علی‌رغم پیدایش روش‌های نوین ترمیم بیماران با شکاف لب و کام یا شکاف کام یا لب، بروز اختلال گفتاری‌ بیمار پس از ترمیم، دور از انتظار نیست. از هر دوهزار تولد، یک نوزاد دچار شکاف کام به‌تنهایی یا در هر هزار تولد یک نوزاد دارای‌ شکاف توأم لب و کام است. میزان شیوع این اختلالات نزد سفیدپوستان قدری‌ بالاتر از سیاه‌پوستان است و در منطقه آسیا با بروز بیشتری، حتی‌ به یک در هر پانصد تولد می‌رسد. ازآنجاکه امکان وجود سایر اختلالات در ناهنجاری‌ها در میان این نوزادان وجود دارد؛ لذا بررسی‌ کامل تاریخچه‌ای و اخذ معاینات کامل بالینی‌ آنها پس از تولد ضروری‌ است. بررسی مسائل ارثی‌‌بودن این ناهنجاری‌ها با توجه به تاریخچه ازدواج‌های خانوادگی یا احتمال بروز ناهنجاری‌های مشابه در سایر فرزندان نیز ضروری‌ است. بروز شکاف کام به‌تنهایی، بیشتر از شکاف توأم لب و کام است که به‌همراه ناهنجاری‌های‌ دیگر به‌صورت نشانگان (Syndrome) به‌وجود می‌آیند. بنابراین، بررسی‌ این‌گونه بیماران با نشانگانی‌ که تقریباً یک سوم کل بیماران با شکاف کام تنها را تشکیل می‌دهند، می‌بایست از دیدگاه‌های مختلف بالینی‌ مـورد تأکیــد قرار گیرد. شایع‌‌‌ترین نشانگان همـراه با شــکاف کــام تنها «نشانگان پیر رابین» (Pierr Robin) است که علاوه‌بر شکاف کام، علائم دیگری چون کوچکی فک تحتانی و بیرون زدگی زبان را به‌همراه دارند. نحوه شکاف کام تنها در بیماران نشانگانی‌ به شکل V و در بیماران به‌همراه نشانگان به صورت U است. پس از بررسی‌ کامل عمومی نوزاد، وضع تغذیه‌ای وی از جهت جلوگیری از سوء تغذیه، کاهش وزن و عدم رشد جسمی ضروری‌ است. در صورت فراهم‌بودن کلیه شرایط سلامتی، عمل جراحی‌ ترمیمی لب و هر دو بخش سخت و نرم کام، در اولین فرصت ممکن صورت می‌گیرد. در شرایطی‌ که شکاف لب ناوسیع باشد، می‌توان ترمیم کام را در سن زیر ۶ ماهگی و در صورت ‌همراه‌بودن با شکاف کام، زیر ۱۸ ماهگی، مورد بررسی قرار داد. ازآنجاکه در عمل جراحی مزبور میزان قابل توجهی از اعصاب، مخاط، عضلات و قطعات استخوانی مورد دستکاری قرار می‌گیرد؛ لذا قبل و پس از ترمیم نواقص، کارایی‌ کامل و مناسبی‌ را در این اجزا نمی‌توان انتظار داشت. در نواحی‌ آناتومیکی‌ یادشده، مجموعه اجزای لب و کام که در نواحی خلف دهان، با انقباض عضلات و بالارفتن، موجب انسداد راه بینی‌ گردیده یا با شل‌شدن خود موجب بازشدن راه حلقی و بینی می‌شوند، دچار اختلال می‌گردد. میزان بروز این‌گونه اختلال در %۲۰ از کل بیماران تحت عمل جراحی‌ ترمیمی لب و کام دیده می‌شود. اختلال مزبور، سبب اختلال عملکرد دریچه کامی-حلقی‌ می‌شود و خود سبب اختلال «پر خیشومی‌شدگی» (Hypernasality) یا «کم خیشومی‌شدگی» (Hyponasality) گفتار می‌گردد. بر همین اساس در جراحی‌های‌ ترمیمی لب و کام، مشاوره و مداخله آسیب ‌شناس گفتار و زبان، از اصولی ‌بسیار با ارزش و مهم تلقی می‌گردد. گرچه تبادل نظر و کار گروهی ‌با سایر متخصصین نیز در صورت لزوم، از اهمیت ویژه‌ای‌ در گروه‌درمانی‌ این بیماران نیز محسوب می‌گردد.

  هدف: مقایسه شاخص‌های تنفسی گفتار در مراحل مختلف، از جمله: میانگین حجم جاری، حجم حیاتی و حجم آواسازی در کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک و مقایسه این شاخص‌ها با کودکان طبیعی و بکارگیری میزان این تفاوتها در برنامه‌ریزیهای دقیق‌تر گفتار درمانی، اصلی ترین انگیزه این تحقیق بوده است.

  روش بررسی: تحقیق حاضر به روش مقطعی مقایسه‌ای و از نوع مورد–شاهدی است. با بکارگیری روش هدفمند و غیر تصادفی، بیست نفر کودک دختر و پسر فلج مغزی نوع اسپاستیک ۱۲-۵ ساله بعنوان بیمار و بیست نفر کودک عادی دختر و پسر با روش همتاسازی و جور کردن به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. بررسی پرونده سلامتی گذشته و آزمونهای اولیه بالینی و پاراکلینیکی مناسب برای همسان‌سازی و لحاظ معیارهای ورود و خروج از تحقیق و همچنین آزمونهای رادیولوژیکی ریه و آزمونهای خونی در جهت رد امکان هر گونه بیماری احتمالی زمینه‌ای ریوی وسیستمیک در هر دو گروه انجام پذیرفت. متغیرهای حجم جاری، حجم حیاتی و حجم آواسازی در گروه‌های نمونه و شاهد با استفاده از دستگاه کامپیوتری رسپیرومتر که ساخت و هنجار شده در مرکز تحقیقات دانشگاه گلاسکو انگلستان است سنجیده شد. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون آماری تی مستقل مورد تحلیل قرار گرفت.

  یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری در متغیرهای میانگین حجم جاری، حجم حیاتی و حجم آواسازی بین گروه‌های مورد و شاهد وجود داشت (۰/۰۰۱>P). بدین صورت که این شاخص‌ها در افراد بیمار بطور متوسط ۳۴% کمتر از افراد سالم بود.

  نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، شاخصهای تنفسی گفتار در کودکان فلج مغزی اسپاستیک کاهش محسوسی داشته و این امر باید در برنامه‌ریزی دقیق‌ و مشخص‌ توانبخشی و گفتاردرمانی این کودکان مد نظر بوده و بکار گرفته شود.

هدف: نقش تنفس فقط به عملکرد حیاتی آن محدود نمی‌شود، بلکه از نظر گفتاری نیز اهمیت به سزایی دارد. هدف این مطالعه بررسی شاخصهای تنفس گفتاری در مجروحین شیمیایی ناشی از گاز خردل و مقایسه آن با افراد عادی می‌باشد.

روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی- مقایسه‌ای ازنوع مورد- شاهدی می‌باشد. گروه مورد که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شد، شامل ۱۹نفر مرد مجروح شیمیایی ناشی از گاز خردل مراجعه‌کننده به بیمارستان بقیه‌الله(عج) تهران بود و گروه شاهد شامل ۲۰ نفر مرد سالم از کارکنان دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، که از طریق همتاسازی با گروه مورد انتخاب شد. ابزار مورد استفاده برای اندازه‌گیری شاخصهای تنفس گفتاری دستگاه اس.تی.یک دیسفونیا ساخته شده توسط آزمایشگاه دستگاههای G.M بود که بوسیله آن متغیرهای ظرفیت حیاتی، زمان آواسازی، حجم آواسازی، متوسط سرعت جریان هوا درطول آواسازی وحجم کلی بازدم اندازه‌گیری شد. همچنین مقادیر شاخص سرعت آوایی و میزان آواسازی نیز مورد سنجش قرار گرفت. داده‌های حاصل از تحقیق بوسیله آزمون آماری تی - مستقل تجزیه وتحلیل شد.

یافته‌ها: اختلاف آماری معناداری بین گروه مورد وشاهد در متغیرهای ظرفیت حیاتی (P<۰/۰۰۱)، زمان آواسازی (P<۰/۰۰۱)، حجم آواسازی (P<۰/۰۰۱)، شاخص سرعت آوایی (P=۰/۰۰۴)، حجم کلی بازدم (P<۰/۰۰۱) و میزان آواسازی (P=۰/۰۴۶) وجود داشت، ولی در متوسط سرعت جریان هوا بین دو گروه اختلاف معنی‌‌داری وجود نداشت (P=۰/۶۱۵).

نتیجه‌گیری: گازهای شیمیایی علاوه بر تأثیر بر تنفس حیاتی، بر عملکرد تنفس گفتاری نیز مؤثر می‌باشند. این امر می‌تواند نقش مهمی را در معیارسنجی و تعیین شاخصهای مختل شده آوایی ایفا نماید، به‌نحوی که گفتار درمانگر می‌تواند خدمات گفتاری دقیق‌تری را به این بیماران ارائه کند.