هدف: هدف از این پژوهش، بررسی رابطه تقلید حرکتی غیر گفتاری با توانایی نامیدن و تأثیر تمرینات تقلید حرکتی غیر گفتاری بر افزایش توانایی نامیدن در کودکان مبتلا به درخودماندگی (اوتیسم) است.

روش بررسی: در مرحله نخست این مطالعه که به روش مقایسه ای صورت پذیرفت، ۲۲ کودک درخودمانده و ۲۲ کودک سالم با نمونه گیری در دسترس انتخاب و توانایی نامیدن و تقلید حرکتی غیر گفتاری آنها مورد سنجش و مقایسه قرار گرفت. در مرحله دوم، مطالعه به صورت تجربی و مداخله ای صورت گرفت. کودکان درخودمانده به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. سپس کودکان گروه آزمایش به مدت ۶۰ روز، روزانه یک ساعت تحت تمرین تقلید غیر گفتاری قرار گرفتند. در این مدت گروه کنترل از آموزشهای معمول قبلی بهره گرفتند. قبل و بعد از مداخله، توانایی نامیدن در دو گروه با استفاده از آزمون نامیدن سنجیده شد. در تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و بررسی ضریب همبستگی بهره گرفته شد.

یافته ها: تفاوت معناداری در توانایی نامیدن کودکان درخودمانده و سالم دیده شد(P<۰,۰۰۱). همچنین یافته ها حاکی است بین توانایی نامیدن و توانایی تقلید کلامی در کودکان درخودمانده همبستگی مثبت وجود دارد (r=۰/۸۷۸). به علاوه، داده ها حاکی از وجود تفاوت معنادار بین توانایی نامیدن دو گروه آزمایشی و کنترل پس از انجام مداخله می باشد (P<۰.۰۰۱).

نتیجه گیری: بین توانایی نامیدن و تقلید حرکتی غیر گفتاری همبستگی مثبت و قوی وجود دارد و انجام تمرینات تقلید حرکتی غیرگفتاری به افزایش توانایی نامیدن در کودکان درخودمانده منجر می گردد.

هدف: شواهد گوناگونی، الگوی تغییر یافته کارکردهای ادراکی را در مغز افراد اُتیسم نشان داده­اند، که خود می­تواند مرتبط با و یا علت دیگر علایم تشخیصی این اختلال باشد . در مطالعه حاضر سازماندهی ادراکی دیداری در کودکان اُتیسم موردبررسی قرار گرفت.این پردزاش ­ ها نیاز به انسجام ادراکی اطلاعات و ارتباطات کارکردی بهنجار بین ساختار­های نورونی مغز دارد.

روش بررسی: ۲۵ پسر اُتیسم با عملکرد بالا و ۲۵ پسر بهنجار رشدی، از نظر پردازش ­ های ادراک دیداری ارزیابی گردیدند. محرک ­ های دیداری شامل تصاویر گسسته(ناکامل) و کامل واز دو نوع تصاویر اشیاء جاندار و غیرجاندار بود که در صفحه نمایشگر ارائه می­گردید و تکلیف آزمونی شامل نامگذاری سریع و دقیق تصاویر دیده شده بود. جهت مقایسه پاسخ­ها در دو گروه از آزمون t مستقل و برای بررسی تاثیر عوامل درجه تکمیل (وضوح) ونوع تصویر بر پردازش ­ های دیداری نمونه­ها از تحلیل واریانس با اندازه ­ گیری تکراری استفاده شد.

یافته‌­ها: اثر تعاملی درجه تکمیل، نوع تصویر و گروه بر پردازش ­ های دیداری نمونه­ها معنادار بود (P<۰/۰۵). همچنین کودکان اُتیسم هم در نامیدن تصاویر ناکامل ونیز بازشناسی اشیاء غیرجاندار عملکرد پایین ­ تری داشتند (P=۰/۰۰۰)، در حالیکه هر دو گروه در بازشناسی تصاویر کامل اشیاء جاندار و غیر جاندار یکسان بودند (P=۰/۵۹۷) .از سویی کلیه نمونه­های مطالعه در نامگذاری تصاویر کامل بهتر از گسسته عمل کردند (P=۰/۰۰۰) .

  نتیجه‌­ گیری: نقص در بازشناسی تصاویر گسسته اشیاء، بخصوص، غیرجاندار، می ­ تواند نشانگر اختلال در پردازش ­ های مرتبط با انسجام مرکزی اطلاعات دیداری در مغز کودکان اُتیسم باشد. تشخیص این تصاویر در این کودکان به طور معنادار با کودکان هنجار متفاوت بوده که­ می­تواند نشانگر اختلال در سازمان ادراکیِ دیداری و شاهدی برای از هم گسیختگی ارتباطات کارکردی بین نواحی مغز می­باشد.