هدف: هدف این تحقیق، بررسی نظریه منابع چندگانه و منبع مرکزی توجه در اجرای تکلیف ثانویه صحبت با دو نوع تلفن همراه حین رانندگی بود.

روش‌بررسی: با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس، تعداد 25 شرکت کننده مرد انتخاب و زمان واکنش آنان به محرک شنوایی با استفاده از نرم افزار و سخت افزار زمان واکنش در سه حالت مختلف رانندگی، بدون مکالمه با تلفن همراه، مکالمه با تلفن همراه با دست و مکالمه با تلفن همراه از طریق دوگوشی (هدفون) ثبت شد. به‌منظور کنترل اثر ترتیب و آشنایی شرکت‌کنندگان با آزمونها، ترتیب شرایط مختلف رانندگی به‌طور منظم از یک شرکت‌کننده به شرکت کننده دیگر تغییر یافت.

یافته‌ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با روشهای آمار توصیفی و با استفاده از آزمون کرویت مخلی ، آنالیز واریانس تک عاملی با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تی داده های همبسته نشان داد که شرایط مختلف رانندگی بر زمان واکنش تاثیر می گذارد (P<0/001). مکالمه با تلفن همراه دستی زمان واکنش ساده رانندگان به محرک شنوایی را افزایش داد (P>0/001). مکالمه با تلفن همراه هدفن دار زمان واکنش ساده رانندگان به محرک شنوایی را افزایش داد (P<0/001). همچنین، استفاده از تلفن همراه دستی زمان واکنش رانندگان به محرک شنوایی را بیش از تلفن همراه هدفن دار افزایش نداد (P<0/001).

نتیجه‌گیری: نتایج بدست آمده مؤید این است که مکالمه با تلفن همراه، چه دستی، چه هدفن دار، زمان واکنش رانندگان را افزایش می دهد. اجرای تکالیف دوگانه و چندگانه با مدل چهار بعدی نظریه منابع چندگانه قابل پیش بینی است. پیشنهاد می شود که قوانین راهنمایی و رانندگی که در ارتباط با تلفن همراه دستی اعمال می شود به استفاده از تلفن همراه هدفن دار نیز تسرّی یابد.