هدف: کنش‌پریشی کلامی و دهانی، نشانگر اختلال برنامه‌ریزی حرکات دهانی کلامی و غیر کلامی هستند. مطالعۀ آنها به فهم چگونگی کنترل حرکتی گفتار کمک می‌کند. هدف تحقیق حاضر شناسایی بیماران دارای کنش‌پریشی دهانی و کلامی، میزان هم رویدادی و شدت آن بود.

روش بررسی: در این مطالعۀ غیر تجربی، ۵۵ بزرگسال شامل۲۲ زن و ۳۳ مرد با دامنه سنی ۲۳ تا ۸۴ سال و دارای ضایعۀ مغزی چپ به روش در دسترس انتخاب و با آزمایه‌های کنش‌پریشی کلامی و کنش‌پریشی دهانی آزمایش و فیلم برداری شدند. سه آسیب شناس گفتار و زبان به صورت مستقل شدت کنش‌پریشی را نمره گذاری کردند. تحلیل داده‌ها با آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی فی و ضریب توافقی سی و با استفاده از نرم افزارSPSS  نسخۀ ۱۲ انجام شد.

یافته‌ها: میانگین کنش‌پریشی دهانی و کلامی در افراد دارای و بدون کنش‌پریشی دهانی و کلامی تفاوت معنادار نشان داد (۰/۰۰۱>P) و ۴۲ بیمار هر دو نوع کنش‌پریشی را با همبستگی معنادار نشان دادند (r=0/75, P<0/001) نفر بدون کنش‌پریشی و ۷ نفر فقط یک نوع کنش‌پریشی داشتند. مقایسۀ هم رویدادی اختلالات (۰/۵۹=Phi) و شدت‌های مختلف کنش‌پریشی دهانی و کلامی (۰٫۶۸=C) نشانگر توافق نسبتاً بالا بود (۰/۰۰۱>P).

 نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر هم رویدادی بالای اختلالات کنش‌پریشی دهانی و کلامی را آشکار ساخت که نشان می‌دهد کنترل حرکتی گفتار تحت تاثیر کنترل حرکتی عمومی‌تر کلامی و غیر کلامی قرار دارد.

.