوده است که تأیید کننده نتایج برخی از پژوهشهای قبلی است. میانگین سن و نسبت قد و وزن تقریباً در افراد کمر دردی و سالم یکسان بود، لیکن درصد اسکولیوز، افتادگی شانه و صافی کف پا در افراد کمر دردی بیشتر از افراد سالم بوده است. همچنین، در افرادی که برنامه ورزشی های منظمی داشتند، شکایتی از کمر درد مشاهده نشد، لذا این مهم برتوجه بیشتر به ورزش تأکید دارد.

نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق بین قوس کمری در افراد کمر دردی و سالم تفاوت معنی داری نشان نداد. از طرفی، میانگین قوس کمری در افراد دارای اسکولیوز بیشتر از افراد سالم بود، لیکن، در افراد کمر دردی که دارای افتادگی شانه و صافی کف پا بودند، قوس کمری کمتر از افراد سالم بوده است. این نتایج نشان می دهد که هیچ گونه ارتباط منطقی بین قوس کمری و کمر درد (یا بعضی از اختلالات که بر روی ستون فقرات تأثیر گذار است) وجود ندارد؛ بنابراین، تجویز ورزش‌های درمانی بر اساس کاهش یا افزایش قوسهای کمری، نیاز به بررسی و تحقیقات بیشتری دارد.

 هدف: ‌این پژوهش با هدف تعیین تأثیر یک دوره حرکات اصلاحی ویژه بر روی انعطاف‌پذیری و قدرت در دختران نوجوان اسکولیوتیک انجام گرفت.

 روش بررسی: مطالعه شبه ‌ تجربی حاضر یک کارآزمایی بالینی است که بر روی چهل نفر از دختران اسکولیوتیک ۱۲ تا ۱۵ ساله انجام شد. نمونه ‌ ها به ‌ صورت ساده و در دسترس انتخاب شده و به ‌ط ور تصادفی ساده به دو گروه ۲۰ نفری آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. روی گروه آزمایش یک دوره حرکات اصلاحی به مدت ۳۰ روز اعمال شد، ولی برای گروه کنترل این حرکات اصلاحی انجام نشد و انعطاف ‌ پذیری و قدرت دختران قبل و بعد از حرکات اصلاحی در دو گروه، مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ‌ های حاصل با استفاده از آزمونهای آماری تی‌زوجی و تی‌مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

 یافته‌ها: اختلاف معناداری در انعطاف‌پذیری و قدرت قبل و بعد از حرکات اصلاحی در گروه آزمایش وجود داشت (P<۰/۰۰۱)، ولی بین دو گروه بعد از اعمال مداخله اختلاف معناداری در انعطاف‌پذیری و قدرت دیده نشد (P=۰/۶).

نتیجه‌گیری: انجام حرکات اصلاحی موجب بهبود انعطاف‌پذیری و قدرت دختران اسکولیوتیک می‌شود.

اسکولیوز با علت نامعلوم شایع‌ترین نوع اسکولیوز می‌باشد. علایم و نشانه‌های این بیماری بر کیفیت زندگی و عملکرد بیماران تأثیر بسزایی دارد. تکنیک‌های دستی که توسط کایروپرکتورها و استئوپات‌ها انجام می‌شود، معمولاً در درمان این بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرد. . این یک گزارش موردی از درمان اسکولیوز با علت نامعلوم به کمک درمان‌های دستی در یک بیمار ۲۸ ساله می‌باشد که به مدت ۴ سال از کمردرد رنج می‌برده است. به کمک رادیوگرافی مشخص شد که‌این بیمار مبتلا به اسکولیوز با زاویه‌ انحراف ۳۲ درجه است. بیمار به مدت ۱۶ هفته و دو جلسه در هر هفته، تحت درمان با تکنیک‌های آزادسازی میوفاسیا، موبیلیزاسیون و مانیپولاسیون قرار گرفت. پس از ۸ هفته درمان میزان زاویه‌ انحراف به‌اندازه ۱۵٫۶۲٪ کاهش یافت و پس از ۱۶هفته درمان میزان این زاویه به‌اندازه %۲۱/۸۷ کاهش یافت. هم‌چنین درد بیمار به میزان ۵۰٪ کم شد، می‌توان نتیجه گرفت که درمان‌های دستی باعث بهبود اسکولیوز با علت نامعلوم در این بیمار گردید.

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دورۀ برنامۀ حرکات اصلاحی بر تعادل پویا در افراد مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک بود.

روش بررسی: برای اجرای این پژوهش، ۲۰ فرد مبتلا به بیماری اسکولیوز ایدیوپاتیک با میانگین سن ۲/۷±۱۳/۶ سال‌ و قد ۱۳/۹±۱۵۳/۳ سانتی‌متر و وزن ۹/۶±۴۴/۴ کیلوگرم، به‌صورت داوطلب در تحقیق شرکت کردند و به‌طور تصادفی، به دو گروه تجربی (۱۰=N) و گروه کنترل (۱۰=N) تقسیم شدند. ابتدا، محقق برای آزمودنی‌ها، مراحل و نحوۀ برگزاری آزمون‌ها و برنامۀ تمرین را توضیح داد. سپس، قد و وزن آزمودنی‌ها اندازه‌گیری شد. درنهایت، آزمون‌ها به این‌صورت گرفته شد: از حالت نشسته روی تکیه‌گاه بلندشدن و راه‌رفتن به‌صورت متوالی با پاشنه‌پنجه، برای سنجش تعادل پویا. درنهایت، گروه تجربی مدت ۴ هفته، هفته‌ای ۳ جلسه و هر جلسه، ۴۵ دقیقه برنامۀ تمرین اصلاحی را انجام دادند و گروه کنترل هیچ تمرینی نکردند. بعد از ۴ هفته، هر دو گروه دوباره آزمون‌های فوق را انجام دادند. در پایان، برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون آماری تی مستقل و تی هم‌بسته استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد یک دورۀ تمرین حرکات اصلاحی در آزمون، بر متغیرهای طول گام (۰/۰۱۲=P) و انتهای حرکت (۰/۰۳۰=P) تأثیر معناداری دارد؛ اما، بر متغیر سرعت (۰/۰۸۳=P) تأثیر معناداری ندارد. همچنین، بین دو گروه در دو متغیر طول گام (۰٫۰۲=P) و انتهای حرکت (۰/۰۱۰=P) اختلاف معناداری وجود دارد؛ اما، در متغیر سرعت گام (۰/۱۴۱=P) اختلاف معناداری وجود ندارد. در آزمون راه‌رفتن به‌صورت متوالی با پاشنه‌پنجه نیز بر متغیر سرعت راه‌رفتن (۰/۰۰۱=P) تأثیر معنادار است؛ اما بر متغیرهای انتقال وزن (۰/۰۱۲=P) و شاخص بلندشدن (۰/۹۵=P) تأثیر معنادار نیست. در مقایسۀ دو گروه، در متغیر سرعت راه‌رفتن (۰/۰۰۰=P) اختلاف معناداری وجود دارد و در متغیرهای انتقال وزن (۰/۰۱۰=P) و شاخص بلندشدن (۰/۷۳=P) اختلاف معناداری وجود ندارد.

 نتیجه‌گیری: باتوجه‌به نتایج، می‌توان گفت یک دورۀ تمرین حرکات اصلاحی برای بهبود بیماری اسکولیوز ایدیوپاتیک مناسب است.

هدف:بریس بهمراه ورزش مؤثرترین پروتکل درمانی اسکولیوز ایدیوپاتیک برای بیماران با زوایای اسکولیوزی ۴۵-۲۵ درجه می‌باشد.بهرحال جنبه‌های روانشناختی درمان اسکولیوز که کیفیت‌زندگی را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد، و نامشخص بودن زمان دقیق تنظیم نیروی پدهای بریس میلواکی،هدف این مطالعه چندوجهی را بر پایه بررسی اثر انجام این ورزش‌ها بصورت گروهی همراه با تنظیم بریس میلواکی در فواصل کوتاهتر در مقایسه با روش مرسوم قرار داده است.

روش بررسی:سی و چهار بیمار مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک با زوایای اسکولیوزی ۵۰-۱۵ درجه در این مطالعه وارد شدند و در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند.افراد دو گروه در یازده هفته برنامه درمانی، متفاوت بین دو گروه،شرکت نمودند.کیفیت‌زندگی افراد هر دو گروه،قبل و بعد از مداخله با تکمیل پرسشنامه SRS-۲۲،و همچنین زوایای اسکولیوزی آنها قبل و بعد از مداخله بر اساس عکس‌های رادیوگرافی اولیه و ثانویه مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت.جامعه آماری،بیماران مراجعه کننده به مرکز جامع توانبخشی هلال احمر و نمونه‌گیری به صورت غیرتصادفی صورت گرفت.

یافته‌ها:شدت انحنای اسکولیوزی گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل،بعد از مداخله بطور معناداری کاهش یافته‌است(p=۰,۰۴).در حوزه‌ی رضایت‌از‌درمان نیز بین دو گروه بعد از مداخله اختلاف معناداری مشاهده شد(p=۰.۰۴).همچنین در خصوص کیفیت‌زندگی بیماران با زوایای کاب کمتر از ۳۰ درجه در مقایسه با بیماران با زوایای کاب بالاتر از ۳۱ درجه،در حوزه‌های خویشتن‌بینی(p=۰.۰۰)،رضایت‌از‌درمان(p=۰.۰۳) و نمره‌کلی کیفیت-زندگی(p=۰.۰۰)،تفاوت معناداری مشاهده گشت.

نتیجه‌گیری:تنظیم بریس در فواصل کوتاهتر همراه با انجام ورزشها به صورت گروهی،در طی یازده هفته موجب افزایش رضایت از درمان و کاهش زاویه انحنای اسکولیوزی بیماران مورد مطالعه شده‌است.