هدف: مقایسه نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی (VMO) به پهن خارجی طویل (VLL) حین حرکت اسکات با اداکشن ران در ورزشکاران مبتلا و غیرمبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال (PFPS) هدف این تحقیق بود.

روش بررسی: در این مطالعه غیر تجربی مورد-شاهدی، ۱۶ ورزشکار مرد تیم ملی (والیبال، هندبال و تکواندو) سنین ۳۰-۱۸ سال مبتلا به PFPS با انتخاب هدفمند و ۱۶ ورزشکار مرد سالم تیم‌های ملی که براساس متغیرهای وزن، قد، سن، رشته ورزشی و غالب بودن اندام تحتانی همتاسازی شده بودند، به‌ صورت داوطلبانه و براساس معیارهای ورود و خروج شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات VMO و VLL توسط الکترودهای سطحی و سیستمTelemetric EMG حین اسکات با اداکشن ران در زوایای ۱۵، ۳۰ و ۴۵ درجه فلکشن زانو ثبت و نسبت فعالیت عضلات VMO به VLL محاسبه گردید. جهت مقایسه نسبت عضلات مذکور در دو گروه، از آزمون آماری آنوای یک طرفه استفاده گردید.

یافته‌ها: نسبت VMO به VLL در هر دو گروه ورزشکاران مبتلا و غیر مبتلا به PFPS در تمامی زوایا تقریباً پایین‌تر از عدد ۱ بوده و ورزشکاران سالم نسبت‌های پایین‌تر را دارا بودند. تفاوت معناداری در هیچکدام از زوایا بین گروه مبتلا و غیرمبتلا به‌دست نیامد.

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد فعالیت‌های ورزشی مانع تضعیف عضله VMO در مقایسه با VLL می‌گردد و نسبت VMO به VLL در ورزشکاران مبتلا و غیرمبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال تأثیرپذیر از این سندرم نیست.

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش پاسخ‌محور بر مشکلات رفتاری کودکان ۴ تا ۶ سال دارای اوتیسم انجام گرفت.

روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه‌آزمایشی با طرح سری‌های زمانی دو گروهی بود. ۱۲ نفر (۳ دختر و ۹ پسر) به شیوه تمام‌شماری از کودکان دارای اوتیسم مراجعه کننده به کلینیک ذهن زیبا شهر تهران در سال ۱۳۹۱ انتخاب شدند و به تعداد مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۴۵ روز (هفته‌ای ۳ جلسه، جلسه‌ای ۱ ساعت) فقط آموزش پاسخ‌محور را دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل تنها از روش‌های آموزشی و درمانی مدون کلینیک (تحلیل رفتار کاربردی و گفتاردرمانی) بهره‌مند شدند. تمامی کودکان با استفاده از مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام (GARS) ۳ بار قبل از مداخله و ۳ بار پس از آن ارزیابی شدند. داده‌ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

 یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که نمره رفتارهای کلیشه‌ای و مهارت‌های ارتباطی در دو گروه آزمایش کاهش یافت، ولی از نظر آماری تفاوت معناداری بین گروه آزمایش وکنترل وجود نداشت (P=۰/۴۵). همچنین نتایج بیانگر بهبود معنی‌دار تعامل‌های اجتماعی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود (P<۰/۰۰۱).

نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که برنامه آموزش پاسخ‌محور بر تعامل‌های اجتماعی کودکان دارای اوتیسم تأثیر مثبت دارد، ولی این تأثیر در مورد رفتارهای کلیشه‌ای و مهارت‌های ارتباطی معنادار نبود.

هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین اصلاحی فیدبکی حین دویدن در مقابل آینه بر کینماتیک زانو و لگن در صفحه فرونتال و فعالیت عضلانی برخی از عضلات اندام تحتانی در اسکات یک پا (SLS) بود.

روش بررسی: این مطالعه به روش شبه تجربی انجام شد که تعداد ۲۳ آزمودنی زن سالم و فعال با میانگین سنی (۲,۴۳ ± ۲۱.۸۶) در دو گروه تمرینی و کنترل در این مطالعه شرکت کردند. گروه تمرینی شامل افرادی بود که در تست عملکردی SLS دارای زاویه افت لگن و والگوس زانوی بیشتری از مجموع میانگین ویک انحراف معیار جامعه بودند. قبل و بعد از ۸ جلسه تمرین ، فعالیت عضلانی( RMS ) عضلات سرینی بزرگ، سرینی میانی، راست رانی، مایل داخلی، مایل خارجی، دوسر رانی و نیمه وتری، زاویه افت لگن و والگوس زانو در انتهای SLS ثبت شد. مقایسه متغیر های بین دو گروه توسط آزمون آماری تی مستقل و مقایسه در هر گروه توسط تی زوجی، با سطح معناداریی ۰.۰۵ صورت گرفت.

یافته‌ها: قبل از تمرین نتایج تحلیل آماری تفاوت معناداری در زاویه افت لگن بین دو گروه نشان نداد (۰/۰۵&leP)، ولی زاویه والگوس زانو در گروه تجربی به شکل معناداری بیشتر از گروه کنترل بود(۰/۰۵&geP). هرچند فعالیت عضلانی (MVC %) در تمامی عضلات گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود ولی به غیر از عضله دوسر رانی (۰/۰۵&geP) تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد(۰/۰۵&leP). نتایج مقایسه قبل و بعد از تمرین در گروه تجربی تفاوت معناداری در کاهش والگوس زانو نشان نداد (۰/۰۵&leP)، با این وجود واالگوس زانو حدود ۲ درجه کاهش یافت و علیرغم کاهش MVC % در تمامی عضلات تنها عضله راست رانی کاهش معناداری نشان داد (۰/۰۵&geP). در گروه کنترل نیز تفاوت معناداری در هیچ یک از متغیر ها مشاهده نشد(۰/۰۵&leP).

نتیجه گیری: یافته ها نوعی ضعف عصبی عضلانی را در گروه تمرینی نشان میدهد که به دنبال تمرین تا حدی بهبود یافته است چراکه فعالیت و صرف انرژی کمتر عضلانی برای انجام حرکت خاص با کینماتیک مشابه نشان دهنده بهبود کنترل حرکتی یا ایجاد یادگیری است . به نظر میرسد تمرین اصلاحی مقابل آینه با فعال کردن نورون های آینه ای مسئول این یادگیری باشد . از طرفی فعالیت کمتر عضلانی در حرکات، کاهش خستگی را به دنبال دارد و از آن جا که بسیاری آسیب ها با خستگی ارتباط دارند می توان گفت با کاهش خستگی احتمالا بروز آسیب نیز کاهش می یابد . هرچند شواهدی وجود دارد که که این تمرینات باعث تغییرات مثبتی در والگوس زانو و فعالیت عصبی عضلانی اندام تحتانی می شود، ولی برای نتیجه گیری قطعی انجام مطالعات بیشتر مورد نیاز است.

هدف: درد گردن یکی از علل مراجعه جوانان به مراکز کاردرمانی است که ممکن است در اثر وضعیت نامناسب بدنی از جمله قرارگرفتن طولانی‌مدت سر، گردن و شانه‌ها در وضعیت نامناسب حین کارهای روزمره و در طی تحصیل به‌وجود آید. این تحقیق به‌منظور بررسی رابطه درد گردن و زاویه سربه‌جلو در بین دانشجویان دختر و پسر در مقاطع تحصیلی مختلف به انجام رسید.

روش بررسی: در این تحقیق همبستگی ۱۰۱۷ دانشجو (۵۱۱ دختر، ۵۰۶ پسر) از دانشگاه‌های شهر تهران در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ‌ارشد و دکتری شرکت داشتند. انتخاب گروه‌های آموزشی به‌صورت هدفمند ولی انتخاب نمونه‌ها در این گروه‌ها به‌صورت تصادفی بوده است. در دختران میانگین سنی ۲۳,۷۸ ± ۳.۷۴ سال، وزنی ۶۳.۲۴±۱۲/۱ کیلوگرم و قد ۱۶۲.۴۲±۷.۱۴ سانتی‌متر و پسران میانگین سنی ۲۳/۷۴±۳/۹۱ سال، وزنی ۵۷/۲۳±۸/۸۷کیلوگرم و قد ۱۶۸,۵۳±۹/۷۴ سانتی‌متر بوده است. دانشجویان توسط پرسشنامه و مقیاس شدت درد (VAS) و گونیامتر مخصوص (HPSCI) برای اندازه‌گیری زاویه سر‌به‌جلو مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای بررسی رابطه از آزمون همبستگی پیرسون در نسخه ۱۸ نرم‌افزار SPSS (با سطح معنی‌داری ۰/۰۵) استفاده شد.

یافته‌ها: رابطه منفی و معنی‌داری بین درد گردن و وضعیت زاویه سربه‌جلو در بین دانشجویان دختر مقطع دکتری به‌دست آمد (P=۰/۰۰۷)؛ درحالی‌که این رابطه در بین دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی، کارشناسی‌ ارشد و دانشجویان پسر مقطع دکتری معنی‌دار نشد (P&le۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: با توجه به وجود رابطه بین درد گردن و وضعیت سربه‌جلو دانشجویان دختر در مقطع دکتری، می‌توان در برنامه‌های درمانی بر اصلاح وضعیت‌های نامناسب سر و شانه تأکید کرد. از طرفی به‌دلیل پیشرفت جامعه دانشجویی به‌سمت مقاطع تحصیلی بالاتر، این مسئله برای آگاهی و اطلاع‌رسانی از وضعیت صحیح بدنی دانشجویان اهمیت زیادی دارد.

هدف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه ثبات عملکردی شانه دست برتر و غیربرتر در دو گروه سالم و دارای ناپایداری قدامی شانه توسط آزمون YBT-UQ بود.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی ، ۲۸ والیبالیست زن دانشجو ۲۰ تا ۲۵ سال در دو گروه ۱۴ نفره با و بدون ناپایداری قدامی شانه به صورت هدفمند انتخاب شدند. آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی (YBT-UQ) از سمت برتر و غیربرتر افراد گرفته شد. پس از محرز شدن نرمال بودن توزیع داده‌ها توسط آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، از آزمون تی زوجی برای مقایسه دست برتر و غیربرتر و آزمون تی مستقل برای مقایسه نتایج دو گروه استفاده شد.

یافته‌ها: بیشترین نتایج نمره ترکیبی آزمون به ترتیب در اندام غیربرتر افراد سالم، اندام برتر افراد سالم، اندام غیربرتر افراد آسیب دیده و اندام برتر (آسیب‌دیده) افراد آسیب دیده مشاهده شد. در گروه سالم تفاوت معنی داری بین ثبات عملکردی اندام برتر و غیربرتر مشاهده نشد (p=۰,۱۴۴) در صورتیکه ثبات اندام غیربرتر گروه آسیب‌دیده به طور معنی‌داری بهتر از ثبات اندام برتر یا به عبارتی اندام آسیب دیده بود (p=۰.۰۰۱). در تمامی جهات ثبات اندام آسیب دیده نسبت به ثبات اندام برتر افراد سالم کاهش معنی داری داشت در حالیکه جز در جهت فوقانی-جانبی سمت غیربرتر دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند.

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر ثبات عملکردی در شانه آسیب‌دیده دانشجویان والیبالیست‌ دارای ناپایداری شانه نسبت به شانه سالم آن‌ها و شانه برتر افراد سالم کمتر بوده بنابراین توصیه می‌شود تمرینات ثبات‌دهنده بخصوص در زنجیره حرکتی بسته در برنامه تمرینی این افراد قرار گیرد.