هدف: وابستگی دارویی پدیده پیچیده‌ای است که از تعامل چندین عامل ناشی می‌شود و محققین به دنبال حل این مسئله از رویکردهای مختلف استفاده می‌کنند پژوهش حاضر با هدف شناسایی طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در افراد وابسته به مواد افیونی در نظر دارد تسهیل کننده مسیر درمانی این افراد باشد.

روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه میدانی و از نوع پس رویدادی می‌باشد. جامعه آماری کلیه افرادی را در بر می‌گیرد که جهت ترک اعتیاد به کلینیک آبان در تهران مراجعه نموده‌اند. حجم نمونه 60 نفر است. تعداد 30 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده از لیست مراجعین انتخاب شد و تعداد 30 نفر نیز از بین بستگان این افراد به عنوان گروه گواه در نظر گرفته شد. پرسشنامه‌های مشخصات دمو‌گرافی و طرح‌واره یانگ ، بر روی هر دو گروه اجرا گردید.

یافته‌ها: با کمک نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون تی مستقل مشخص گردید که در حوزه بریدگی/طرد، خودگردانی و عملکرد مختل (0/001>P) اختلاف معناداری بین دو گروه وجود دارد همچنین در حوزه جهت‌مندی نیز اختلاف معنادار بود (0/005>P).در حوزه محدودیت‌های مختل و گوش به زنگی بیش از حد و بازداری این اختلاف معنادار نبود. ولی به طور کلی در کلیه حوزه‌ها طرح‌و‌اره‌های افراد وابسته به مواد افیونی از ناکارآمدی بیشتری برخوردار بودند. 

نتیجه‌گیری: از آنجایی تکنیک طرح‌واره درمانی توسط روانشناسانی که در مراکز ترک اعتیاد فعالیت دارند می‌تواند روشی کارآمد محسوب گردد لذا شناخت طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در افراد وابسته به مواد افیونی می‌تواند مسیر درمان را کوتاه نماید.