مقدمه
مچ پا یکی از مفاصلی است که مکرراً دچار آسیب می‌شود و شایع‌ترین نوع آسیب آن اسپرین لیگامنت خارجی است. 85 درصد از آسیب‌های مچ پا را اسپرین‌های حاد خارجی مچ پا شامل می‌شود [1]. اسپرین مکرر مچ پا ممکن است به بی‌ثباتی مزمن مچ پا منجر شود [2]. برای قرار گرفتن در دسته بی‌ثباتی مزمن مچ پا، علائم باقی‌مانده، همانند شلی لیگامنتی، اختلال در کنترل وضعیت و حس خالی کردن بایستی دست‌کم برای یک سال پس از اسپرین اولیه وجود داشته باشند [3]. با وجود اینکه تعداد زیادی از افراد بعد از اسپرین حاد دچار بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌شوند، بعضی از افراد با این آسیب به‌خوبی سازگار می‌شوند (بدون هیچ‌گونه علامت بعدی) [4]. بی‌ثباتی مزمن مچ پا ممکن است در نتیجه تغییر در کنترل عصبی‌عضلانی باشد [5]. تغییرات در کنترل عصبی‌عضلانی به شکل تغییر الگوهای حرکتی، فعالیت عضلات و تعادل ظاهر می‌شود [6, 7]. اختلال کنترل تعادل در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مچ پا مشاهده شده است [8]. به دنبال آسیب اولیه، گیرنده‌های عمقی اطراف مچ پا ممکن است آسیب ببینند. بنابراین حساسیت دوک عضلانی تغییر می‌کند [9]. در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مچ پا، سازش قدرت عضله و حس عمقی اطراف مچ پا ممکن است مانع کنترل تعادل شود [8]. 
مطالعات متعددی ذکر کرده‌اند که اسپرین مچ پا باعث عوارض جانبی همچون احساس بی‌ثباتی مچ پا، درد، تورم و اختلال در عملکرد حسی‌حرکتی مچ پا شامل ضعف عضلانی، مشکلات تعادلی و حس عمقی می‌شوند. به‌طور‌کلی همه این عوامل به‌عنوان بی‌ثباتی مزمن مچ پا تعریف می‌شوند [10, 11]. درحالی‌که مطالعات همین عوامل را مانند تأخیر بازتابی عضله نازک نئی [12] ، نقص در تعادل[13]، کاهش قدرت عضلات مچ پا [14] و نقص در حس عمقی [15] نیز به‌عنوان افزایش دهنده بی‌ثباتی مزمن مچ پا بیان کرده‌اند . با‌این‌حال هنوز سازوکارهای به‌وجود‌آورنده بی‌ثباتی مزمن مچ پا به‌طور کامل مشخص نیستند [16, 17].
2 تئوری به‌صورت سنتی، به‌عنوان دلیل اصلی آسیب‌های مزمن مچ پا پذیرفته شده است: بی‌ثباتی مکانیکی و بی‌ثباتی عملکردی. بی‌ثباتی مکانیکی و عملکردی احتمالاً دارای ماهیت‌های اختصاصی متقابل نیستند، اما با احتمال زیاد یک پیوستار از مداخلات پاتولوژیک در بی‌ثباتی مزمن مچ پا را شکل می‌دهند [8] (تصویر شماره 1).

مطالعات متعددی نقص‌های عملکردی در افراد دچار بی‌ثباتی مزمن مچ پا را بررسی کرده‌اند. نتایج این مطالعات نشان می‌دهد که افرادی که دچار اسپرین مزمن مچ پا شده‌اند دارای نقص‌های فانکشنال هستند و در ثبت رکورد آزمون‌های عملکردی در مقایسه با افراد سالم، دچار محدودیت‌های اجرایی هستند و عملکرد ضعیف‌تری را ثبت کرده‌اند [19]. برای شناسایی نقص‌های فانکشنال در اجرا از آزمون‌های عملکردی استفاده می‌شود. آزمون‌های عملکردی مقیاس‌های پویایی هستند که برای ارزیابی عملکرد کلی پایین‌تنه استفاده می‌شوند. این آزمون‌ها چندین مؤلفه را مانند قدرت عضلانی، هماهنگی عصبی‌عضلانی، تعادل و پایداری که معمولاً در افراد با اسپرین مزمن مچ چا مختل می‌شود، درگیر می‌کنند [20]. بنابراین نتایج حاصل از اثر تمرینات بر روی این آزمون‌ها، می‌تواند اطلاعات مفیدی را برای توان‌بخشی این افراد فراهم کند. از‌آنجایی‌که تعادل معیار مهمی بر عملکرد است، اختلال در تعادل یکی از بیشترین مشکلاتی است که در افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا گزارش شده است. علت اختلال در تعادل این افراد را نقص در سیستم‌های حس عمقی، گیرنده‌های عصبی‌عضلانی و دیگر سیستم‌های عصبی که در این افراد دچار اختلال می‌شود، گزارش کرده‌اند [21].
تحقیقات نشان داده‌اند تغییرات بیومکانیکی و نقص‌های حسی‌حرکتی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا رخ می‌دهد و می‌تواند میزان فعالیت افراد را در طول زندگی کاهش دهد و همچنین به آسیب‌های فرسایشی مچ پا منجر شود [22]. علاوه‌بر‌این، وجود نقص‌های عملکردی و مکانیکی در ورزشکاران، به وقوع آسیب مجدد در هنگام اجرای ورزشی و درنتیجه از دست رفتن زمان بازی و از بین رفتن منافع اقتصادی منجر می‌شود [23]. همچنین این نقص‌های مزمن منتج به اثرات منفی روانی در ورزشکاران می‌شود و حتی ممکن است به کناره‌گیری آنان از ورزش و به ویژه ورزش حرفه‌ای منجر شود [24]. بنابراین شناسایی عوامل مؤثر بر کاهش عوارض ناشی از اسپرین مچ پا و همچنین بهبود سریع و جلوگیری از آسیب مجدد بعد وقوع اسپرین مچ پا امری ضروری تلقی می‌شود. یکی از عوامل مؤثر بر کاهش این عوارض، طراحی پروتکل‌هایی تمرینی است که مطالعات به‌منظور کاهش عوارض ناشی از آسیب، بهبود مطلوب آسیب‌های ناشی از اسپرین و جلوگیری از آسیب مجدد، بر روی این افراد اعمال شده است. یکی از پروتکل‌های تمرینی که بر روی این افراد صورت گرفته است، تمرینات نوروماسکولار است [25].
تمرینات نوروماسکولار با افزایش مکانوسپتورها و افزایش هماهنگی‌های عصبی‌عضلانی این امکان را به سیستم عصبی مرکزی می‌دهد تا بتواند اعصاب حرکتی عضلات را با یک الگوی مشخص و هماهنگ‌شده فعال کند و آگاهی مفصل را بالا می‌برد [26]. تمرینات نوروماسکولار باعث می‌شود در هنگام ایستادن، اطلاعات دقیق‌تری از گیرنده‌های مفصلی به سیستم عصبی مرکزی فرستاده شود و درنتیجه باعث بهبود عملکرد و کنترل پاسچر می‌شود [27]. مطالعات مروری صورت‌گرفته به‌منظور بررسی تأثیر تمرینات نوروماسکولار روی این افراد نشان داده‌اند که تمرینات نوروماسکولار تأثیر مثبتی بر روی تعادل و عملکرد حرکتی این افراد می‌گذارد [28, 29 ,30]. اما تا به حال مشخص نشده است که تمرینات نوروماسکولار در مقایسه با سایر تمرینات چگونه عمل می‌کنند. آیا تمرینات نوروماسکولار تأثیر بیشتری نسبت به سایر تمرینات بر روی این افراد دارد یا تفاوت معنی‌داری بین این تمرینات با سایر پروتکل‌های تمرینی نیست. بنابراین مطالعه فراتحلیل حاضر این موضوع را بررسی می‌کند و به مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات می‌پردازد تا مشخص شود کدام تمرینات تأثیر بهتری بر روی تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا دارد.
روش بررسی
این مطالعه یک مطالعه مروری نظام‌مند بر‌اساس دستورالعمل‌های آیتم‌های گزارش ترجیحی برای بررسی‌های سیستماتیک و متاآنالیز است. 
منایع اطلاعاتی
مقالات با جست‌وجوی 8 پایگاه داده مدلاین، پابمد، ام‌بیس، اسکوپوس، گوگل‌اسکالر، وب‌آوساینس، سیناهل، لایلکس، سنترال و پدرو شناسایی شدند. دوره جست‌وجو از آغاز تا دسامبر 2021 را پوشش داد. کلید‌واژه‌ها در اصل از اصطلاحات MeSH انتخاب شده و سپس تا حدی اصلاح شدند تا اطمینان حاصل شود که همه مطالعات واجد شرایط پیدا شده‌اند. علاوه‌بر‌این، جست‌وجوی دستی و بررسی کامل منابع مقالات نیز انجام شد.
جست‌وجوی پایگاه‌های داده با کلید‌واژه‌هایی همچون: Balance control or center of pressure or balance or postural stability or postural balance or postural sway or stability or static balance or static stance or dynamic balance * and ankle sprain * or ankle instability or chronic ankle instability, functional ankle instability or ankle injuries or recurrent ankle sprain or lateral ankle sprain * and exercise training* training or physical exercise or exercise program or exercise therapy or exercise or exercise work-out or balance training or proprioception training or neuromuscular training. انجام شد. همچنین این کار در پایگاه‌های فارسی مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، مدلایب، ایران‌مدکس، ایران‌داک و مگ‌ایران با معادل کلید‌واژه‌های جست‌وجو‌شده به زبان انگلیسی از 8 پایگاه داده انجام شد. کلید‌واژه‌های فارسی شامل کنترل تعادل یا مرکز فشار یا تعادل یا ثبات وضعیتی یا تعادل پاسچرال یا نوسان وضعیتی یا ثبات یا تعادل ایستا یا ایستادن ایستا یا تعادل پویا و پیچ‌خوردگی مچ پا یا ناپایداری مچ پا یا بی‌ثباتی مزمن مچ پا، بی‌ثباتی عملکردی مچ پا یا آسیب‌دیدگی مچ پا یا اسپرین مکرر مچ پا یا اسپرین جانبی مچ پا و آموزش تمرینی، آموزش یا تمرین بدنی یا برنامه تمرینی یا تمرین درمانی یا تمرین یا تمرین کاری یا تمرین تعادلی یا تمرین حس عمقی یا تمرین عصبی عضلانی بود. پس از گردآوری نتایج جست‌وجو، ابتدا عنوان و سپس خلاصه مقالات مطالعه شد. چنانچه مقالات با معیار ورود و خروج همخوانی داشت، از نتایج آن در مطالعه مروری استفاده و در غیر این صورت کنار گذاشته می‌شد. بر‌اساس معیارها و اهداف تحقیق، 21 مقاله پس از مراحل ارزیابی انتخاب شد. تمام مقالات به‌صورت متن کامل فراهم شد (تصویر شماره 2).

انتخاب مطالعات
در مرحله اول، غربالگری عنوان و چکیده مطالعات توصیفی با تمرکز بر روی مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا انجام شد. مقالات انتشار‌یافته به زبان فارسی و انگلیسی بررسی شد. یک دستیار تحقیق به‌صورت مستقل چکیده‌های مقالات را بررسی می‌کرد. مرحله دوم غربالگری کل متن با توجه به مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا انجام شد. غربالگری کل متن را یک محقق انجام داد. یک محقق ارشد نیز لیست نهایی مقالات انتخاب‌شده را جهت اطمینان از اینکه تمام مقالات با هدف تحقیق هم‌راستاست، چک کرد. خلاصه اطلاعات توصیفی توسط دستیار تحقیق جمع‌آوری شد و توسط محقق ارشد چک شد. سطح توافق بین محققان با استفاده از کاپا کوهن اندازه‌گیری شد. مقدار 0/4≥ қ نشان‌دهنده توافق ضعیف، 0/41 تا 0/61 توافق متوسط، 0/61 تا 0/8 توافق خوب و 0/81 تا 1 توافق عالی است. اگر سطح توافق بین 2 محقق ضعیف باشد، از ورود به مطالعه حاضر کنار گذاشته می‌شد [31]. از 1 جدول نمونه (تصویر شماره 1) برای استخراج اطلاعات جامعه هدف، مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا و نتایج آن‌ها استفاده شد.
معیارهای ورود مقالات 
مطالعات چاپ‌شده در مجلات انگلیسی و فارسی‌زبان، آزمودنی‌ها عاری از هر‌گونه شرایط ارتوپدی که ممکن است تعادل و عملکرد حرکتی را تحت تأثیر قرار دهد، مطالعاتی که تعادل و عملکرد حرکتی را بررسی کرده بودند و مطالعات پژوهشی (اصیل) با طراحی کار آزمایی بالینی تصادفی‌شده وارد مطالعه شدند.
معیارهای خروج مقالات
 مقالاتی که جامعه آماری آن‌ها افراد غیر از اشخاص دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بود، مقالات انتشاریافته به غیر از زبان انگلیسی و فارسی، مقالاتی که اثر برنامه‌های تمرینی روی سایر فاکتورهایی غیر از فاکتورهای تعادل و عملکرد حرکتی پرداخته بودند، مقالاتی که به مرحله اسپرین مزمن مچ پا نپرداخته بودند و به مراحل قبل از مزمن شدن پرداخته بودند.
روش بررسی کیفیت مقالات
برای بررسی کیفیت مقالات از مقیاس پدرو استفاده شد. این مقیاس دارای 11 سؤال است. برای هر سؤال 1 امتیاز در نظر گرفته می‌شود. اگر مقاله امتیاز 7 و بالای 7 بگیرد نشان‌دهنده سطح بالای کیفیت مقاله است و اگر بین 5 تا 6 بگیرد، نشان‌دهنده سطح متوسط مقاله است و اگر زیر 5 بگیرد، نشان‌دهنده سطح ضعیف مقاله است [32].
روش تحلیل مقالات  
 برای فراتحلیل از اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته استفاده شد. Heterogeneity بین مطالعات با استفاده از شاخص I2، بررسی شد. اگر heterogeneity بالای 50 درصد باشد، از روش random effects model استفاده می‌شود و اگر زیر 50 درصد باشد از روش fixed-effects model استفاده می‌شود. اریب انتشار مطالعات با استفاده از Egger’s test ارزیابی شد. از نرم‌افزار Comprehensive Meta-Analysis نسخه 2 برای بررسی تحلیل داده استفاده شد.
یافته‌ها
انتخاب مطالعات
فرایند انتخاب مطالعات در تصویر شماره 1 نشان داده شده است.
با جست‌وجو در منابع الکترونیکی 896 عنوان به دست آمد. با جست‌وجوی دستی و بررسی منابع مقالات 25 عنوان دیگر به دست آمد. بعد از حذف عنوان‌های تکراری 234 چکیده برای مرور مشخص شدند. بعد از بررسی عنوان و چکیده مقالات 197 مقاله حذف شدند و 37 مقاله برای مطالعه کل متن انتخاب شدند. بعد از بررسی کل متن مقالات، 21 مقاله که از 24 پروتکل تمرینی استفاده کرده بودند، انتخاب شدند. مقالات نهایی به 2 دسته برای تحلیل تقسیم شدند: مقالاتی که به مقایسه تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات پرداخته بودند و مقالاتی که به مقایسه تمرینات تعادلی جدید و ترکیبی با سایر تمرینات تعادلی سنتی پرداخته بودند. که اطلاعات اولیه این تمرینات در جدول شماره 1 و 2 ارائه شده است. 








کیفیت مقالات
با بررسی سطحی کیفی مقالات با ابزار پدرو، میانگین امتیازاتی که مقالات از این مقیاس گرفتند بیشتر از نمره 7 بودند (میانگین نمره مطالعات حاضر=‌7/5) که نشان‌دهنده این است که مقالاتی که برای فراتحلیل این مطالعه استفاده شدند، از سطح کیفیت بالایی برخوردار هستند و نتایج حاصل از این مطالعات قابل‌اعتماد است.
تحلیل نتایج
تصویر شماره 3 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا را نشان می‌دهد.

شاخص I2، صفر درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد، بنابراین از مدل Fixed effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی روی تعادل ایستا، 0/31 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/60 تا 0/02) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجو دارد (0/03=P). به‌طوری‌که تمرینات نوروماسکولار بهتر از سایر تمرینات بر تعادل ایستای این افراد تأثیر می‌گذارد. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/65 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
تصویر شماره 4 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا را نشان می‌دهد.

شاخص I2، 41/35 درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد. بنابراین از مدل Fixed effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی برنامه‌های تمرینی روی تعادل پویا، 0/47 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/74 تا 0/15) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل پویا افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجو دارد (0/001=P). به‌طوری‌که تمرینات نوروماسکولار بهتر از سایر تمرینات بر تعادل پویا این افراد تأثیر می‌گذارد. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/4 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
تصویر شماره 5 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا را نشان می‌دهد.

شاخص I2، صفر درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد، بنابراین از مدل Fixed effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی روی عملکرد حرکتی، 0/03 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/28 تا 0/23-) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجو ندارد (0/85=P). به‌طوری‌که هر 2 نوع گروه تمرینی تأثیر یکسانی را روی عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌گذارد. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/62 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
تصویر شماره 6 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی سنتی را با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه را بر تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا نشان می‌دهد.

شاخص I2، 81/81 درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد، بنابراین از مدل Random effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی روی تعادل ایستا، 1/17 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/55- تا 1/80-) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه بر تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجود دارد (0/001=P). به‌طوری‌که تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی روی تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا تأثیر می‌گذارد. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/6 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
تصویر شماره 7 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی سنتی را با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه را بر تعادل پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا نشان می‌دهد.

شاخص I2، صفر درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد، بنابراین از مدل Fixed effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی روی تعادل پویا، 0/27 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/05 تا 0/58-) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد که تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه بر تعادل پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجود ندارد (0/1=P). هرچند میزان تأثیر‌گذاری تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی بیشتر از تمرینات تعادلی سنتی بود. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/57 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
تصویر شماره 8 نتایج فراتحلیل مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی سنتی را با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه را بر عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا نشان می‌دهد.

شاخص I2، 28/09 درصد ناهمگنی بین مطالعات را نشان می‌دهد، بنابراین از مدل Fixed effect meta analysis استفاده شد. اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته برنامه‌های تمرینی روی عملکرد حرکتی، 0/49 با فاصله اطمینان 95 درصد (0/19 تا 0/81-) است. نتایج فراتحلیل نشان می‌دهد تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروماسکولار با تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه بر تعادل پویا افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجود دارد (0/001=P). به‌طوری‌که تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا تمرینات تعادلی با دستگاه، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی روی تعادل ایستای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا تأثیر می‌گذارد. همچنین Egger’s test بین مطالعات 0/67 است که نشان می‌دهد اریبی انتشار بین مطالعات وجود ندارد.
بحث
هدف از مطالعه حاضر مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بود. اما مشخص شد مطالعات هم به مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته بودند و هم به مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی جدید و تعادلی‌ترکیبی با تمرینات تعادلی سنتی بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته بودند. نتایج مطالعات نشان داد تمرینات نوروماسکولار بهتر از سایر پروتکل‌های تمرینی بر تعادل ایستا و پویا افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا تأثیر می‌گذارد، اما در عملکرد حرکتی بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. همچنین نتایج مطالعات نشان داد تمرینات تعادلی‌ترکیبی و همچنین روش‌های جدید تمرینات تعادلی در مقایسه با تمرینات تعادلی سنتی، تأثیر معنی‌داری بیشتری را بر تعادل ایستا و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا دارد. ولی در تعادل پویا بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. هرچند میزان تأثیرگذاری تمرینات تعادلی‌ترکیبی و تعادلی جدید بر تعادل پویا، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی بود.
مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا
در‌مجموع 11 مطالعه با 12 آزمایش به مقایسه تأثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته بودند [33, 34 ,35, 36, 37, 38, 39, 40 ,41, 42, 43]. نتایج فراتحلیل نشان داد تمرینات نوروماسکولار در مقایسه با سایر پروتکل‌های تمرینی، تأثیر معنی‌داری بیشتری را بر تعادل ایستا (با اندازه اثر 0/31) و تعادل پویای (با اندازه اثر 0/47) افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌گذارد. اما در عملکرد حرکتی بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.
از دلایل تأثیرگذاری بیشتر تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا این می‌تواند باشد که آزمون‌های تعادلی مستقیماً متغیرهایی را اندازه‌گیری می‌کنند که هدف از طراحی پروتکل‌های تمرینی، تقویت این متغیرهاست. بنابراین یکی از دلایل این تأثیرگذاری بیشتر بر آزمون‌های تعادلی همین اندازه‌گیری گیرنده‌های مفصلی است که به‌طور مستقیم توسط پروتکل‌های تمرینی نوروماسکولار تقویت می‌شوند [54]. در‌واقع هدف از این تمرینات به‌کارگیری بیشتر گیرنده‌های حس عمقی است [30]. همچنین تمرینات نوروماسکولار با افزایش مکانوسپتورها و افزایش هماهنگی‌های عصبی‌عضلانی این امکان را به سیستم عصبی مرکزی می‌دهد تا بتواند اعصاب حرکتی عضلات را با یک الگوی مشخص و هماهنگ‌شده فعال کند و آگاهی مفصل را بالا می‌برد و باعث می‌شود در هنگام ایستادن با هنگام اجرای آزمون‌های تعادلی پویا، اطلاعات دقیق‌تری از گیرنده‌های مفصلی به سیستم عصبی مرکزی فرستاده شود [55]. این تمرینات عملکردی با ایجاد سازگاری‌های فیزیولوژیک مناسب می‌توانند نقش مؤثری در یادگیری مهارت، فراخوانی واحدهای حرکتی، افزایش شکل‌پذیری قشری حرکتی و بهبود به‌کارگیری عضلات داشته باشند و در‌نتیجه باعث بهبود تعادل افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌شوند [56]. بنابراین به نظر می‌رسد برای افزایش تعادل ایستا و پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بهتر است از تمرینات نوروماسکولار استفاده شود، چراکه این تمرینات بهتر از سایر تمرینات بر تعادل ایستا و پویای این افراد تأثیر می‌گذارد.
همچنین علت عدم تفاوت در تأثیرگذاری 2 نوع پروتکل تمرینی بر عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا، این می‌تواند باشد که سایر پروتکل‌های تمرینی که با تمرینات تعادلی مقایسه شده بودند، اکثر پروتکل‌های تمرینی مقاومتی یا پلایومتریک بودند. تقاضاهایی که در اجرای آزمون‌های عملکرد حرکتی صورت می‌گیرد، هم می‌توانند توسط پروتکل‌های تمرینی نوروماسکولار تقویت شوند و هم می‌توانند توسط تمرینات مقاومتی و پلایومتریک تقویت شوند. چراکه در هر 3 گروه تمرینی افزایش هماهنگی‌های عصبی‌عضلانی، درک روابط فضایی و زمانی و جهت‌یابی کل و یا بخش‌های مختلف بدن به‌طور فعال درگیر می‌شود [57]. علاوه‌بر‌این تمرینات تقویتی نیز با افزایش فعالیت عضلانی، سطح آستانه فعال شدن دوک عضلانی را در هنگام اجرای آزمون‌های عملکردی کاهش می‌دهند که باعث نرمی و هماهنگی حرکت بیشتری در حین اجرای آزمون‌های عملکردی می‌شود [58]. بنابراین به نظر می‌رسد برای بهبود عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌توان از هر‌یک از پروتکل‌های تمرینی طراحی‌شده در مطالعات قبلی استفاده کرد و تفاوت معنی‌داری در اثرگذاری بهتر بر اجرای آزمون‌های عملکردی، در بین پروتکل‌های مختلف وجود ندارد.
همان‌طور که مطالعات ذکر کرده‌اند، اسپرین مزمن مچ پا با نقص در حس عمقی و کاهش کنترل عصبی‌عضلانی همراه است. در همین راستا مطالعه‌ای مروری بر روی افراد با بی‌ثباتی مزمن مچ پا گزارش کرد که نقص پاسچرال ثانویه بر اثر نقص کنترل عصبی‌عضلانی، کاهش قدرت عضلانی و نقص حس عمقی به وجود می‌آید [57]. همچنین بر این موضوع تأکید شده است که این افراد حین ایستادن روی یک پا نقص در راهبرد مچ پا و به دنبال آن ناکارایی راهبرد هیپ را نشان می‌دهند [35]. بنابراین تمریناتی که با هدف بهبود هر‌یک از متغیرهایی انجام شود که در این افراد دچار نقص شده‌اند، می‌تواند به بهبود عملکرد حرکتی و تعادل منجر شوند. تمرینات تعادلی می‌تواند با تغییرات در داخل سیستم عصبی‌عضلانی به فرد اجازه دهد تا کنترل بهتری روی عضله منقبض‌شونده و سینرژیست‌های خود داشته باشد و به‌این‌ترتیب نیروی بیشتری در غیاب تطابق تیپ شناختی عضله مهیا می‌شود. درنتیجه تمرینات تعادلی و یا سایر تمرینات که با هدف بهبود ضعف هر‌یک از متغیرهایی که در افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا به وجود آمده است شود، می‌تواند باعث بهبود تعادل و بهبود عملکرد حرکتی در این افراد شود.
مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی سنتی با تمرینات ترکیبی‌تعادلی و یا تمرینات تعادلی جدید بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا
در‌مجموع 11 مطالعه با 12 آزمایش به مقایسه تأثیر تمرینات تعادلی سنتی با تمرینات ترکیبی‌تعادلی و یا تمرینات تعادلی جدید بر تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته بودند [44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52 ,53 ,39] نتایج فراتحلیل نشان داد تمرینات ترکیبی‌تعادلی و یا تمرینات تعادلی جدید در مقایسه با تمرینات تعادلی سنتی، تأثیر معنی‌داری بیشتری را بر تعادل ایستا (با اندازه اثر 1/17) و عملکرد حرکتی (با اندازه اثر 0/49) افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌گذارد. اما در تعادل پویا بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. هرچند میزان تأثیرگذاری تمرینات تعادلی‌ترکیبی و تعادلی جدید بیشتر از تمرینات تعادلی سنتی بود. به نظر می‌رسد برای بهبود تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا، بهتر است از پروتکل‌های تعادلی جدید و ادغام پروتکل‌های تعادلی با سایر تمرینات، استفاده شود، چرا‌که به نظر می‌رسد این تمرینات، تأثیرگذاری بهتر و بیشتر و درنتیجه سودمندتر از تمرینات تعادلی سنتی باشد.
وقتی مچ پا دچار اسپرین می‌شود، استحکام ساختارهای لیگامنتی کاهش پیدا می‌کند، کنترل عصبی‌عضلانی تغییر پیدا می‌کند، ضعف عضلانی ایجاد می‌شود، تحرک مفصل دچار تغییر می‌شود، گیرنده‌های مکانیکی مفصل اطلاعات درستی را به سیستم عصبی مرکزی منتقل نمی‌کند و عوارض متعدد دیگری به دنبال اسپرین مچ پا ایجاد می‌شود [59]. بنابراین وقتی اسپرین مچ پا صورت می‌گیرد، باید پروتکل‌های تمرینی طراحی شود که جامع باشد و بتواند تا حد امکان اکثر این عوارض به‌وجود‌آمده ناشی از اسپرین مچ پا را کاهش دهند. بنابراین، به نظر می‌رسد تمرینات تعادلی‌ترکیبی و یا استفاده از پروتکل‌های تمرینی تعادل با استفاده از ابزارهای جدید مثل ویبریشن، واقعیت مجازی، دستگاه بایودکس و سایر روش‌های جدید، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی، این نقص‌های ایجاد‌شده توسط اسپرین مچ پا را بهبود می‌دهند و در نتیجه باعث بهبود تعادل و اجرای بهتر عملکردهای حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌شوند. چرا‌که این تمرینات قادر به یکپارچه‌سازی بدن، ذهن و روان است و بر درک ورودی حسی به‌ویژه حس حرکت تأثیر زیادی دارند که به آگاهی شناختی و حفظ تعادل درونی منجر می‌شود [25]. همچنین این تمرینات باعث توسعه ادراک بینایی و بهبود هماهنگی کل بدن، یادگیری موقعیت‌ها و حرکات بدن با استفاده هماهنگ از دو طرف بدن و یادگیری مدیریت وزن خود برای حفظ تعادل و نهایتاً باعث ایجاد عملکرد طبیعی در حین اجرای آزمون‌های تعادلی و عملکرد حرکتی می‌شوند [60].
به‌طور‌کلی اثر‌بخشی تمرینات بر روی تعادل، نیازمند پاسخ در 3 سطح حرکتی است. در سطح نخاع که نقش اصلی آن تنظیم کردن رفلکس عضله است. در این سطح، اطلاعات حسی به‌دست‌آمده از گیرنده‌های مکانیکی مفصل به دنبال بروز رفلکس‌های تعادلی، به‌صورت رفلکسی سبب یک انقباض حمایتی اطراف مفصل می‌شوند و از وارد شدن فشار بیش‌از‌حد بر عوامل پاسیو محدود‌کننده حرکت مفصل ممانعت می‌کنند. در سطح ساقه مغز، بروز رفلکس‌های تعادلی به کنترل تعادل بدن کمک می‌کند و در سطح مراکز عصبی بالاتر (قشر مغز و مخچه) فرد با تمرکز و توجه و به‌صورت آگاهانه سعی در کنترل هوشیارانه وضعیت مفصل و تعادل بدن خود می‌کند [61]. پروتکل‌های تمرینی تعادلی که در مطالعات طراحی شده بود و در مطالعه مروری حاضر آورده شدند، به‌صورت ترکیبی طراحی شده بودند، به‌طوری‌که پروتکل‌ها سعی بر آن داشتند تا نقص‌هایی که در افراد با بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجود دارد را پوشش دهند. به همین خاطر مطالعات تمرینات تعادلی را همراه با تمرینات قدرتی و یا سایر تمرینات که گیرنده‌های حسی عمقی را بهبود می‌بخشند، ترکیب کرده بودند. در استدلال این مطالب مطالعات معتقدند بهبود حس وضعیت مفصل پس از به دست آمدن قدرت در عضلات ممکن است به 2 دلیل باشد، اول اینکه عدم تعادل بین قدرت عضلات اینورتور و اورتور ممکن است موجب بی‌ثباتی مکانیکی مفصل مچ پا و متعاقب آن تحریک پایانه‌های آزاد عصبی شود و افزایش قدرت احتمالاً از‌طریق بهبود تعادل بیومکانیکی مچ پا به حذف تحریک پایانه‌های آزاد عصبی و در‌نتیجه افزایش انتقال تارهای بتا به سیستم عصبی مرکزی منجر می‌شود که این مسئله باعث تحریک حس عمقی و افزایش نوع حس وضعیت مفصل می‌شود. دلیل دوم ممکن است افزایش فعالیت دوک‌های عضلانی و ارگان‌های وتری گلژی باشد. به‌طوری‌که هنگامی که مفصل حرکت می‌کند باید ایمپالس‌ها از سطوح مختلف سیستم عصبی برای فراهم کردن سیگنال‌های حس عمقی بالا بیایند که این شامل ورودی‌های آورانی لیگامنت ها و کپسول مفصلی و علاوه بر آن‌ها ورودی گیرنده‌های حس عمقی موجود در پوست، عضلات، دوک‌های عضلانی و تاندون‌ها می‌شود [62].
این مطالعه مروری دارای چندین محدودیت بود. هیچ‌یک از نویسندگان پنهان‌کاری تخصیص را در مطالعات خود نشان ندادند. بنابراین نمی‌توان وجود خطر بالای سوگیری در انتخاب را منتفی دانست. این مطالعه فراتحلیل تنها روی تعادل و عملکرد حرکتی تمرکز داشت، بنابراین نیاز است که اثر برنامه‌های تمرینی روی سایر مؤلفه‌های عملکردی بررسی شود تا مشخص شود که برنامه‌های تمرینی، در سایر متغیرهای عملکردی چگونه رفتار می‌کنند. همچنین این مطالعه فراتحلیل تنها اثر برنامه‌های تمرینی روی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا را بررسی کرد.بنابراین می‌تواند اثر برنامه‌های تمرینی را در سایر مراحل اسپرین مچ پا بررسی کرد تا مشخص شود در سایر مراحل اسپرین مچ پا متغیرهای مطالعه‌شده در اثر پروتکل‌های تمرینی چگونه رفتار می‌کنند، بهبود می‌یابند یا خیر، و کدام‌یک از پروتکل‌های تمرینی تأثیر بهتر و بیشتری روی این متغیرها دارد.
نتیجه‌گیری
نتایج مطالعات نشان داد تمرینات نوروماسکولار بهتر از سایر پروتکل‌های تمرینی بر تعادل ایستا و پویای افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا تأثیر می‌گذارد، اما در عملکرد حرکتی بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. همچنین نتایج مطالعات نشان داد تمرینات تعادلی‌ترکیبی و همچنین روش‌های جدید تمرینات تعادلی در مقایسه با تمرینات تعادلی سنتی، تأثیر معنی‌داری بیشتری را بر تعادل ایستا و عملکرد حرکتی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا دارد. ولی در تعادل پویا بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. هرچند میزان تأثیرگذاری تمرینات تعادلی‌ترکیبی و تعادلی جدید بر تعادل پویا، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی بود. به نظر می‌رسد سودمندی تمرینات تعادلی‌ترکیبی و اجرای تمرینات تعادلی با روش‌های نوین، مفیدتر از سایر پروتکل‌های تمرینی بر تعادل و کنترل پاسچر افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا باشد.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
این مقاله از نوع مروری است و نمونه انسانی یا حیوانی نداشته است.

حامی مالی
این مقاله فاقد حامی مالی است.

مشارکت نویسندگان
مفهوم‌سازی، روش‌شناسی، اعتبارسنجی، تحلیل و بررسی منابع، نگارش پیش‌نویس، ویراستاری و نهایی‌سازی نوشته، بصری‌سازی، نظارت، مدیریت پروژه، تأمین مالی: علی فتاحی، محبوبه دهنوی.

تعارض منافع
بنا به اظهار نویسندگان در این مقاله هیچ‌گونه تعارض منافعی وجود ندارد.

 

21.Houston MN, Hoch JM, Hoch MC. Patient-reported outcome measures in individuals with chronic ankle instability: A systematic review. Journal of Athletic Training. 2015; 50(10):1019-33. [DOI:10.4085/1062-6050-50.9.01] [PMID] [PMCID]
22.DeJong AF, Koldenhoven RM, Hertel J. Proximal adaptations in chronic ankle instability: Systematic review and meta-analysis. Medicine and Science in Sports and Exercise. 2020; 52(7):1563-75. [DOI:10.1249/MSS.0000000000002282] [PMID]
23.D’Hooghe P, Cruz F, Alkhelaifi K. Return to play after a lateral ligament ankle sprain. Current Reviews in Musculoskeletal Medicine. 2020; 13(3):281-8. [DOI:10.1007/s12178-020-09631-1] [PMID] [PMCID]
24.Wikstrom EA, Mueller C, Cain MS. Lack of consensus on return-to-sport criteria following lateral ankle sprain: A systematic review of expert opinions. Journal of Sport Rehabilitation. 2020; 29(2):231-7. [DOI:10.1123/jsr.2019-0038] [PMID]
25.Caldemeyer LE, Brown SM, Mulcahey MK. Neuromuscular training for the prevention of ankle sprains in female athletes: A systematic review. The Physician and Sports Medicine. 2020; 48(4):363-9. [DOI:10.1080/00913847.2020.1732246] [PMID]
26.Owoeye OB, Palacios-Derflingher LM, Emery CA. Prevention of ankle sprain injuries in youth soccer and basketball: Effectiveness of a neuromuscular training program and examining risk factors. Clinical Journal of Sport Medicine. 2018; 28(4):325-31. [DOI:10.1097/JSM.0000000000000462] [PMID]
27.Burger M, Dreyer D, Fisher R, Foot D, O’Connor D, Galante M, et al. The effectiveness of proprioceptive and neuromuscular training compared to bracing in reducing the recurrence rate of ankle sprains in athletes: Systematic review and meta-analysis. Journal of Back and Musculoskeletal Rehabilitation. 2018; 31(2):221-9. [DOI:10.3233/BMR-170804] [PMID]
28.Mollà-Casanova S, Inglés M, Serra-Añó P. Effects of balance training on functionality, ankle instability, and dynamic balance outcomes in people with chronic ankle instability: Systematic review and meta-analysis. Clinical Rehabilitation. 2021; 35(12):1694-1709. [DOI:10.1177/02692155211022009] [PMID]
29.McKeon PO, Hertel J. Systematic review of postural control and lateral ankle instability, part II: Is balance training clinically effective? Journal of Athletic Training. 2008; 43(3):305-15. [DOI:10.4085/1062-6050-43.3.305] [PMID] [PMCID]
30.O’Driscoll J, Delahunt E. Neuromuscular training to enhance sensorimotor and functional deficits in subjects with chronic ankle instability: A systematic review and best evidence synthesis. Sports Medicine, Arthroscopy, Rehabilitation, Therapy & Technology. 2011; 3:19. [DOI:10.1186/1758-2555-3-19] [PMID] [PMCID]
31.Landis JR, Koch GG. The measurement of observer agreement for categorical data. Biometrics. 1977; 33(1):159-74. [DOI:10.2307/2529310] [PMID]
32.Sheikhhoseini R, Shahrbanian S, Sayyadi P, O’Sullivan K. Effectiveness of therapeutic exercise on forward head posture: A systematic review and meta-analysis. Journal of Manipulative and Physiological Therapeutics. 2018; 41(6):530-9. [DOI:10.1016/j.jmpt.2018.02.002] [PMID]
33.Wright CJ, Linens SW, Cain MS. A randomized controlled trial comparing rehabilitation efficacy in chronic ankle instability. Journal of Sport Rehabilitation. 2017; 26(4):238-49. [DOI:10.1123/jsr.2015-0189] [PMID]
34.Kim K-J, Heo M. Effects of virtual reality programs on balance in functional ankle instability. Journal of Physical Therapy Science. 2015; 27(10):3097-101. [DOI:10.1589/jpts.27.3097] [PMID] [PMCID]
35.Hall EA, Docherty CL, Simon J, Kingma JJ, Klossner JC. Strength-training protocols to improve deficits in participants with chronic ankle instability: A randomized controlled trial. Journal of Athletic Training. 2015; 50(1):36-44. [DOI:10.4085/1062-6050-49.3.71] [PMID] [PMCID]
36.Hall EA, Chomistek AK, Kingma JJ, Docherty CL. Balance-and strength-training protocols to improve chronic ankle instability deficits, part I: Assessing clinical outcome measures. Journal of Athletic Training. 2018; 53(6):568-77. [DOI:10.4085/1062-6050-385-16]
37.Cruz-Diaz D, Lomas-Vega R, Osuna-Pérez M, Contreras F, Martínez-Amat A. Effects of 6 weeks of balance training on chronic ankle instability in athletes: A randomized controlled trial. International Journal of Sports Medicine. 2015; 36(09):754-60. [DOI:10.1055/s-0034-1398645] [PMID]
38.Huang P, Lin C-F. Effects of balance training combined with plyometric exercise in postural control: Application in individuals with functional ankle instability. Paper presented at: 6th World Congress of Biomechanics (WCB 2010) August 1-6 2010; Singapore; Singapore. [DOI:10.1007/978-3-642-14515-5_60]
39.Cain MS, Ban RJ, Chen Y-P, Geil MD, Goerger BM, Linens SW. Four-week ankle-rehabilitation programs in adolescent athletes with chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2020; 55(8):801-10. [DOI:10.4085/1062-6050-41-19] [PMID] [PMCID]
40.Huang PY, Jankaew A, Lin CF. Effects of plyometric and balance training on neuromuscular control of recreational athletes with functional ankle instability: A randomized controlled laboratory study. International Journal of Environmental Research and Public Health. 2021; 18(10):5269. [DOI:10.3390/ijerph18105269] [PMID] [PMCID]
41.Chang W-D, Chen S, Tsou Y-A. Effects of whole-body vibration and balance training on female athletes with chronic ankle instability. Journal of Clinical Medicine. 2021; 10(11):2380. [DOI:10.3390/jcm10112380] [PMID] [PMCID]
42.Ha S-Y, Han J-H, Sung Y-H. Effects of ankle strengthening exercise program on an unstable supporting surface on proprioception and balance in adults with functional ankle instability. Journal of Exercise Rehabilitation. 2018; 14(2):301-5. [DOI:10.12965/jer.1836082.041] [PMID] [PMCID]
43.Surakhamhaeng A, Bovonsunthonchai S, Vachalathiti R. Effects of balance and plyometric training on balance control among individuals with functional ankle instability. Physiotherapy Quarterly. 2020; 28(2):38-45. [DOI:10.5114/pq.2020.92474]
44.Bolton C, Hale S, Telemeco T. The effects of therapeutic exercise with and without mobilization in participants with chronic ankle instability: A randomized controlled trial. Journal of Sport Rehabilitation. 2020; 30(2):206-13. [DOI:10.1123/jsr.2019-0373]
45.Uzlaşır S, Özdıraz KY, Dağ O, Tunay VB. The effects of stroboscopic balance training on cortical activities in athletes with chronic ankle instability. Physical Therapy in Sport. 2021; 50:50-8. [DOI:10.1016/j.ptsp.2021.03.014] [PMID]
46.Sierra-Guzmán R, Jiménez-Diaz F, Ramírez C, Esteban P, Abián-Vicén J. Whole-body-vibration training and balance in recreational athletes with chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2018; 53(4):355-63. [DOI:10.4085/1062-6050-547-16] [PMID] [PMCID]
47.Anguish B, Sandrey MA. Two 4-week balance-training programs for chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2018; 53(7):662-71. [DOI:10.4085/1062-6050-555-16] [PMID] [PMCID]
48.Salom-Moreno J, Ayuso-Casado B, Tamaral-Costa B, Sánchez-Milá Z, Fernández-de-Las-Peñas C, Alburquerque-Sendín F. Trigger point dry needling and proprioceptive exercises for the management of chronic ankle instability: A randomized clinical trial. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine. 2015; 2015:790209. [DOI:10.1155/2015/790209] [PMID] [PMCID]
49.Cloak R, Nevill A, Day S, Wyon M. Six-week combined vibration and wobble board training on balance and stability in footballers with functional ankle instability. Clinical Journal of Sport Medicine. 2013; 23(5):384-91. [DOI:10.1097/JSM.0b013e318291d22d] [PMID]
50.Youssef NM, Abdelmohsen AM, Ashour AA, Elhafez NM, Elhafez SM. Effect of different balance training programs on postural control in chronic ankle instability: A randomized controlled trial. Acta of Bioengineering and Biomechanics. 2018; 20(2):159-69. [PMID]
51.Mazloum V, Sahebozamani M. The effects kinesiotaping® and proprioceptive exercises in rehabilitation management of volleyball players with chronic ankle instability. Journal of Pars University of Medical Sciences (Jahrom). 2016; 14(2):31-41. [DOI:10.29252/jmj.14.2.31]
52.Shousha TM, Abo-zaid NA, Hamada HA, Abdelsamee MYA, Behiry MA. Virtual reality versus Biodex training in adolescents with chronic ankle instability: A randomized controlled trial. Archives of Medical Science. 2021; 1-10. [DOI:10.5114/aoms/134635]
53.Mohammadinia Samakosh H, Shojaedin SS, Hadadnezhad M. [Comparison of effect of hopping and combined balance-strength training on balance and lower extremity selected muscles strength of soccer men with chronic ankle instability (Persian)]. Journal of Gorgan University of Medical Sciences. 2019; 21(3):69-78. [Link]
54.Hübscher M, Zech A, Pfeifer K, Hänsel F, Vogt L, Banzer W. Neuromuscular training for sports injury prevention: A systematic review. Medicine & Science in Sports & Exercise. 2010; 42(3):413-21. [DOI:10.1249/MSS.0b013e3181b88d37] [PMID]
55.Filipa A, Byrnes R, Paterno MV, Myer GD, Hewett TE. Neuromuscular training improves performance on the star excursion balance test in young female athletes. Journal of Orthopaedic & Sports Physical Therapy. 2010; 40(9):551-8. [DOI:10.2519/jospt.2010.3325] [PMID] [PMCID]
56.Lin CW, Delahunt E, King E. Neuromuscular training for chronic ankle instability. American Physical Therapy Association. 2012; 92(8):987-91. [DOI:10.2522/ptj.20110345] [PMID]
57.Holmes A, Delahunt E. Treatment of common deficits associated with chronic ankle instability. Sports Medicine. 2009; 39(3):207-24. [DOI:10.2165/00007256-200939030-00003] [PMID]
58.Luan L, Adams R, Witchalls J, Ganderton C, Han J. Does strength training for chronic ankle instability improve balance and patient-reported outcomes and by clinically detectable amounts? A systematic review and meta-analysis. Physical Therapy. 2021; 101(7):pzab046. [DOI:10.1093/ptj/pzab046] [PMID]
59.Kobayashi T, Gamada K. Lateral ankle sprain and chronic ankle instability: A critical review. Foot & Ankle Specialist. 2014; 7(4):298-326. [DOI:10.1177/1938640014539813] [PMID]
60.Hung Y-j. Neuromuscular control and rehabilitation of the unstable ankle. World Journal of Orthopedics. 2015; 6(5):434-8. [DOI:10.5312/wjo.v6.i5.434] [PMID] [PMCID]
61.Mosavi SE, Hashemi A, Khoshraftar N. [The effect of two type (kensio, Rigid) on stability and performance of elite male volleyball players with chronic ankle sprain (Persian)] [MSc thesis]. Mashhad: University of Ferdosi Mashhad; 2014. [Link]
62.Karakaya MG, Rutbİl H, Akpinar E, Yildirim A, Karakaya İÇ. Effect of ankle proprioceptive training on static body balance. Journal of Physical Therapy Science. 2015; 27(10):3299-302. [DOI:10.1589/jpts.27.3299] [PMID] [PMCID]