هدف: ترمیم تاندون‌های فلکسور در زون 2 دست، علی‌رغم پیشرفت‌های علمی در مورد آناتومی بیومکانیک، تغذیه، التیام تاندون‌ها و تکنیک‌های جراحی با مشکلاتی نظیر چسبندگی، کاهش لغزش تاندونی و نهایتاً محدودیت حرکتی انگشتان رو‌به‌روست. چسبندگی‌های محدودکننده که از لغزش تاندون جلوگیری می‌کنند علت رایج شکست این التیام‌هاست. نزدیک دو دهه است که روش توان‌بخشی حرکت اکتیو زودهنگام به‌همراه تکنیک جراحی مناسب توانسته تا حدی نتایج رضایت‌بخشی در ترمیم تاندونی این منطقه حاصل کند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو روش EAM و CPM بعد از ترمیم‌های تاندونی در زون 2 است.

روش بررسی: مطالعه مداخله‌ای حاضر روی 50 انگشت که توسط یک جراح و به روش (Strand Locked Cruciate 4) تحت ترمیم تاندون‌های فلکسوری در زون 2 قرار گرفته بودند و به مرکز تخصصی توان‌بخشی دست ایران (صبا) ارجاع شده بودند، انجام شد. نمونه‌گیری به‌صورت نمونه‌گیری قابل دسترس و تخصیص به دو گروه به‌صورت تصادفی انجام شد. دو گروه از نظر نداشتن ضایعات همراه و زمان ترمیم همسان بودند. دو روش توان‌بخشی «حرکت اکتیو زودهنگام» (EAM) و «حرکت پاسیو کنترل‌شده» (CPM) طبق پروتکل ذکرشده در متن انجام شد.

یافته‌ها: بر اساس معیار Strickland در گروه اکتیو نتایج به صورت %44 عالی، %36 خوب، %20 متوسط و هیچ مورد ضعیف حاصل گردید. درصورتی‌که گروه پاسیو، %8 نتایج عالی، %32 خوب، %44 متوسط و %5/16 ضعیف بودند. براساس معیار Buck-Gramcko، در گروه اکتیو نتایج %12 عالی، %40 خوب، %32 متوسط و %16 ضعیف حاصل گردید. درصورتی‌که در گروه پاسیو %4 عالی، %12 خوب، %24 متوسط و %60 ضعیف بودند. میانگین TAM در گروه اکتیو 150/2 و در گروه پاسیو 116/41 بود که نشانگر بالاتربودن میزان لغزش تاندون‌ها در گروه اکتیو بوده است.

نتیجه‌گیری: حرکت اکتیو زودهنگام با جلوگیری از ایجاد چسبندگی‌های محدودکننده ایجاد التیام تاندونی عمدتاً به روش (اینترنسیک)، تغذیه بهتر و ترمیم قوی‌تر روش مناسبی جهت توان‌بخشی بعد از ترمیم‌های تاندونی زون 2 است، مشروط بر آنکه تکنیک جراحی مناسبی جهت تقویت ترمیم تاندون‌ها به‌‌کار برده شود.