هدف: هدف از طرح و اجرای این تحقیق ارزیابی سه روش متداول ورزش درمانی در بیماران مبتلا به کمر درد و مطالعه چگونگی تاثیر هریک از این ورزش ها بر شدت درد و در صد ناتئانین ناشی از کمر درد است.

روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 25 بیمار مبتلا به کمر درد مزمن مکانیکی با شرایط شغلی یکسان انجام شد. میزان شدت درد توسط جدول ارزیابی عددی درد ، و درصد ناتوانی ناشی از کمردرد توسط پرسشنامه اوسوستری مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان اعتبار داده ها نیز بوسیله آزمون کندال محاسبه شد. افراد مورد تحقیق به سه زیر گروه ه تقسیم شدن به گونه ای که میانگین متغیرها در سه گروه، اختلاف معننی داری با یکدیگر نداشتند. گروه اول با تعداد 8نفر ورزش های ویلیامز را انجام دادند و گروه دوم با تعداد 7 نفر ورزش های مکنزی، و گروه سوم با تعداد 10 نفر بودند که ورزش های ثبات دهنده را انجام  دادند. طبق برنامه هر گروه طی دو مرحله 6 هفته ای (6 هفته اول 6 روز در هفته و در 6 هفته دوم 3 روز در هفته-یکروز در میان) و در مجموع آزمون های نویلکاکسون – فریدمن – کروسکال والیس و منویتنی انجام شد.

یافته ها: نتایج به دست آمده نشان دادند که ورزش های انجام شده در هر سه گروه با کاربرد وزش های تقیتی عضلات ستون فقرات می توانند بر کاهش درد بیماران موثر باشند. البته زمان و سرعت کاهش درد، درصد ناتوانی و ماندگاری تاثر ضد درد در گروهی که ورزش های ثبات دهنده را انجام داد با دو گروه دیگر اختلاف معنی دار وجود داشت(p=0.0I)

نتیجه گیری: بنابراین در هر سه روش درمانی درد بیمار کاهش می یابد، لیکن ورزش های ویلیامز و مکنزی  همیشه در شرایط استاتیک انجام می شوند و یک گروه عضلانی خاص را تقیت می کنند، اما در ورزش های ثبات دهند، علاوه تقویت عضلات در شرایط استاتیک تقویت عضلات، در شرایط دینامیک نیز صورت می گیرد. بیمار از شرایط انجام تمرینات سبک به سمت تمرینات سنگین، و نهایت به سوی بهبود شرایط تعادل از دست رفته پیش می رود، به همین دلیل انجام این ورزش ها علاوه بر تسریع در کاهش درد موجب بهبود شرایط ذهنی فرد، بهبود اعتماد به نفس و در نهایت کاهش درصدر ناتوانی ناشی از کمردرد می شود.