هدف: حوادث آسیب زای بسیاری از جمله بلایای طبیعی، آزارهای جسمی، روان شناختی و جنسی برای کودکان حادث می شود. شواهد زیادی وجود دارد، مبنی براین که چنین تجاربی می توانند به مجموعه ای از آثار روان شناختی منتهی شوند. رویارویی کودکان با این ضربات دارای عوارض منفی بر سلامت روانی آنان است، اضطراب، افسردگی، فشار روانی پس از ضربه و گسستگی، خشم و پرخاشگری از جمله این عوارض است. به نظر می رسد که آثار حوادث آسیب زا به صورت معنا داری، به نوع و شدت ضربه مربوط باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین شدت و نوع ضربه با اثرات ناشی از آنها است.

روش بررسی: 3042 دانش آموز مذکر و مؤنث مدارس راهنمایی که در یک مطالعه زمینه یابی برای برآورد شیوع نقطه ای کودک آزاری شرکت کرده بودند ، فهرست نشانگان ضربه روانی-فرم الف (TSCC-A) و مقیاس خودگزارشی کودک آزاری (CASRS) را تکمیل کردند. پس از شناسایی کودکان آزار دیده، نشانگان ضربه در آنها مورد مقایسه قرار گرفت. TSCC-A سنجه ای خودگزارشی در مورد آشفتگی پس از ضربه و نشانه شناسی روان شناختی در کودکان 8 تا 16 ساله مذکر و مؤنث است. این سنجه در ارزیابی کودکانی که حوادث فشار از جمله حملات جسمی و جنسی ، قربانی شدن توسط هم سالان ، فقدان های اساسی ، مشاهده خشونت در دیگران و بلایای طبیعی را تجربه کرده اند مفید است. TSCC-A اشاره ای به موضوعات جنسی نمی کند. CASRS یک مقیاس خودگزارشی است که کودک آزاری و غفلت را با 38 ماده و چهار خرده مقیاس (آزار روان شناختی، غفلت، آزارجسمی و جنسی) می سنجد.

یافته ها : با در نظر گرفتن نوع تجربه آسیب زا، نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که کودکان آزار دیده در مقایسه با گروه آزار ندیده بطور قابل توجهی نمرات بالاتری را در مقیاس ها و خرده مقیاس های TSCC-A دریافت می نمایند. آنها خصوصاً نشانگان ضربه بیشتری را مقیاس افسردگی، اضطراب، فشار روانی پس از ضربه، خشم و گسستگی در مقایسه با کودکان بهنجار گزارش می کنند.

نتیجه گیری: شدت نشانه شناسی حوادث آسیب زا به نوع و میزان این حوادث مربوط می باشد.