هدف بیوفیدبک الکترومیوگرافی به‌عنوان یک ابزار نسبتاًً جدید برای کمک به رفع اختلالات عضلانی پیشنهاد شده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر ۸ هفته تمرین عضلات پروگزیمال ران (دور‌کننده و چرخاننده خارجی ران) به‌همراه بیوفیدبک بر درد، قدرت عضلانی و فعالیت الکترومیوگرافی این عضلات در افراد مبتلا به سندرم درد پتلوفمورال بود.
روش بررسی این کارآزمایی بالینی تصادفی یک‌سوکور بر روی ۳۰ فرد جوان مبتلا به سندرم درد پتلوفمورال با دامنه سنی ۲۲ تا ۴۵ سال انجام شد. افراد در گروه آزمایش (۱۵ نفر) بیوفیدبک الکترومیوگرافی عضلات دور‌کننده (گلوتئوس مدیوس) و چرخاننده خارجی (گلوتئوس ماگزیموس) ران را به‌همراه درمان‌های روتین فیزیوتراپی (شامل تمرین‌های کششی، تمرینات ایزومتریک عضلات گلوتئال و چهارسر ران و تنس) دریافت کردند. در گروه کنترل (۱۵ نفر) فقط درمان‌های روتین فیزیوتراپی انجام شد. شرکت‌کنندگان دو گروه به‌مدت ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه تحت درمان قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخلات، شدت درد با استفاده از مقیاس دیداری درد، قدرت انقباض ایزومتریک ارادی عضلات دور‌کننده و چرخاننده خارجی ران توسط دینامومتر و فعالیت الکترومیوگرافی این عضلات شامل حداکثر انقباض، سطح زیر منحنی و زمان شروع فعالیت این عضلات اندازه‌گیری شدند. 
یافته‌ها بررسی قدرت انقباض ایزومتریک ارادی و الکترومیوگرافی عضله دور‌کننده ران نشان داد پس از ۸ هفته درمان، گروه آزمایش حداکثر فعالیت الکترومیوگرافی (P=۰/۰۴) و نیز قدرت انقباض ایزومتریک ارادی (P=۰/۰۰۳) بیشتری نسبت به گروه کنترل داشتند. پس از ۸ هفته درمان، قدرت انقباض ایزومتریک ارادی و حداکثر فعالیت الکترومیوگرافی عضله چرخاننده خارجی ران، بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت، ولی سطح زیر منحنی فعالیت الکترومیوگرافی این عضله در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (P=۰/۰۰۰۱). همچنین، پس از ۸ هفته درمان، افراد گروه آزمایش به‌طور معنی‌داری درد کمتری نسبت به گروه کنترل داشتند (P=۰/۰۱۶).
نتیجه‌گیری نتایج این مطالعه نشان داد اضافه کردن ۸ هفته تمرین بیوفیدبکی عضلات دور‌کننده و چرخاننده خارجی ران به تمرین درمانی روتین در سندرم درد پتلوفمورال می‌تواند به کاهش بیشتر درد و بهبود قدرت عضلات ابداکتور ران منجر شود. این تغییر ممکن است بتواند به کاهش روند تخریبی مفصل پتلوفمورال کمک کند.