هدف: هدف از این مطالعه بررسی ترمیم خود به خودی آسیب‌های ۴×۵ میلیمتر در غضروف شیار پاتلار خرگوش نر بالغ است.

روش بررسی: در یک مطالعه تجربی و مداخله‌ای۲۱ خرگوش نر بالغ سفید از نژاد Dutch (وزن ۰/۲ کیلوگرم±۲ کیلوگرم، ۴ ماهه) برای این مطالعه انتخاب شدند. خرگوش‌ها به گونه تصادفی، به ۳ گروه (۴، ۸ و ۱۶ هفته) تقسیم شدند. در هر گروه بین ۶-۸ خرگوش قرار داده شد. پای مقابل به عنوان کنترل انتخاب شد. در گروه آزمایشی، در شرایط استریل و بیهوشی جراحی ناحیه زانو انجام شد و نقصی به قطر ۵ و عمق ۴ میلیمتر در شیار پاتلار استخوان ران توسط دریل ایجاد شد. پای مقابل بدون جراحی جهت مقایسه استفاده شد. پس از گذشت چند هفته خرگوش‌های هر گروه کشته شده و هر دو زانوی آنها جدا شد و به وسیله آزمایش‌های بیومکانیکی با روش ایندنتاسیون (indentation) مورد ارزیابی قرارگرفتند. ضخامت غضروف مادول الاستیک آنی و تعادلی پس از ۹۰۰ ثانیه اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که هیچ اختلاف معنی‌داری درمیانگین مقدار مادول الاستیک آنی و تعادلی بین هفته‌های (۴، ۸ و ۱۶) در هر دو پا وجود ندارد. از سوی دیگر در مقایسه بین دو پا مشخص شد که مادول الاستیک آنی در ۱۶ هفته بین دو پا دارای اختلاف معنی‌داری است، به گونه‌ای که میانگین مقدار این متغیر در پای آسیب دیده بیشتر از پای سالم بود.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان‌ داد که آسیب‌های غضروفی- استخوانی با اندازه‌ی ۴×۵ میلیمتر، در شیار پاتلار خرگوش نر بالغ به گونه خود به خود ترمیم می‌شود.

هدف: شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می دهند ترس از درد و ترس از آسیب مکانیسمی پایه ای در پیشرفت درد و ناتوانی ناشی از آن در بیماران است . تمرینات ثبات دهنده گردن روشی است که برای درمان مشکلات و ضایعات ستون فقرات طراحی شده اند و سبب ثبات ستون فقرات گردنی و کاهش آسیب پذیری آن می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ، بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن انجام شد.

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی ۵۰ بیمار مراجعه کننده به مرکز تحقیقات فیزیوتراپی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران با تشخیص گردن درد مزمن طی سالهای ۹۲-۱۳۹۱ انجام شد . بیماران به صورت تصادفی در دو گروه ۲۵ تایی تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند . درد ( رتبه ای ) با مقیاس اندازه گیری دیداری درد ، شدت ناتوانی ( رتبه ای ) با Neck Disability Scale (NDI ) و دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ( رتبه ای ) با Fear Avoidance of Belief Questionnaeir ( FABQ) قبل ، ۴ هفته ، ۸ هفته و ۱۲ هفته پس از مراجعه ارزیابی شد . برنامه درمانی هر دو گروه شامل ۴۸ جلسه تمرین طی ۸ هفته ، هر هفته ۶ جلسه و هر جلسه با تکرار تمرین های مشخص بود . از آزمون های آنالیز واریانس ، آزمونهای t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل ، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین درد در گروه ثبات دهنده از ۱/۵۷±۷/۱۶ در بدو ورود به ۰/۷۰±۰/۹۲ در پایان هفته ۱۲ و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۱/۷۶±۷/۱۲ در بدو ورود به ۰/۹۴±۱/۲۸ در پایان هفته ۱۲کاهش یافت (P=۰/۴۸۲) . میانگین ناتوانی (NDI) در گروه ثبات دهنده از ۳/۲۰±۲۲/۶۰ در بدو ورود به ۰/۹۰ ±۱۱/۱۶ در پایان هفته ۱۲ و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۲/۷۶±۲۱/۸۸در بدو ورود به ۱/۴۸±۱۴/۹۶در پایان هفته ۱۲ کاهش یافت (۰/۰۰۱>P) . میانگین FABQ-W در گروه ثبات دهنده از ۴/۸۴±۳۵/۰۸ در بدو ورود به ۱/۴۴±۹/۰۸ در پایان هفته ۱۲و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۴/۶۳±۳۴/۷۶ در بدو ورود به ۲/۱۸± ۱۷/۴۴ در پایان هفته ۱۲ کاهش یافت (۰/۰۰۱>P) و میانگین FABQ-PA در گروه ثبات دهنده از ۲/۲۶±۲۰/۱۲در بدو ورود به ۱/۰۱±۹/۲۶ در پایان هفته ۱۲و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۲/۲۳±۲۰/۰۸ در بدو ورود به ۱/۱۴±۱۱/۱۶ در پایان هفته ۱۲ کاهش یافتند (۰/۹۳۶>P). کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درددر قسمت کار در گروه تمرین های ثبات دهنده نسبت به گروه تمرین های ایزومتریک حداکثری بیشتر بود (۰/۰۵>P) .

نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری گردن در بیماران با درد مزمن گردن سبب کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد می شوند . منتها تمرینات ثبات دهنده از تاثیر بیشتری برخوردار بودند.