هدف: جهت ارزیابی توانایی حرکت سریع و متغیر اندامهای گفتاری افراد از روش دیادکوکاینتیک استفاده می‌شود. دو روش برای بدست آوردن این معیار وجود دارد. در اولین روش فرد باید در زمان ثابت هجاهای مشخصی را سریع تولید نماید و در دومین روش فرد باید تعداد ثابت هجاهای مشخص را جهت تعیین زمان اجرای آن به صورت سریع تولید نماید. لذا این پژوهش با هدف بررسی میزان استاندارد دیادکوکاینتیک در بین دانش آموزان مقطع ابتدایی در سه منطقه ۳، ۸ و ۱۹ شهر تهران انجام شده است.

روش بررسی: جامعه مورد مطالعه در این تحقیق دانش آموزان مقطع ابتدایی سه منطقه آموزشی ۳، ۸ و ۱۹ بودند که از میان آنها ۱۹۹۷ دانش آموز (۹۸۰ نفر دختر و ۱۰۱۷ نفر پسر) به طور تصادفی انتخاب گردیدند. دانش آموزان باید در مدت ۵ ثانیه هجاهای /پا/ ، /تا/ ، /کا/ و /پا تا کا/ را به صورت سریع تولید می‌نمودند و همچنین باید تعداد ثابت هجاهای مشخص را جهت تعیین زمان اجرای آن به صورت سریع تولید نمایدکه در این مطالعه دانش آموزان باید ۱۵ دفعه هر یک از هجاهای فوق را تولید نمایند تا زمان آنها ثبت گردد.

یافته‌ها: با بالارفتن پایه تحصیلی متوسط زمان تمام هجاها کاهش داشت و همچنین متوسط تعداد هجاها در زمان ثابت افزایش داشت.

نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان می‌دهد که با افزایش سن توانایی میانگین تعداد تکرار هجاها افزایش می‌یابد و میانگین زمان تکرار هجاها کاهش می‌یابد. همچنین در این تحقیق ثابت گردید که بین میانگین تکرار هجاها در بین پسرها و دخترها تفاوت معنی داری وجود دارد.

هدف: تأثیر منفی افت شنوایی بر مهارتهای حرکتی سریع اندام‌های گفتاری، سرعت گفتار و قابلیت فهم گفتار هر یک به تنهایی در افراد کم‌شنوا به اثبات رسیده است. بررسی نحوه این تأثیرگذاری در آستانه‌های مختلف شنوایی و چگونگی وجود ارتباط بین این سه متغیر گفتاری و ارتباط بین آزمون‌های موجود برای بررسی این متغیرها هدف این پژوهش می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی ۴۶ بزرگسال مبتلا به افت شنوایی (عمیق، شدید، متوسط- شدید) و ۱۵ بزرگسال با شنوایی طبیعی انجام شده است. آزمودنیها به صورت تصادفی و از دبیرستانهای مخصوص افراد دچار افت شنوایی و دبیرستانهای طبیعی تهران انتخاب شدند. آزمون‌های مورد استفاده شامل بخشی از آزمون دیادوکوکینزیس دهانی فلچر که با تحلیل‌گر گفتاری دکتر اسپیچ نمونه‌های ضبط شده تحلیل می‌شوند، متن صد کلمه‌ای (برای سنجش سرعت گفتار بر حسب تعداد کلمات خوانده شده در دقیقه) و استفاده از روش شاخص رتبه‌ای برای تعیین رتبه قابلیت فهم گفتاری آزمودنی‌ها در خواندن متن بودند. سپس داده‌ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج کلی حاکی از آن بود که با افزایش آستانه شنوایی، آزمودنیها مدت زمان بیشتری را صرف انجام تکالیف دیادوکوکینزیس دهانی کردند و از سرعت و قابلیت فهم گفتار آنها نیز کاسته شد. البته در مورد سرعت گفتار و توانایی دیادوکوکینزیس دهانی بین خود گروه‌های مبتلا به افت شنوایی، فقط تفاوت بین گروه مبتلا به افت شنوایی عمیق با دو گروه شدید و متوسط-شدید معنی‌دار بود (P<۰/۰۵). در ضمن در گروه مبتلا به افت شنوایی بین سرعت گفتار و مدت زمان صرف‌شده برای تکرار تکالیف دیادوکوکینزیس دهانی ارتباط منفی و معنی‌داری وجود داشت (P=۰/۰۲). اما در گروه شنوایی طبیعی هیچ گونه ارتباط معنی‌داری بین این دو مشاهده نشد (P>۰/۰۵). کلاً بین دیادوکوکینزیس دهانی و قابلیت فهم گفتار و همچنین سرعت گفتار و قابلیت فهم گفتار نیز ارتباط معنی‌داری مشاهده شد (P>۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر منفی افت شنوایی بر مهارت‌های سریع حرکتی دهانی، سرعت گفتار وقابلیت فهم گفتار و وجود ارتباط بین این سه متغیر، در مداخلات درمانی بر روی افراد دچار افت شنوایی، شاید بتوان به عنوان مثال با مداخله و بهبود دادن مهارتهای سریع حرکتی دهانی مانند تواناییهای دیادوکوکینزیس دهانی باعث بهبود بخشیدن به سرعت گفتار و یا حتی قابلیت فهم گفتار آنها شد.

هدف لکنت رشدی، اختلالی در روانی گفتار است که توسط تکرارهای غیرارادی، کشیده‌گویی و گیر بدون صدا به‌ویژه در بخش اول سخن تشخیص داده می ‌شود و تاکنون علت قطعی بروز آن مشخص نشده است. یکی از نظریات مطرح‌شده در این زمینه، فرضیه نقص در کنترل حرکتی گفتار است که در آن کنترل، زمان‌بندی و هماهنگی عضلات بین مسیرهای تنفسی و حنجره‌ای و راه صوتی گفتار آسیب می ‌بیند. فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه، دامنه تغییرات شدت صوت و زمان شروع آواسازی ازجمله مهم‌ترین مؤلفه‌های آکوستیکی است که معمولاً برای ارزیابی غیرمستقیم عملکردهای فیزیولوژیکی زیربنایی عملکردهای کنترل حرکتی گفتار استفاده می‌شوند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی برخی از ویژگی‌های آکوستیکی کنترل حرکتی گفتار در کودکان مبتلا به لکنت و غیرلکنتی دوزبانه آذری و فارسی و غیرلکنتی تک‌زبانه فارسی است.
روش بررسی این پژوهش به‌صورت توصیفی‌تحلیلی و از نوع بررسی مقطعی‌مقایسه‌ای انجام شد. نمونه‌های مطالعه‌شده، ۲۵ پسر مبتلا به لکنت دوزبانه و ۲۳ پسر غیرلکنتی دوزبانه و ۲۱ پسر غیرلکنتی تک‌زبانه در محدوده سنی ۶ تا ۱۰ سال بودند. مؤلفه‌های آکوستیکی فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه و زمان شروع آواسازی در تکالیف کشیدن واکه‌های /a/ و /i/ و همچنین تکرار عبارات حامل و با استفاده از نرم‌افزار PRAAT در آزمودنی‌ها ارزیابی و تحلیل شد. اطلاعات جمع‌آوری‌شده و مقادیر به‌دست‌آمده با استفاده از نسخه ۱۷ نرم‌افزار SPSS مشخص شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌های به‌دست‌آمده برای مقایسه گروه‌های لکنتی و غیرلکنتی دوزبانه و تک زبانه با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس یک‌راهه و کروسکال‌والیس براساس اهداف مطالعه انجام شد.
یافته‌ها مطالعه حاضر به‌منظور بررسی ویژگی‌های آکوستیکی مؤثر در کنترل حرکتی گفتار در هرسه گروه افراد لکنتی و غیرلکنتی دوزبانه و تک‌زبانه انجام شد. تجزیه‌وتحلیل ویژگی‌های آکوستیکی مطالعه‌شده شامل فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه و زمان شروع آواسازی در تکالیف کشیدن واکه‌های /a/ و /i/ و همچنین تکرار عبارات حامل، حاکی‌از نبودِ تفاوت معنادار بین گروه لکنتی دوزبانه و غیرلکنتی دوزبانه و تک‌زبانه بود (P>۰/۰۵). 
نتیجه‌گیری با استناد به یافته‌های این پژوهش می‌توان چنین استنباط کرد که ویژگی‌های کنترل حرکتی گفتار مطالعه‌شده در این تحقیق شامل فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه، دامنه تغییرات شدت صوت و زمان شروع آواسازی در گفتار روان کودکان مبتلا به لکنت و غیرلکنتی و بین گروه های زبانی تفاوت معناداری ندارد. تاکنون مطالعات متعدی نشان داده‌اند که لکنت ارتباط نزدیکی با نقص در کنترل حرکتی گفتار دارد. باتوجه‌به این موضوع که در بیشتر مطالعات تصویربرداری عصبی، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی مغزی مربوط به کنترل حرکتی گفتار افراد لکنتی مشاهده شده ‌است، در‌صورتی‌که نتایج مطالعه حاضر نتوانست این تفاوت‌های رفتاری را نشان دهد. یافته‌های این پژوهش مبنی‌بر وجودنداشتن تفاوت معنادار در متغیرهای مطالعه‌شده، از فرضیه وجود محدودیت‌های کنترل مهارت‌های حرکتی گفتار در کودکان لکنتی حمایت نمی‌کند.